İYİ OKUMALARRRR💜
ŞİMDİDEN OY VEREN VE YORUM YAPAN HERKESE TEŞEKKÜR EDERİMM🧡
Gözlerim birbirlerine yapışmış gibiydi. Her açmaya çalıştığımda daha da çok yapışıyorlardı. En sonunda gözlerimi açmayı başardığımda hala kapının önünde yerde olduğumu gördüm tek fark hava kararmıştı. Kimse beni bulmamıştı. Demek ki kimse daha eve gelmemişti.
Yavaşça yerden kalktım bütün kemiklerim ağrıyordu. Sanki üstümden tır geçmişti. Zorlukla ayağa kalktım. Bu evde durmaktan korksam da gidebileceğim bir yer yoktu. Odama çıkmak istesem de merdivenler gözümde büyüyordu.
Adımlarımı salona çevirdim ve en yakın koltuğa kendimi attım. Her ne kadar uykum olsa da korkudan uyuyamıyordum. Abim ve Berzan'ın gelmesini bekledim ama onların geleceği yok gibiydi.
Bir anda etrafımı saran yalnızlık hissiyle içimde bir acı oluştu. Yine kafamın içinde oluşmaya başlayan ağrıyla korkum daha da arttı ve son gecikmedi yine aynı ses kafamın içinde yankılandı.
-Acı seni güçlendirir Dilan ve sen güçlü olmak zorundasın.
-Ben deli değilim ses falan duymuyorum. Sakin ol Dilan birazdan uyanacaksın hepsi bir rüya...
-Hayır Dilan rüya da değiliz. Kafanın içindeyim. En yakınındayım...
-Neden? Sen nesin? Benden ne istiyorsun?
-Sen SEÇİLMİŞ KİŞİSİN babandan sonraki nesil sensin.
-Seçilmiş kişi mi? ne için seçildim.
-Kafanın içindeki kalkanı kaldır Dilan sana ulaşmak için sana zarar vermek istemiyorum.
-Ben bunu nasıl yapacağımı bilmiyorum.
-Çatı katına git kitabı al her şey o kitabın içinde sen bana ulaşana kadar seninle bir daha iletişime geçmeyeceğim.
-Ben nasıl bulacağım kitabı? Hem sana nasıl ulaşacağım?
-Kendinden başka kimseye güvenme kitabı bul ve bu evden kaç Dilan...
-Seni nasıl bulacağım?
-Yakında yanında olacağım ben gelene kadar güçlü ol Dilan...
Tam konuşmaya başlayacaktım ki kafamın içindeki ağrı bir anda geçti. Bu sefer arkasından boşluk yerine ufak bir sızı bıraktı. Her şey o kadar saçmaydı ki ne yapacağımı şaşırmıştım.
Bir yanım kitabı aramamı söylerken diğer yarım delirdiğimi öyle bir kitabın olmadığı söylüyordu. Yine de merak duygum daha baskın geldi. Vücudumdaki ağrıları görmezden gelerek merdivenleri çıkmaya başladım.
İlk kata çıktığımda vücudumdaki ağrılarla birlikte başımdaki sızı da arttı. Yine de vazgeçmedim. Çatı katının merdivenlerini zorlukla çıktım. Kendimi yere atıp biraz olsun dinlendim.
Kendimi biraz daha iyi hissettiğimde ayağa kalkıp etrafı aramaya başladım. Koltukların altına duvarlara halının altına aklıma gelen her yere baktım. Belki saçma gelebilir belki ama yastıkların altına bile baktım. Hiçbir yerde yoktu. Artık ayakta duracak halim kalmadığında yavaşça koltuğa uzandım...
