Bestfriends and Promises

One Shot Story

Hello guys. Let me share you the story of my bestfriend and I.

It's all started when we were pre-school learners. He's funny, cute and entertaining which made me interested on him.

Marami ang nakakapuna samin, ang iba akala ay magkapatid, at nang tumuntung na kami sa High School, marami ang nagsasabi, may hidden relationship daw kami. Balewala!

And nang tumuntung na kami ng college, magkasama parin kami. The same University, and The same cource. That's what friends for naman 'di ba? Kung nasaan ang isa, nandun din ang isa.

Siya ang tumatayong brother ko when it comes to school. Pag hindi ko alam ang lesson, he makes it clear for me.

"Akala mo hindi ko nakita ha? Mga tinginan niyo ni Harold!" Padabog na sabi sakin ni Riven.

"Nagsalita ang magaling! Akala mi din hindi ko nakita ha? Kinindatan mo pa nga si Karen eh!"

"Nagseselos ka ba?"

"Ako? Magseselos? Sayo? Duh! Eh ikaw nga eh! Padabog-dabog pang nalalaman ha?"

"Ikaw talaga! Halika nga dito! Hindi, seryoso bes! Till Death do us part. You and I, bestfriends forever!"

"Promise?"

"Promise!"

Isang araw, malapit nang birthday ko.

"Bes, wala ka bang naalala?" Sbi ko

"Ha? Wala naman? Bakit? Anong meron?" Riven

"H-ha eh w-wala."

"Sus nahiya pang magsabi!" Riven

"Wala nga!"

"Sure ka?" Riven

"Wala nga."

Hanggang sa sumapit ang birthday ko. Absent si Riven. Naisip ko lang na baka nakalimutan na niya talaga ang pinakamahalagang araw ng buhay ko.

Nag-aabang ako nun ng taxi. Nang may kumalabit sakin. Laking gulat ko! Si Riven.

"Happy Birthday bes!"

Napayakap ako sa kanya. Nagkamali ako. Hindi pa pala niya nakakalimutan ang promise niya sakin noon na hinding-hindi niya makakalimutan ang Birthdays ko.

"'Lika! Tara sa tambayan."

Hinila niya ako. Habang naglalakad kami, tahimik siya. Bakit kaya? Eh angdal-dal nito eh?

Hanggang sa nakarating na kami sa punong akasya.

"Arianne, alam mo pa ba yung promise natin? "

"Oo naman!"

"Good."

Pagkatapos nun ay hindi na ulit siya nagsalita. Hanggang sa ihatid niya ako sa bahay namin ay hindi na ulit siya nagsalita.

Kinabukasan, napagdisisyunan kong dalawin ang kaibigan ko. Itatanong kung anong mali sa kanya.

Naglalakad ako sa daan papunta sa bahay nila nang may naramdaman akong lamig na sumalubong sakin.

Tumuloy ako sa bahay nila at pumasok. Wala akong ibang nakita kundi...

Kabaong! At sa taas ng kabaong ay ang picture ng nakangiting kaibigan ko! Nagitla ako sa nakita ko! Hindi makapagsalita. Ni luha ay hindi gustong pumatak. Naramdaman ko ang panghihina ng tuhod ko. At pakiwari ko'y mawawalan ako ng panimbang.

Sa isang iglap, naibuhos ko ang sagana kong iyak na may kasamang palahaw. Sinalubong ako ni Tita Rose at sinubukang ikuwento sakin ang imbestigasyon. Namatay siya sa hit and run. At ang pinakamasakit sa lahat, namatay ang kaibigan ko na hawak-hawak ang ang regalo ko. At higit akong namutla nang ideklara sa kin ni tita ang oras kung kailan siya namatay.

Iyon ay noong oras na naghihintay ako ng masasakyan, pauwi.

Kaibigan ko, kaibigan! Bakit mo ako iniwan?
Higit kong nasukat ang kabutihang loob  mo..
Hindi mo binigo ang pangako mo sa huling pagkakataon ng buhay mo..
Talagang tunay kang kaibigan..
Rember me, and I'll always remember you forever! 
Dahil sa puso ko nakatatak na ang pangako natin, pangakong kahit kailan, kahit saan ay dadalhin ko, Till death do us part 'Igan! Promise! Promise ko yan!

------------------------

Guys thanks for reading! Love you all! Muah!