Can't help it •Tom Holland•

~9

Pov Emma
Ik knipper even een paar keer tegen het felle licht en draai me weer op als ik zie dat het pas 8:00 is. Maar wanneer ik mijn ogen weer dicht doe realiseer ik me ineens dat ik vandaag naar de dokter moet, voor de allereerste echo. Ik krijg gelijk buikpijn van de zenuwen en voel me klaarwakker. De afspraak is om 11:00, dus ik heb nog alle tijd en kan nog even slapen, maar het lukt me niet meer. Ik ben te zenuwachtig om nog een oog dicht te doen. Ik sta op en rek me even uit. Ik kijk in de spiegel of je al iets aan mijn buik ziet, zoals ik nu elke ochtend doe. Ik merk aan mezelf dat ik aardig begin te flippen van de zenuwen, dus besluit ik om naar Marit te gaan. Haar appartement is een paar deuren verderop en het komt wel vaker voor dat ik daar 's ochtends heen ga, vooral sinds ik weet dat ik zwanger ben. Ik ga gewoon in mijn pyjama, zoals ik wel vaker doe. Ik kom toch niemand tegen, het is 2 seconden lopen.

Ik open de deur met de sleutel die ik heb, Marit en ik hebben allebei een sleutel van elkaar appartement, we hebben toch geen geheimpjes voor elkaar ofzo. Ik loop gelijk door naar de slaapkamer, ze zijn toch nog niet uit bed. Ik open de deur en zie Marit en Niels liggen. Marit slaat zonder te kijken de dekens open en ik kruip naast haar in bed. "Sorry dat ik hier weer ben, ik word gek van de zenuwen." Fluister ik. "Maakt niet uit, dat snappen we allebei. Niels slaapt toch heel diep, die heeft er ook geen last van. Probeer nog wat te rusten." Fluistert Marit terug terwijl ze even over mijn hoofd aait. Ik draai mijn rug naar haar toe en ze begint me op mijn rug te kriebelen, wat ze altijd doet om me te kalmeren. Hoewel ik af en toe wat slaperig word, val ik niet meer echt in slaap, daar ben ik te zenuwachtig voor.

Als na een tijdje de wekker gaat, sta ik als eerste op. "Hey Em," Zegt Niels wanneer hij zijn ogen opent. "Hoe voel je je?" Grinnikt hij terwijl hij me met een grijns aankijkt. "Wat fijn dat jij altijd zo veel plezier hebt van mijn stress." Lach ik, als ik kijk naar Niels die nog steeds een beetje zit te gniffelen, waarschijnlijk omdat ik heen en weer door de kamer aan het lopen ben. Niels geeft Marit even een kus en staat dan ook op. "Mensen gaan nog denken dat ik twee vriendinnen heb joh, ik word vaker wakker met twee meiden in ben dan met één." Lacht hij terwijl hij de badkamer inloopt. "Jij moet echt eens een vriendje gaan regelen, dan kan je daar lekker bij in bed kruipen." Zegt hij lachend terwijl hij weer binnen komt lopen met een tandenborstel in zijn mond. Ik steek mijn middelvinger naar hem op waardoor ik een schouderduwtje krijg. "Ga nou maar omkleden Em, het komt goed. Ik kom je zo halen he? We gaan samen." Zegt Marit terwijl ze me een knuffel geeft. Ik knik en loop de kamer uit, naar mijn appartement en maak me klaar.

Ik haal even diep adem en probeer mijn spieren een beetje te ontspannen. Marit zit naast me in de wachtkamer en knijpt zacht in mijn been terwijl ze met haar andere hand de mijne vast houdt. "Het komt goed, rustig maar." Zegt ze. Ik knik zenuwachtig, ze doet er echt alles aan om me op mijn gemak te laten voelen, maar ik blijf extreem zenuwachtig. Wat wil ik eigenlijk dat de dokter zegt? Tuurlijk wil ik wel dat het gezond is, maar het gaat ook zo veel problemen opleveren. Maar als het niet gezond zou zijn, zou ik me daar toch niet prettig bij voelen. Ik voel me bij allebei de gevallen niet 100%, ik ben gewoon in de war. "Emma?" Zegt ineens een verpleegster die de wachtkamer binnen is komen lopen. Ik sta op en samen met Marit loop ik de vrouw achteraan.

"Zo, en dan nu als laatste, het hartje." Zegt de mevrouw, die blijkbaar Sofie heet. Ze is heel erg aardig en laat me wel op mijn gemak voelen, dus dat scheelt een hele hoop. De vrouw gaat met het apparaat over mijn buik en houdt het stil op een bepaald plekje. Ze draait even aan een paar knopjes op het scherm en dan is het luit en duidelijk te horen: het hartslagje. Ondanks al het gezeik en alle zorgen doet dit toch iets met me. Er zit een klein mensje in mijn buik, ik word moeder. Een golf van emoties overspoelt me ineens, als ik besef wat dit betekent. "Gefeliciteerd, het kindje is super gezond." Zegt Sofie lachend, waardoor ik ook even glimlach. Ik staar naar het schermpje, met nog steeds het geluid van het kloppende hartje in mijn oren. Ineens overtreft één gedachte het van alle anderen, eentje die ik voor een heel kort moment was vergeten maar die zo veel stress oplevert: ik moet het Tom gaan vertellen.