Bir kız düşünün...
Dini için ailesini terk eden bir kız...
Ama her şeye rağmen hayallerinden vazgeçmeyen bir kız...
Meslek hayatının başında bir doktor...
O, arkadaşlarının gamzelisi...
Sevdiğinin deniz gözlüsü...
Yıllar sonra yeniden ailesiyle bir...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm Şarkısı: Barış Akarsu ~ Vazgeçme 🎶
Keyifli okumalar 😊
Belki de gerçekten de hak etmiştim bu söylediklerini. Ablamı bana karşı ilk defa bu kadar sinirli görmüştüm. Onun bana karşı bir zaafı olduğunu düşünürdüm hep. Bana asla kıyamaz, ne yaparsam yapayım kızamazdı. Şimdiye kadar onun bana olan bakışlarında hep merhameti ve sevgiyi görmüştüm. Şimdiyse gözlerindeki özlemi görmüştüm fakat öfkesi daha ağır basmıştı. Evi terk ederken bana kızacaklarını biliyordum ama bu kadarını tahmin bile edememiştim.
Bir süre daha ağlayarak kapıyı izledikten sonra göz yaşlarımı silip kendimi toparlamaya çalıştım ve evin bahçesinden çıktım. Evin önüne doğru yaklaşan taksiye durması için elimle işaret verirken gözyaşlarım yüzümü ıslatmaya devam ediyordu. Taksiye bindikten sonra evin adresini verdim.
Taksi evin önüne yaklaştığında eve gitmek yerine temiz hava almanın daha iyi geleceğini düşünerek taksiyi durdurdum. Ücreti ödeyerek taksiden indim ve deniz kenarına doğru yürümeye başladım.
Deniz kenarına gelince denizi gören banklardan birine oturdum. Çantamı da yanıma koyarak kısa bir süre etrafa göz gezdirdim. Hafta sonu olmasına rağmen çevre sakindi. Bakışlarımı tekrardan denize çevirdiğimde derin nefesler alarak denizin kokusunu içime çektim. Hissettiğim huzurla gözlerim kendiliğinden kapanmıştı. Bir kaç dakika bu şekilde kalarak deniz kokusunun beni sakinleştirmesine izin verdim. Gözlerimi açtığımda bakışlarımı denize çevirip dalgaları izlemeye başladım. Denizi seyrederken ablamın söylediği cümleler kulaklarımda çınlıyordu. "Allah'ım sen bana yardım et." diye mırıldanarak kendimi toparlamaya çalıştım ve çantamı alarak oturduğum banktan kalkıp eve doğru yürümeye başladım.
On beş dakika sonra evimin önüne geldiğimde kapıyı açacakken tek kalmak istemediğimi düşündüm ve karşı komşum Seda'nın kapısını çaldım. Seda kapıyı açıp beni gördüğünde yüzündeki gülümseme yerini telaşlı bir ifadeye bıraktı.
"Derya ne oldu sana böyle, hiç iyi görünmüyorsun." dediğinde yeniden ağlamaya başladım ve kısık çıkan sesimle "İçeri geçelim mi?" dedim. "Tabii ki." diyerek kenarıya çekildi ve içeriye geçtik. "Ben sana bir bardak su getireyim." diyerek mutfağa doğru gittiğinde ben de oturma odasına geçip koltuğa oturdum. Elindeki bardakla odaya girdiğinde bardağı bana uzatarak yanıma oturdu. Bardaktaki sudan bir kaç yudum aldıktan sonra bardağı sehpanın üzerine bıraktım.
Bir süre oturduktan sonra odadaki sessizliği bozarak "Daha iyi misin?" dedi. Başımı aşağı yukarı sallayarak onu onayladım. "Anlatmak ister misin?" diye sorduğunda derin bir nefes aldım ve ailemle yaşadıklarımdan zaten haberi olan Seda'ya bugün olanları anlatmaya başladım. Beni sonuna kadar dinledi ve ben susunca da beni teselli etmeye çalıştı:
-Derya sen bunu keyfinden yapmadın ki dinin için yaptın, Müslüman olabilmek için o evi bıraktın ve emin ol doğru olanı yaptın. İnşaallah onlarda bir gün anlayacaklar seni. Sana hak verecekler.
