One Shots 102

OS21: You're My Home

You're My Home

Tulala lang ako habang nakatingin sa laptop ko. I was tired and drained kagagawa ng thesis ko. Finals na namin at idagdag mo pang graduating na ako. I want to give up  already but I just can't.

Napasulyap naman ako sa phone ko at napabuga pa ng hangin nang makitang wala pa rin akong nakuhang text o ano galing kay Caleb. Dumagdag pa ang isang iyon.

It was almost 24hrs already and he's still not responding to my texts. Hindi ko alam if mag-aalala ba ako o magagalit sa kanya. I am pretty much aware rin na busy siya sa sched niya so I should respect his time sched, but argh, hindi siya inaabot ng ganto katagal.

I was too closed on crying already nang biglang may kumatok sa pinto ng kwarto ko. It was my mom. Huminga naman ako ng malalim saka siya nilingon. I saw an encouraging smile on her face kaya hindi ko rin mapigilang hindi mapangiti.

"May ice cream sa baba, your fave. Baka gusto mo munang mag-break diyan, you looked like you're about to cry already.", aniya kaya natawa ako saka siya inilingan.

"Oo na Ma. By the way Ma, nac-contact mo pa ba si Caleb? It's been a day kasi pero hindi niya pa rin ako sinasagot.", nakita ko namang napakunot noo.

"Ah, hindi eh. He's in abroad right?", tumango naman ako. He's a doctor at may conference and whatsoever pa ata siyang kailangan gawin abroad. And he's been away for more than 2 weeks already! I missed him so bad.

Nagpaalam rin si Mama at pinaalalahanan akong bumaba na. I just tied my hair into a bun. Napangiwi pa ako nang makita kong halos magmukha na akong pandang sabog dahil sa dark circles around my eyes.

"Oh Gosh, Ashi. Mukha ka nang sabog na adik.", lait ko pa sa sarili saka bumaba. I was about to enter in the kitchen nang mapatigil pa ako dahil sa may nakita akong bagahe sa may sala. And dude, it really looks so familiar.

Bahagya pa akong napatigil muli nang pagpasok ko sa kusina ay bumungad sa akin ang isang pamilyar na bulto. Napasinghot pa ako nang maamoy ko ang pabango nito. Goodness gracious, am I dreaming?

"Baby?", naiiyak na tawag ko rito at natawa naman ito.

"Oh, sino umaway sa baby ko? You looked tires as hell baby.", puna pa niya sa itsura kaya mas lalo akong naiyak.

"I need a hug.", parang batang sabi ko kaya mas lalo itong natawa. Dali-dali ko naman itong nilapitan saka hi-nug. I was crying so hard. Naramdaman ko pang pina-pat pa nito ang likuran ko.

"Hmm, let it out. Everything will be good.", aniya pa kaya tumango ako natawa pa siyang muli nang masinok na ako.

"Okay stop crying na.", sambit niya saka kumalas sa yakap at tinuyo ang mga luha ko sa pisngi.

"I was just away for 2 weeks at namamayat ka na. You've been skipping meals Ashira." aniya kaya napanguso ako.

"No I'm not. Stressed ako." sagot ko kaya natawa ito.

"Kailan ka pa nakauwi? You didn't tell me. Sa'yo pala iyong maleta sa baba.", sabi ko at tumango naman siya.

"Kaninang mga 5am, dito na muna ako dumiretso.", aniya kaya napaismid ako.

"Ba't ka andito? Di ka ba pagod? Baka pagod ka pa sa biyahe uy, you should have taken your rest first.", sabi ko kaya natawa ito.

"Nah, just want to see you first. Hmm, didn't you know it? You're my rest, Ashira. My home.", turan niya pa kaya pinitik ko ang noo niya.

"Urors mo. But you looked tired as well.", sambit ko at napakamot naman ito sa ulo.

"Aren't you happy na nandito ako? If I wouldn't be here, you'll be breaking down all alone, you want that?" tanong niya kaya naiiyak tuloy ako.

"Oo na, pa-hug ulit.", sambit ko and he hugged me tight. I just let my emotions out as I cried again. I am his home, and for me, he's my home as well. I love him so bad.