KARMAŞIK

BANA BUNU YAPAMAZSIN!

Geldiğimiz yer oldukça karanlıkta ama adamlar sanki ışık varmış gibi kendilerinden emin yürüyorlardı.Bedenim soğuk betona çarptığında beni yere fırlattığını anladım.Işıklar açıldığında istemsiz olarak yüzümü buruşturdum ve gözlerimi kıstım.Karşıdan bana doğru gelen bir insan silüeti vardı tam olarak kim olduğunu anlayamıyordum ama bedeni tanıdıktı.Umarım korkarakta olsa düşündüğüm kişi değildir.Ama ne yazık ki korktuğum başıma gelmişti.Beni kaçıran kişi "Burak" tı.

"Sen beni kaçırttın mı yani?"

"Burda soruları ben sorarım"

oldukça tanıdık bir replikle karşılaşmıştım.

"Sen benim iznim olmadan oda dan mı çıktın?"

"Evet çıktım.Hatta kaçtım."

ona dil çıkarttım.Ama beklediğim gibi bir şeyle karşılaşmadım.

"O dilini bugün başka şeylerde kullanacaksın."

"Ne demek istiyorsun?"

"Anlatmakla zaman harcamıyacağım direk göstereceğim sana!"

Burak'tan...

Onun benden iğrenmesi benden vazgeçmesi için elimden geleni yapıyordum bütün planımı ayarlamıştım.Omesaj,bu adamlar,onu kurtarmaya gelen çocuk,bu yer hepsi planlıydı.Ama tek planıma sadık olmayan şey vardı oda kalbim.Kalbim ona baktıkca onun sesini duydukca bana engel olmak için çalışıyordu.Ama bugün onun benden nefret etmesini sağlamalıydım çünkü benim değer verdiğim birine zarar vermek isteyecek çok insan var.Tıpkı anneme yaptıkları gibi Hümaya da zarar vermelerine izin veremezdim.Ona zarar vermiyeceğime emindim-fiziksel olarak-ama duygularıyla oynayacaktım.

"Sen ne tür bi şeysin.Burak senden vazgeçmemi bekliyorsan yanılıyorsun."

"Beklemiyorum eminim."

"Ne?"

"Hadi soyun şu sürtüğü!"

Adamlara verdiğim emirle Hümay delirdi resmen ve çığlık atmaya başladı.Bense onu umursamıyormuş gibi görünerek soyunmaya başladım.Hümayı sadece iç çamaşırları kalacak şekilde soydular ve yanımızdan ayrıldılar o çocuğunda benim adamım olduğunu öğrendiğinde bana öyle kırık bakmıştı ki o an onu alıp kaçırmak çok uzaklara bizi bulamıyacakları bir yere gitmek istedim.Ama kurtulmanın tek bir yolu vardı oda"ÖLÜM"ve ben bunu istemiyordum.Ona yaklaştığımda bağırmaya başladı.

"Hayır.Sen bu kadar kötü olamazsın.Benimle oynayacak kadar pislik biri değilsin sen Burak"

"Yanılıyorsun seninle oynayacak kadar pislik ve karanlık biriyim."

"Bana bunu yapamazsın!"

Öyle bir şey söylemişti ki kalbim mantığımı yenmişti ve bütün planı bozup ordan uzaklaştım-tabii kıyafetlerimi hızlıca giyip-Çıkarken adamlarıma onu çözmelerini söyledim.

----------------------

Olayın üstünden tam bir hafta geçmişti ve okula gitmeme rağmen Hümayı görmemiştim.Tam telefonumu alıp onu arayacaktım ki bir mesajla karşılaştım.

KİMDEN: BEYAZ MELEĞİM...

Sen bana karşı hiç bir şey hissetmiyosun ama ben senin kadar şanslı değilim çünkü ben sana karşı bir şeyler hissediyorum bu da "NEFRET".Bundan sonra senden uzak duracağıma emin ol.

KİME:BEYAZ MELEĞİM...

Aferin seni zeki kız.En mantıklısı.

bu yazdıklarımın karşısında ilk defa hayatımda ilk defa gözlerim dolmuştu.Benden vazgeçmişti...