De Geschiedenis van de Familie Fitzgerald ✓

Deel 1 - Hoofdstuk 10

Olivia deed de deur van haar nieuwe paleisje open. Ze werd niet teleurgesteld door wat ze zag. 

Alles was ingericht, elke kamer, elke hoek. In de hal alleen al stonden talloze bijzettafeltjes en hebbedingetjes, en bijna elk stuk van de koude, betegelde vloer was bedekt door mooie kleedjes. Een mooie kroonluchter scheen blinkend en wit. De bijzettafeltjes waren met net zo'n mooi houtsnijwerk versiert als de deur. 

"Prachtig," bracht Olivia met moeite uit toen ze midden in de hal stond en naar het plafond keek, waar kleine sterretjes op geschilderd waren. 

"Ik heb altijd al van astronomie gehouden," zei Cees, die dacht dat Olivia het alleen maar over het plafond had. Hij zette de druipende koffers op de grond, en legde de paraplu ernaast. Olivia slaakte een kreetje toen ze dat zag. 

"Cees! Dat leg je toch niet op de grond neer?!" Het was zowel een uitroep als een vraag. Hoofdschuddend raapte ze de paraplu op en deponeerde deze in de daarvoor bestemde paraplubak. De koffers schoof ze aan de kant, naar het hele kleine stukje koude vloer dat niet bedekt was met tegels. Ze bekeek de schade, en zag dat het gelukkig meeviel.

"Volgende keer niet meer doen," zei ze streng. Cees knikte en staarde naar zijn voeten. 

"Zal ik ze naar boven brengen?" vroeg hij, en hij stak zijn hand uit. 

"Ja, graag," zei Olivia, die dat niet zag omdat ze druk bezig was de natte plek in het tapijt te drogen door haar jas eroverheen te leggen. Dat haar jas dan bedorven zou zijn, gaf niet. Ze zou wel een nieuwe kopen. 

Cees sjouwde de koffers de grote, donkerhouten trap op. Het was een hele klim, zeker met zijn conditie. Maar het lukte hem, en hij zette de bagage hijgend en puffend in de kamer die nu hun slaapkamer was. 

De muren hadden een prachtige, zachtroze kleur met witte plinten. Hier en daar hing een ietwat oubollig maar toch mooi schilderij, en de grijze gordijnen vormden een perfect contrast met de muur. Het bed, een hemelbed, was groot en ook grijs. Wel tien kussens lagen aan het hoofdeinde, en een dikke deken eronder. Ook hier waren de vloeren bedekt met een mooi, roze tapijt. In de hoek prijkte een grote, houten kast met genoeg ruimte voor zowel Olivia's als Cees' garderobe. Er stond ook een mooie fauteuil met een subtiel kussentje in de kamer, die voornamelijk gebruikt zou worden als dump voor kleding, wist Cees. 

Moe van het sjouwen plofte hij neer op het zachte bed, dat met hem meeveerde toen hij er met zijn volle gewicht op ging zitten. Hier kan ik wel goed slapen, dacht hij. 

Toen Olivia van beneden iets onverstaanbaars naar hem riep, slaakte hij een kleine zucht voordat hij: "Ik kom al, schat!" riep en zich naar beneden haaste. 

Onder aan de trap stond Olivia verwilderd om zich heen te kijken, met haar handen in de zij. Haar jurkje, dat er vanmorgen nog perfect uit had gezien, zonder kreukels of vouwen, leek nu erg oud en al maanden niet gewassen. 

"Ik riep net een bediende om me te 'elpen dit op te ruimen, maar er kwam niemand," zei ze. 

Cees glimlachte, en streek met zijn hand over de rijkversierde trapleuning. "Dat klopt," zei hij. "Er zijn hier namelijk geen bedienden. Ik heb ze ontslagen, omdat ik vind dat we best zonder kunnen." Hij haalde zijn schouders op en stak zijn handen in zijn zakken, alsof hij net níét de meest vreemde uitspraak op aarde had gedaan. 

Olivia's ogen sperden zich open, zo ver dat ze bijna uit haar hoofd puilden. "Dus je wilt zeggen... dat we geen bedienden 'ebben? Dat we dus alles... zelf moeten doen?" Haar stem liep over van de walging. 

"Je hebt toch net ook het tapijt gered van de verdrinkingsdood," zei Cees. "Waar maak je je dan zo druk om?" 

"Dat was één dingetje, Cornelis-Jan Fitzgerald. Ik kan niet eens koken!" riep Olivia Cees na toen deze door de hal struinde en nieuwsgierig alle deuren opende om te kijken wat erachter zat. 

"Dan zou ik dat maar eens gaan leren. In de bibliotheek hebben ze vast wel kookboeken," zei hij nonchalant, en hij glimlachte vriendelijk naar zijn vrouw voordat hij door een van de deuropeningen verdween en deze achter zich dicht deed. Olivia bleef diep beledigd en verbijsterd achter. 

Cees slenterde ondertussen door de kilometers grote woonkamer. Ook hier was de inrichting leuk maar iets ouderwets. Adelheid had bijna alle stylistische keuzes gemaakt, dus dat verbaasde hem niets. Hij plofte neer op de bank en legde zijn hoofd in zijn handen. Hij moest even diep in en uitademen om rustig te worden. Olivia's passiviteit werkte hem echt op de zenuwen. Hij had nu inderdaad wel graag een bediende gehad die hem een goede borrel had kunnen brengen, maar nog steeds was hij er heilig van overtuigd dat ze ook wel zonder konden. 

Opeens kraakte de deur en ging deze open. Cees draaide zijn hoofd razendsnel in die richting, en zag een tengere gedaante op de drempel staan. Hij slikte diep en wist dat er een confrontatie aan zat te komen. Hij voelde het aan de wolk van spanning die hen omringde. 

De verwachte climax kwam echter niet. Olivia ging zwijgend naast haar man zitten en haalde diep adem. Een paar minuten lang werd er door beiden niets gezegd. Cees dacht aan hoe zijn huwelijk angstvallig leek op dat van zijn ouders: stilzwijgend bij elkaar zijn, elkaar verdragen en uitstaan, maar eigenljik nauwelijks communiceren. Was het de vloek van de Fitzgeralds, of was het hun passiviteit jegens anderen? 

"We moeten 'et met zijn tweeën doen, Cees," zei Olivia plots. Cees keek verbaasd op van die wijze uitspraak. Olivia draaide haar hoofd richting hem. "Ik wilde dit ook niet," zei ze, en ze frunnikte aan de trouwring om haar vinger. "Alt'ans, niet zo snel. Maar nu zitten we met elkaar opgescheept, en moeten we er 'et beste van maken. Laten we dat proberen, oké?" 

"Goed plan," zei Cees, die oprecht blij was dat Olivia precies hetzelfde dacht als hij. "Kom, laten we het huis gaan verkennen. Ga jij de kaart tekenenof ik? Anders verdwalen we echt, hoor." 

Olivia glimlachte en schoot overeind. "Laten we daar heen gaan!" Haar toon klonk als een klein, opgewonden meisje dat snoep had gezien. Ze wees opgewekt naar een deur aan de andere kant van de woonkamer. 

Cees stond ook op en zei: "Goed. Maar kunnen we daarna iets rustigs gaan doen? Ik ben bekaf." 

"Bejaarde," grapte Olivia. "Ik weet iets 'éél leuks..." en ze pakte Cees bij de hand en trok hem mee naar de deur waar ze zojuist op wees.