De Geschiedenis van de Familie Fitzgerald ✓

Deel 1 - Hoofdstuk 11

Een paar weken later stond Olivia te huilen op het toilet. Ze snikte en snotterde en probeerde haar tranen weg te vegen met de mouw van haar nieuwe shirt, maar het lukte niet. Ze bleven maar komen, onophoudelijk en zout. 

Cees zat nietsvermoedend in de woonkamer een boek te lezen. Hij zag er op zijn Paasbest uit (want het was ook Pasen) omdat zijn ouders op bezoek zouden komen. Ze hadden een belangrijke mededeling, hadden ze hem over de telefoon verteld. Cees was natuurlijk meteen in de stress geschoten, en had het hele huis maar eens flink opgeruimd, ondanks dat Olivia dat de vorige dag al had gedaan. Nu probeerde hij zijn aandacht op de gedrukte woorden te richten, maar het lukte niet. 

Toen Olivia zichzelf had gedwongen rustig te worden, veegde ze haar haren uit haar gezicht en rechtte ze haar rug. Ze keek goed naar zichzelf in de spiegel, en zag de roodheid van haar ogen. Ze bad in stilte dat die zo snel mogelijk zou verdwijnen, voordat Cees of - erger nog - zijn ouders er iets van zouden zeggen. Ze klapte zichzelf op de wang en liep terug naar de woonkamer, want ze kon niet eeuwig wegblijven. Helaas voor haar zag Cees meteen dat ze gehuild had. 

"Wat is er?" vroeg hij toen ze binnenkwam. Zelfs van een afstand was de roodheid zichtbaar. Olivia forceerde een lach en ging in een fauteuil zitten. Cees prikte meteen door die facade heen, en hij sloeg zijn boek met een klap dicht. "Olivia," zei hij, zijn stem was zowel vol medelijden als streng. "Wat is er aan de hand? Waarom heb je gehuild?" 

Olivia zuchtte diep, wat ze vaak deed als ze iets moest opbiechten. Ze frunnikte aan een losse pluk haar, staarde naar het plafond bezaaid met sterren en zei: "Ik ben net iets te weten gekomen."

"Oh," zei Cees. "Wat dan?" Zijn hoofd maakte overuren, en hij zocht wanhopig naar geheimen die hij had, en hoe Olivia daar misschien achter gekomen zou kunnen zijn. Hij kon echter niets wereldschokkends bedenken, wat hem enigszins kalmeerde. Het ging net weer een tijdje goed tussen hen, en het zo vervelend zijn als dat geluk verwoest wordt door een stommiteit uit het verleden.

Olivia gaf hem iets wat op het eerste gezicht op een staafje leek, aan. Cees opende verbaasd zijn hand en bekeek het staafje goed. Er ging echter geen belletje rinkelen. 

"Wat is dit?" vroeg hij dan ook, en Olivia's mond viel open van verbazing. 

"Weet je dat echt niet?" vroeg ze. Cees schudde zijn hoofd. 

"'Et is een zwangerschapstest." En daarmee lag de oorzaak van haar huilbui meteen op tafel. "En hij is positief." 

Cees hart maakte een sprongetje van angst. Hij ging van schrik sneller ademhalen, en hij slikte hard. Het zweet brak hem nog net niet uit, maar hij wist zijn verbazing totaal niet te verbergen. 

"Ben je niet blij?" vroeg Olivia, die de bezorgde blik in de ogen van haar man zeker niet gemist had. 

"J-jawel," stamelde Cees, die eigenlijk helemaal geen kinderen wilde. "Maar... zijn we niet wat jong? Ik bedoel-" 

"Ik weet 'et," onderbrak Olivia hem. "Maar ik ben er klaar voor. En je moeder wil 'et 'eel graag. En jij?" Ze keek haar man vragend aan. 

Cees gaf de test terug aan Olivia. "Het is meer... dat ik niet weet... dat ik niet weet of ik een goede vader zal zijn." Dat was deels waar, want Cees was bang een exacte kopie van zijn vader, een afstandelijke zakenman met een hart dat hij maar zelden toonde, te worden. Het andere deel ken je al: Cees wilde geen kinderen. 

"'Et komt wel goed, echt. We kunnen dit." Olivia's woorden klonken bemoedigend, en vrolijkten Cees een beetje op. 

"Hoe lang al?"

