တံတားေပၚတြင္ ေျခလႊဲခ်ထိုင္ရင္း ေနဝင္ဆည္းဆာကိုထိုင္ၾကည့္ေနေသာ အထြန္းတို႔သည္ ၿပဳံးၿပဳံး႐ႊင္႐ႊင္။
အထြန္းက ေက်ာ္မိုး၏ အက်ႌစကို ဆြဲရင္း ေမးသည္။
"ကိုမိုး ရန္ကုန္ကို ျပန္မသြားရေတာ့ဘူးမလားဟင္"
"မသြားရေတာ့ပါဘူး ၊ ေနာက္ဆုံးႏွစ္စာေမးပြဲ ၿပီးသြားၿပီပဲ"
"ဒါဆို အထြန္း သတိရေနစရာ မလိုေတာ့ဘူးေပါ့"
ေက်ာ္မိုးက အထြန္းကို ေခါင္းငဲ့ၾကည့္ရင္း ၿပဳံးသည္။
"မလိုေတာ့ဘူး အကိုက ဒီမွာပဲေနေတာ့မွာ"
"အလုပ္လုပ္ရင္ေရာ"
"ဒီမွာပဲ လုပ္မွာေပါ့ ၊ ဒီကေန ဘယ္မွမသြားေတာ့ဘူး"
"ဘာလို႔လဲ"
"ဒီလိုပါပဲ ဒီကေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို မခြဲႏိုင္လို႔"
အထြန္းက ခိုးရယ္သည္။
"ဟိတ္ ခိုးမရယ္နဲ႔ေလ ၊ ဒါမွမဟုတ္ အကိုနဲ႔ ရန္ကုန္လိုက္ခဲ့ "
"မလိုက္ပါဘူး "
အလ်င္အျမန္ပင္ ေျဖလာေသာ အထြန္းကို ၾကည့္ကာ ကိုမိုးက ရယ္သည္။
"ဘာလို႔လဲ အထြန္းရဲ႕"
"အထြန္းက အေမနဲ႔ မခြဲႏိုင္ဘူး"
အေမ့ အေၾကာင္း ေတြးမိမွ အေမ့စကားကို ျပန္သတိရမိလာသည္။
အထြန္းေလ ကိုမိုးကို သေဘာက်ေပမယ့္ အေမစိတ္ဆင္းရဲေအာင္ေတာ့မလုပ္ပါဘူး။
**********
ေက်ာ္မိုးတစ္ေယာက္ အိမ္မျပန္ခ်င္ေသးေသာေၾကာင့္ ဝါးတံတားေပၚထိုင္ရင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းေနသည္။
မိသားစုက အထြန္းကို သေဘာမက်ေၾကာင္းကိုေတာ့ သိပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူကေတာ့ အထြန္းကို သေဘာက်သည္။
အထြန္းကို ခ်ိဳးခ်ိဳးႏွိမ္ႏွိမ္ ေျပာၾကဆိုၾကေတာ့ စကားမ်ားရျပန္သည္။
အထြန္းကို နစ္နစ္နာနာေျပာေလေလ ေက်ာ္မိုးက မခံႏိုင္ေလေလပင္။
"အဖြားတို႔ ဘာလို႔ အဲေလာက္ထိ ေျပာေနရတာလဲ"
"ဟဲ့ မေျပာလို႔ရမလား ၊ ငါတို႔ နင့္ကို ပညာေတြသင္ထားတာ ဒီလို သတင္းထြက္ဖို႔မဟုတ္ဘူး ၊ အခု ဘယ္ေလာက္ရွက္ဖို႔ေကာင္းလဲ "
YOU ARE READING
ပုလဲတို့ဖြင့်ဖွဲ့သီသော ( Completed)
Romance"ကံ့ကော်ဆိုတာ မပြောင်းလဲတဲ့ချစ်ခြင်း သက်သေ"
