Daha 19 yaşında, yaşına göre mutsuz ve umutsuz bir kızdım ben. Her seferinde "Doğru kişi" deyip yanılmış bir beden, her seferinde "Daha fazla sevmeliyim!" deyip çaresizliğe sürükleyen bir kalp.
Egemen. Hayatımı değiştiren adam. Tüm geçmişi unutturan kişi. Bana hep "Geçmişimin kiminle olduğu mühim değil, ben seninle geleceğe bakmak istiyorum" derdi. Severdi beni. Çok severdi. Boynumdan öyle bir öperdi ki, zaman dururdu sanki. Onu hiç bırakmak istemezdim. Eve gitmem gerektiğinde çok sarılırdım ona, kemiklerini kırarcasına. Egemen'in çok sevdiği bir şarkı vardı; Sezen Aksu-Ah Mazi. "Umarım bu şarkıyı dinleyip ağlayacağım zamanlar gelmez" derdim. O ise "Seni bırakır mıyım güzelim?" derdi. Güzelim... Severdim bu kelimeyi.
Ben değildim sanki. Değiştirmişti beni. Tek bir kişiye bağlı kalamazdım ben. "Aşk mı? Sadece palavra" derdim. Ta ki, yaşayana kadar...