"Weet ik niet. Ik ben nog niet 'eel ver, gok ik. Maar 'et valt moeilijk te zeggen." 

Cees, die zich op zijn bruiloft al bij zijn lot als familieman had neergelegd, besloot niet verder tegen te stribbelen. Misschien was het wel voorbestemd. En diep in zijn hart begon er een vuurtje van blijdschap te branden bij dat besef, eentje die nooit meer uit zou gaan. 

Hij pakte Olivia's hand en keek diep in haar ogen. "Ik ben blij," zei hij. "Echt. Dit is... fantastisch!" Zijn toon was oprecht, en Olivia glimlachte breed. De roodheid van haar ogen was alweer verdwenen. 

Toen ging de deurbel, en Cees sprong op om open te doen. Dat zullen mijn ouders vast zijn, dacht hij. We hebben leuk nieuws voor ze. 

Hij pulkte wat aan de sloten op de deur, en kreeg deze pas na een minuut of wat open. Olivia was handiger met dat soort dingen, en was ook degene die de sloten geinstalleerd had. 

Adelheid stond, met Jan-Cornelis, op de stoep. Haar gezicht stond chagrijnig, maar dit werd ietwat gecorrigeerd toen ze haar zoon zag. 

"Dat duurde lang," zei ze gepikeerd. Ze streek haar lange, beige jas recht en stapte zonder haar zoon te begroeten over de drempel. Ze keek de hal tevreden rond, en gooide toen haar jas in Cees' armen. Jan-Cornelis rolde met zijn ogen toen hij zijn vrouw zulk gedrag zag vertonen, maar hij zweeg, wijs als hij was. 

"Hallo, Cees," zei hij, en zijn toon klonk plechtig en afstandelijk. Het gaf niets, want Cees omhelsde hem innig. "Hoi, vader," fluisterde hij, en er spoelde een golf van geluk over Jan-Cornelis heen. 

Adelheid was ondertussen naar de woonkamer gelopen (nou ja, gemarcheerd eigenlijk) en haar hakken klikten irritant op de stukken vloer waar geen tapijt op lag. Toen ze Olivia zag, begroette ze deze luid. "Hallo, Olivia! Het is zo goed je weer te zien! Hoe gaat het ermee?" Ze deed ongelooflijk joviaal, en Olivia wist zichzelf geen houding te geven. Daarom mompelde ze gauw een nietszeggend antwoord, en begeleidde Adelheid naar een stoel. 

Cees nam zijn vader ondertussen ook mee naar de woonkamer, en probeerde ondertussen een beetje te vissen naar wat de mededeling precies was. Zijn vader liet echter niets los. Toen ze in de woonkamer aankwamen, liep Adelheid de arme Olivia al te commanderen. 

"Moeder, hou daar mee op. Dit is ons huis!" zei Cees toen hij Olivia als een soort slaaf door de kamer zag rennen om Adelheid op haar wenken te bedienen. Gepikeerd en met vuur in haar ogen gebaarde ze dat Olivia mocht gaan zitten. Deze gehoorzaamde meteen, en ontweek voor de rest van het gesprek oogcontact met Adelheid. 

Toen iedereen zat, stak Cees meteen van wal. "Wat is jullie mededeling? Olivia en ik zijn erg benieuwd." 

Adelheid liet met alleen haar wenkbrauwen merken dat ze wilde dat Jan-Cornelis antwoord gaf. Deze wist dat hij moest gehoorzamen, en dus zei hij braaf: "Je moeder en ik... we, eh... hebben besloten uit elkaar te gaan." Er viel een geschokte stilte. 

"W-wat?" bracht Cees uiteindelijk met moeite uit. 

"Ja," zei Adelheid. "Ik heb er genoeg van, en je vader ook. We worden gek van elkaar. Dus bij deze: we gaan uit elkaar. Nu is het aan jou om de familieer weer op te krikken, zoon." Ze glimlachte er geniepig bij. 

"Nu we het toch over de familie hebben," begon Cees, "Olivia is in verwachting." 

"Kijk, dat noem ik nou heugelijk nieuws," zei Adelheid, die een slok nam van de vooraf klaargezette wijn. Ze keek bewonderend naar Olivia en gaf haar een knikje. Jan-Cornelis feliciteerde het stel. 

"Bedankt, vader," zei Cees, die voelde dat het een lange middag zou worden.