De Geschiedenis van de Familie Fitzgerald ✓

Deel 1 - Hoofdstuk 8

"Je bent verrassend opgewekt, moeder," zei Cees, terwijl hij zijn moeder bedenkelijk aankeek terwijl ze tegenover hem aan de eettafel zat. Een bediende schonk haar een groot glas wijn in. Ze zei niet eens dankjewel tegen hem. Olivia sloeg het gesprek zwijgend gaande. 

"Werkelijk? Ik ben gewoon blij dat mijn zoon thuis is," zei ze nonchalant, maar zelfs Olivia geloofde dat toontje niet. Het was overduidelijk dat Adelheid iets verzweeg, iets belangrijks. Ze praatte namelijk vaak over belangrijke zaken heen door over onbelangrijke zaken te gaan praten. 

"Moeder, wat is er aan de hand?" vroeg Cees. Hij legde zijn bestek neer en negeerde het heerlijke eten op zijn bord. Er viel een indringende stilte die door de overdadig grote eetkamer galmde en tegen de marmeren vloeren en stenen muren weerkaatste. De gouden kroonluchters en kandelaars leken te trillen door de vibratie van de stilte.

Adelheid nam een zuinige slok wijn met haar dunne lippen. Ze staarde naar haar bord, maar at niets. Uiteindelijk, toen de stilte zo lang was uitgestreken dat hij nergens meer heen kon behalve hun oren, sprak ze. "Je vader is erg ziek, Cees." Opeens lagen de woorden open en bloot op tafel. 

"W-wat? Hoe bedoel je, moeder?" vroeg Cees, die het nieuws eigenlijk niet kon geloven. Maar Adelheid was niet iemand die vaak en graag grapjes maakte, een bloedserieuze tante was ze.  

"Gisteravond werd hij onwel. Catherine heeft direct de arts gebeld, en ze hebben hem meegenomen naar het ziekenhuis." Catherine was de hoofddienstmeid, en persoonlijke assistente van Adelheid. 

"Hoe gaat het nu met hem?" vroeg Cees. Zijn hart klopte in de keel en hij kreeg het opeens erg warm. Het zweet brak hem uit, en de massieve muren van de eetkamer leken keihard op hem af te komen. Hij ademde zwaar, maar probeerde dat te verbergen. Zowel Olivia als Adelheid zagen hem echter rood worden. 

"Er wordt goed voor hem gezorgd," zei Cees' moeder. Dat was geen antwoord op de vraag, maar ze weigerde nog meer woorden vuil te maken aan de trieste gebeurtenis. "Mijn zoon is er, dus dat gaan we vieren!" zei ze, en haar stem klonk weemoedig en blij tegelijk. 

In stilte aten de drie hun eten op. De hele tijd stond één van de bedienden als een standbeeld in de hoek van de kamer (het was eigenlijk meer een zaal), zonder een vin te verroeren. Cees had dat altijd bewonderd, dat stilstaan. Hij vroeg zich af wat het geheim erachter was, toen Adelheid een nieuw gespreksonderwerp aansneed. 

"Wanneer komt er gezinsuitbreiding?" vroeg ze, en ze nam een flinke slok wijn. Haar ogen gleden vragend van Olivia naar Cees, die naar elkaar gebaarden dat ze geen idee hadden. 

"Als de tijd rijp is, zal die er zeker komen," zei Olivia met een neppe glimlach. Adelheid knikte vriendelijk naar haar, maar scheen niet tevreden met dat antwoord. Ze gebaarde naar de standbeeldachtige bediende in de hoek en wees naar haar glas wijn. Haastig ging hij een nieuwe fles halen, terwijl hij: "Komt eraan, mevrouw. Momentje," mompelde. 

"De buren beginnen vragen te stellen," zei Adelheid. Die stelling, die door noch Cees noch Olivia kon worden geverifieerd, werd zo, open en bloot, de wereld in geslingerd. 

"Houd nou eens op over de buren, moeder!" zei Cees geïrriteerd. Hij ging rechtop in zijn stoel zitten, wierp en korte blik op Olivia en zei toen: "Het kan me niets schelen wat die stomme buren vinden. Alles op zijn tijd. We zijn nog jong!" Hij nam tevreden een slokje wijn en leunde weer achterover, het antwoord van zijn moeder afwachtend. Dat kwam echter niet. In plaats daarvan was het Olivia die wat zei. 

"We moeten onze status niet vergeten, Cees," zei ze. "Doordat wij allebei uit een familie met aanzien komen, zullen de mensen op ons gaan letten. Ik denk dat je moeder gelijk 'eeft." Adelheid keek verbaasd maar onder de indruk naar de tengere Olivia. Deze bloosde een beetje, en veegde haar mooie, donkerblonde haren uit haar gezicht. 

"Olivia heeft gelijk," deed Adelheid een duit in het zakje. "En dus heb ik gelijk. Je hebt geen keuze, Cees." 

Cees zuchtte toen dit 'vonnis' werd uitgesproken. Eigenlijk wilde hij het liefst geen kinderen. Hij was van plan geweest zijn leven lang vrijgezel te blijven en zo deze vervloekte familie te beindigen. Hij was van plan geweest als schrijver ergens in een uithoek van Europa, Portugal of Noorwegen of iets dergelijks, te gaan wonen en daar schrijven tot de zon onderging en de maan opkwam. Maar nu kon dat allemaal niet meer. Met trouwen had Cees zich nog enigszins kunnen verenigen. Maar met kinderen? Die waren wel een levenslange verplichting, eentje  waar je niet zomaar onderuit kwam. En zijn moeder kon hem echt niet tot kinderen dwingen. Toch?

"Moeder, wat nou als ik helemaal geen kinderen wíl?" zei Cees fel, en hij sloeg tijdens die uitspraak met zijn hand op de dikke, donkere, eikenhouten tafel. "Je kunt me niet tot alles dwingen!" 

"Cees..." begon Adelheid, maar Cees was opgestaan. Olivia leek verscheurd te worden door twijfel. Opstaan zou betekenen dat ze de kant van haar echtegenoot koos, en dus een mes in de rug van Adelheid stak. Blijven zitten zou betekenen dat het straks in de auto op een ruzie zou uitlopen. 

En dus schoof ze haar stoel naar achteren en stond op. Een andere bediende (de ene die de wijn voor Adelheid zou gaan halen was nog steeds niet terug) kwam aangesneld met haar jas en tas. Ze pakte ze dankbaar aan. Cees glimlachte toen hij haar zag opstaan, en hij legde zijn hand op haar schouder. Toen ze de eetzaal bijna verlaten hadden, riep Adelheid, die nu alleen aan tafel zat zonder wijn: "Je vader is boven, in zijn slaapkamer." 

Adelheid en Jan-Cornelis sliepen al jaren gescheiden. Hij snurkte, en zij kon dat niet uitstaan. Zij woelde, en hij kon dat op zijn beurt niet uitstaan. Maar eigenlijk sliepen ze vooral gescheiden omdat het op was tussen hen. Dat was het, eerlijk gezegd, al vanaf de eerste week geweest, alleen had geen van beiden dat toen willen toegeven. Beiden waren moe geworden van het ontkennen, en hadden toen besloten op zijn minst 's nachts gescheiden te zijn, want een officiële huwelijksbeindiging aanvragen, kon natuurlijk niet. Wat zouden de buren dan wel niet denken? 

"Bedankt," zei Cees, en hij liep zonder om te draaien door naar boven, naar zijn vader. Olivia volgde hem op de voet, hoofdschuddend om de bizarre familie waar ze in beland was.