Call Me Sinner | Taekook

Call Me Sinner

Not: Omegaverse olsa bile, ficte toplum algısına göre erkek bir omega, erkek bir alfayla birlikte olamaz.

Not2: Ficte açık anlatımlı cinsellik bulunur, okuyup sonrasında şikayet etmek yerine şimdiden fici kütüphanenizden kaldırın. Çünkü bir defa daha kaldırılan fic vakası yaşamak istemiyorum.

Yorumlarınızı eksik etmeyin

İyi okumalar 🌙

Avuç içlerim amansızca kaşınıp, çenem kasılırken sakin kalmaya çalışıyordum. Ben yargılanıyordum, olmak istediğim kişi olduğum için hor görülüyor, uzaklaştırılmaya çalışılıyordum. Oysa ki bu kasabada bir sineğe bile zararım dokunmamıştı. İnsanlar çok ön yargılı, kınayıcı ve bencillerdi. Tıpkı kasabadakilere uyum sağlamak için beni acımasızca yargılayan babam gibi. Bir tokat ki beni delip geçmiş, derinlerimde izi kalacak bir yara bırakmıştı. "Defol git" diyordu göz bebekleri titrediği halde bunu saklamaya çalışırken. "Gözüm görmesin seni!" bir damla ki göz çukurlarında dolaşıyor, akmak için zaman kolluyordu.

"Bu kadar mı..." diyordum içimden, "Bu kadar mı önemsiyorsun onların dediklerini?" içim kan ağlıyorken, bedenim zırh oluyordu. Öylece bakıyordum suratına, gitme der gibi bakarken aksi çıkan dudaklarına. Zırh olan bedenime atılan her taş yoldaş oluyordu benliğime. Düşünmedim o nedenle, yere koyduğum bir kaç parça yemek olan bohçamı sırtıma alıp yavaş adımlarımla yürürken düşünmemiştim. İnsanlar kınadıklarını elbet ölmeden yaşardı, suçsuz bir ruha iz bırakmanın acısı şüphesiz onları da yakacaktı.

Belki gidecek bir yerim, başımı sokacak bir yuvam yoktu lakin onlar gibi değildim. Elbet bulunurdu kalacak bir yer, yiyecek bir aş. Ancak çare bulunmazdı cahilliğe, edepsizliğe. Kendimi bildim bileli bu kasabada ailemle yaşar, koyunlarımızı otlatır, kiliseden aldığım kitapları okur ve ibadet ederdim. Babam oldukça dindar, kuralları olan bir adamdı. Bizi de tıpkı kendi gibi yetiştirmiş, bir nevi yoluna yoldaş yapmıştı. Ailem bana hiçbir zaman cinsiyet nedir öğretmemişti, küçükken kız kardeşimin elbiselerini giyerken beni yargılamamışlardı. İnsanın özü önemli derdi annem, ne olduğun değil, neye faydanın olduğu önemlidir. Bir erkekten hoşlandığımda da ailem yargılamamıştı, ben de bunu yanlış bulmamıştım. Çünkü bana bir erkeğin başka bir erkeği sevemeyeceğini kimse söylememişti.

Bu yanlış değildi, yanlış olan şiddetti, tecavüzdü, tacizdi, cinayetti. Şimdi bu kasabada ben cinsiyet ayırt etmiyorum diye istenmiyor, ayıplanıyordum. Ayıp olan evli olduğu halde başka biriyle edepsizce yakaladığım amcam değil miydi? Şimdi neden bana taş atanların arasında, yüzünde o kınar ifadeyle gidişimi izliyordu? Ya da ayıp olan küçük yaşında para için evlendirilen zavallı arkadaşıma yapılan değil miydi? Neden onun babası sanki cinayet işlemişim gibi bana bağırıyordu?

Babam toplum baskısı yüzünden beni kovarken, gözlerindeki kırıklar bir bir ruhuma batarken ardıma dönüp bakmak istemiyordum. Ben kendim olduğum için utanmıyordum, ben bu cehaleti kendi gözlerimle gördüğüm için utanıyordum. Bir damla akmıyordu gözümden, ufacık bağırsalar gözleri dolan ben yalnızca tiksiniyordum şimdi. Tanrı'yı inkar etmemiş, emirlerini yerine getirmiş iken beni günahkar ilan eden bu kasabadan kurtulduğum için mutluydum belki de.

Adımlarım sağlamdı, gözüm tok, ruhum saydamdı. Arkamdan ne denildiğini umursamıyordum, kulaklarım tıkalıydı onlara. Özgürlük soluyordum yalnızca, cahillik ardımda çürürken mutluydum belki de. Uzaklaştıkça uzaklaştım iğrendiğim o insanlardan, benim inancım, benim Tanrı'm yeterdi bana.

Orman yeşilliğiyle ruhumu mest ederken, gerçekten nefes alıyor gibi hissediyordum. Burnum tıkalıydı belki de cahilliğe. Sırtımda belki de bir öğünlük yemeğim varken, giyecek kıyafet bile almamışken böylesine sakin olmam garipti aslında. Bir aşk, bir meşk kalmamıştı ardımda, kimse benimsememişti beni çürümüş ruhlarıyla. Cahilliklerinde boğulsunlardı, kimin umurundaydı.