Bir Ada Bir Adam B. A. B. A

7.Bölüm

Sene 1971 İstanbul

Esme'nin bebeği 9 aylık olmuştu, Esme koynunda öpe koklaya büyüttüğü yavrusundan nasıl ayrılacağını düşünürken Fatoş bebeği almak için yola çıkmıştı bile. Daha 2 ay önce Can'ın öldüğünü haber vermiş Esme acısını evladıyla bastırmıştı yüreğine. Çalıştığı apartman çocuğu fark etmiş, sorguluyor ama öğrenemiyorlardı. İşten çıkarırız olur biter," gayri meşru çocuğu istemeyiz" diye Esme'nin duyacağı yerlerde konuşmaya başlamışlardı.
Esme durumu Fatoş'a yazmış Fatoş'ta bebeğe bakabileceğini biraz kendini toplayınca Esme'nin tekrar yanına alabileceğini söyleyerek biraz olsun endişelerini bastırmıştı. Şimdi ne kadar zordu evladının kokusundan ayrı kalma fikri, insan susarak nasıl ağlar bu acı öğretmişti Esme'ye kardeşi bu sene mezun olacaktı liseden artık oda kendini biraz kurtaracak, belki yükünü hafifletecek belki seneye başka bir iş bulup evladını alabilecekti yanına.

_Hoşgeldin Fatoş
_Bu yolları yapıvermediler 2 gün oldu gelip durum bitmedi.
_Yemek hazır geç otur birşeyler ye soluklan
_ fazla durmicem Esme hazırladın mı bebeğini? Pırtılarını?
_Bu gün mü döneceksin geri ,kalsaydın bir iki gün?
_Yok gidcem durup duremicem buralarda.
Esme gözyaşlarıyla hazırladı yavrusunun bohçasını, sarıldı öptü kokladı daha annesini emen minnacık bir bebekti o babası gibi kara kaşlı kara gözlü canının canıydı. Patiklerini ayırdı kendine ,süt kokulu patiklerini.
_Seneye gelip alacağım Fatoş iyi bak kızıma ,sana Rabbime emanet babasının mezarına da götür görsün babası. İlk fırsatta geleceğim görmeye .Gece uyanmaz uyur, huysuzlanırsa konuş uyur tekrar beni ararsa kazagımı koydum bohçaya yanına koyu ver.
_Tamam sus gari içimi söktün gelir görürsün getiririm arada sen çalış paranı gover yanına alırsın yavrunu bakarım. Ben çıktım işten arada yollarsın para geçinir gideriz.
_Fatoş bu bizim evin anahtarı geçin oraya yerleşin ben maaş aldığımda mektupla yollarım size. Çalışma iyi bak kızıma.

Ayakkabılarını giydi Fatoş kapının önünde uzandı almaya bebeği ama bebek annesine sarıldı sıkıca, anlıyordu ve gitmek istemiyordu. Fatoş'un kucağına bıraktığı bir insan yavrusu değildi bütün hayatıydı canıydı nefesiydi.
Fatoş uzaklaşırken dizlerinin üzerine çöktü sıkıca tuttu başını Rabbim aklımı yerinde tut sabır ver, dayanma gücü ver. Masmavi gözleri kan çanağı olmuştu derin bir nefes aldı, boğuluyordu çektiği acıya dayanmaya çalışsada başaramıyordu.

Yavrusu götürüldüğünden sonra yüzü hiç gülmedi Esme'nin Fatoş'un gönderdiği mektupları okuyor elindeki tek resmî bağrına basıp günlerin bitmesi için yalvarıyordu. Dişlerini çıkardığını öğrendiğinde onu görme isteğine dayanamadı. Fatoş'a geleceğini bildiren bir mektup yolladı, tüm hazırlıklarını tamamlayıp yola koyuldu belki mektuptan bile daha önce varacaktı yavrusuna ama dayanmaya gücü kalmamıştı. Evlat hasreti geri kalan tüm acıları bastırmıştı bir kadın ancak bir erkeği ,evladı olana dek ölesiye sevebilirdi. Evlat yeryüzündeki tüm sevgilerden daha güzel daha kutsaldı. Uzun süren tren yolculuğunun ardından adaya kavuştu Esme.

Daha önce olsa ciğerleri yanardı belki acıdan şimdi tek hissettiği yavrusunun kokusuydu, koşar adım vardı evlerine sadece iki adım vardı yavrusuna kavuşmaya ama durdu baktı evine babasının öldüğü gün dünmüş gibi sarsıldı bedeni.

"Sırtımın kamburluğuna kızıyorlar. sanırım babam yok diye , bu gün fark ettim babası olan kızların düzgün bir evliliği var olmasa bile babaları var ondan cesaret alıyormuşcasına dimdik duruyorlar . Babam diye cümleye giren tüm tanıdıklarımın sanki sırtında bir kanat, önlerinde bir kalkan, üstlerinde bir zırh biraz sonra Paris'i fethedecek Antonyus edasıyla dimdik duruyorlar. Bilmiyorum neden kambur benim sırtım ,hayatımı hep sırtımda taşıdığımdan mıdır ? Böyle ne zaman kendi zorumla dik dursam biri gelip acımasızca düşürdü, genelde adı sevenlerim olanlar. Ailesiz dimdik dursam insanlar vurdu da vurdu kamburluğuma keskinliğim eklendi. Sokakta dik dursam iş yeri, patronu, arkadaşı hiç babam var demedim, seni babama söylerimde diyemedim ben artık düzelmem biliyorum" diye geçirdi yüreğinden.