İnsan nasıl bi şansla doğarsa öyle devam edermiş .Ben bunun canlı kanıtıydım .
Doğduğum günden beri çevremdeki herkese mutsuzluktan baska bişey getirmedim.
Fakat bu dünyaya gelmek benim isteğim değildi demi ?.
Halbuki bebekler doğunca günahsız olur derler . Ama ben başlı başına bir günahmışım. Hiç görmediğim anne ve babamın koca günahı...
Bu sözler defalarca beynimde yankılandı. Yıllarca duyduğum sözlerdi bunlar.
Kasıklarımdaki ağrı tüm düşüncelerimi yerlebir etti. Elimi kocaman karnıma indirdim ve sanki acı yok olacak gibi dokundum ona . Hissedebilecek gibi...
Acı her saniye dahada dayanılmaz olurken yataktan ayaklarımı sarkıttım. Acı bi inleme çıktı ağzımdan .
Şimdi yapmam gereken tek şey sevgi abladan yardım istemekti. Saat gece yarısını çoktan geçmişti .
Sevgi ablayı uyandırmalıydım. Yataktan kalktım yavaşca birkaç adımla kapıya vardım. Sevgi ablanın kapısına kadar geldim yavaş adımlarla . Kapısına vurdum
Sevgi ablaaaa!!!!!
Diye seslendim . Birkaç saniye sonra kapı açıldı endişeli haliyle bana baktı. Doğumun yaklaştığını o da biliyordu.
Hızla üzerine kalın bişeyler giydi . Beraber hazırladığımız küçük bebek çantasını. Kol çantamı alarak yanıma geldi. Sonra bişey unutmuş gibi tekrar odama gitti ve banada siyah kalın bir hırka getirdi.
Üzerimdeki pembe pijama takımımın üzerine sanki bir bebeğe giydirir gibi giydirdi.
Gözlerinde gördüğüm tek şey sefkatti. Annemin bile bana çok gördüğü ve benim yeni öğrendiğim duygu...
Yaşlarla doldu gözlerim ve göz kapaklarım bunu bekliyormuş gibi usulca kapandı.
Sevgi abla kim mi? Ev sahibim . Aslında sadece bu kadar da değil bana iyi ınsanların hala var olduğunu gösteren kişi. Zor zamanlarımda hep yanımda olan annemin bile bana vermediği degeri veren mükemmel insan.
Sevgi abla telefonla birini aradı adresimizi verdi
Bu arada sanki kemiklerim kırılmışçasına bi ağrı hissettim.
Kasıklarımdaki ağrı çoğaldıkça ağlamam da arttı. Sevgi abla kolumun altına girdi ve beni kapıdan çıkardı.
Merdivenleride indikten sonra kapıdaki taksiyi farkettim. Taksiye doğru yürüdük. Sevgi abla benim dikkatli bir şekilde binmeme yardım etti .
Daha sonra arkamızda bıraktığımız eşyaları da aldıktan sonra yanıma oturdu. Araba hemen hareket etti. Artık ağrıdan dolayı ağlıyordum.
Sevgi abla geçecek sabret gibi kelimelerle beni sakinleştirmeye çalışıyordu ama bunun hiç bir etkisi yoktu .
Araba yavaşladı ve durdu. Sevgi abla şoföre baktı
"Ahmet yardım et Ahu ya yavrum"
Şuan onların nerden tanıştıgını bile sorgulayabilecek durumda degildim.
Adının Ahmet olduğunu öğrendiğim çocuk bana doğru yaklaştı. Aniden beni kucağına aldı. Korkuyla göğsüne tutundum. Birkaç saniye yüzüme baktıktan sonra hastahaneye girdi.
Bense dikkatlice onu izledim. Fazlasıyla gençti . Aniden giren sancıyla nerdeyse çığlık attım.
O dahada hızlandı . Benimle birlikte odaya girdi ve beni bir yatağa bıraktı.
Son kez bana bakıp odadan çıktı .
Doktor muayeneden sonra hemen doğuma başlanacağını söyledi.
Korktum o an hemde çok korktum . Annemi istiyorum diye ağlamak istedim ama o herzamanki gibi yine yanımda yoktu .
Ama ben annem gibi olmayacağım Bebeğimi hiçbir zaman kimseye vermeyeceğim.
Doğumhane yazan yere girerken Sevgi abla yanımdaydı elimi tuttu ve konusmaya başladı.
" Sizi burda bekliyorum yavrum . Git ve minik paşamızla geri dön . Onu görmek için sabırsızlanıyorum. "
Söylediği sözler daha cok ağlamama sebep oldu. Elleri ellerimden yavaşça ayrıldı. Gülümseyerek bana el salladı.
Kocaman bi odaya girdim. Benden fazlasıyla büyük olan ebe yanıma geldi. Elimden tuttu . Beni rahatlatmak ister gibiydi.
" Kaç yaşındasın canımm sen?"
" 20 " dedim bende
Gözlerimin içine bakarak ;
" Peki ismini öğrenebilir miyim?"
"Ahu " dedim zorla. Hafifleyen sancım tekrar kendini belli etti hemde daha ağır şekilde. İstemsizce elini sıktım.
" Bak canım benim adımda Aysel. Şimdi senden ıkınmanı istiyorum. Sakın korkma olurmu ? Hersey yolunda bana güven . Onu sağlıklı bir şekilde kucağına alacaksın inşallah."
Samimi olarak yaptığı konuşma ile birlikte doğumun başladığını söyledi.
Nerseyse yarım saat olmasına rağmen doğum hala gerçekleşmedi. Ikınmaktan ve ağlamaktan vücudum güçsüzlesti. Adının Aysel oldugunu öğrendiğim ebe sürekli bana sakin olmamı ve bi sorun olmadığını tekrarladı. Ama yinede cok korkuyordum. Ona bişey olacak diye.
Sancım tekrardan sıklaştı. Yanımdaki kişiler ıkınmam için bişeyler söyleyip durdu ve nihayet oğlum dünyaya geldi. Ağlamaya basladı. Onun ağlaması İçimden bişeylerin kopmasına neden oldu. Artık hiç atlatmayacaktım onu. Ebe onu hemen göğsümün üzerine yatırdı ve tekrar elimi sıktı.
" Bebeğin sağlıklı ve tıpkı senin gibi güzel. Rabbim analı babalı büyütsün insallah " diyerek gitti.
Güzel sözleriyle kalbimdeki yarayı deştigini bilmeden .
Burnumu onun minicik boynuna yaklaştırdım. Bebeğimin eşsiz kokusunu içime çektim. Sanki dokunsam ona bir zarar verecek gibiydim.
Yanımdaki hemşire oğlumu temizleyip yanıma getireceğini söyledi. Kafamı usulca salladım. Ama ondan kopmak o kadar zordu ki. Onu göğsümden aldığında kimsesiz hissettim. O benim herşeyimdi. Tıpkı babası gibi...
