BENİM YOLUM

Onsuz 3 ay'a Merhaba!

Eve gelir gelmez kendimi yatağıma attım kimseye açıklama yapmak istemiyordum bunun için oldukça yorgun hissediyordum. Başımı yastığa koymamla bütün bir günüm hatta senem gözlerimin önünden geçti tam anlamıyla bir dehşet diyebilirim. Asla mükemmel bir yaşamım olmadı asla ideal bir aşkım olmadı ve tek taraflı yaşamaya mahkum edilmiş gibiydim. Asil ve güzel bir kız olduğuma inanmıyordum ama etrafımdakiler ne kadar güzel olduğumdan bahsedip dururlardı bu gerçektende sinir bozucu olmaya başlıyordu. Özgüvenine çok düşkün bir kız değildim hayattaki amacımı ben dahi bilmiyordum , sadece kimsenin olmadığı bir yerde ölene kadar kitap okumak istiyordum. Okumak benim tek amacım olabilirdi tek huzurum belkide mutluluğum olabilirdi herkesin burada ilgilendiği şeyler olur mesela gençlerin çoğu kitap-müzik ikilisine hastadırlar. Asla böyle bir huyum olmamıştır tek ilgilendiğim hatta tek umursadığım şey sadece Kitapdır benim hayatımda. İnsanlardan çevreden boş şeyler öğrendiğimi anladığım anda kendimi mükemmel bir bilgi kapısının anahtarını çevirirken buldum , kesinlikle beni üzmeyen ağlatmayan yada hayatımda kötü bir emel bırakmayan bir kapı.

Kimseyle konuşmak istemiyor ve herşeyden kendimi soyutlamak istiyordum. Sadece kendim ve kitaplarımın olması benim için yeter derken senenin başlarında imkansız bir aşka tutuldum kitaplarım kadar önemli bir yeri vardı düşünebiliyor musunuz? gözlerine bakamadığım birine nasıl aşık olabildim ben? aşk mı onuda bilmiyorum sadece hoşlandığımı anladığım an ağlayarak aşık olmamak için dua etmiştim , Annem bir adama yani babama aşık olmuş ve evlenmişler annem babamı tahminsizce seviyormuş çok seviyormuş babam ise birgün beni ve annemi bırakıp gitmiş. Annemin bu çaresiz hallerini gördükten sonra aşık olmayacağım diye söz vermiştim kendi kendime oldum ama karşılıksızdı. Sene bitmişti işte ve ben onsuz tam 3 ay geçirecektim. Belkide onu unuturdum?

Ben bunları düşünürken birden telefon çaldı hafif irkilsemde telefonu elime alıp kimin aradığına baktım arayan Senemdi. 

"Efendim senem?"

"Neredesin royem?"

"Evdeyim yeni geldim ne olduki?"

"Biz arkadaşlarla dışarıdayız bizimkiler falan var gelsene"

"Pekala sahilde buluşalım"

Diyip kapadım telefonu üzerime şort ve askılımı geçirip dışarı çıktım sahile doğru yürümeye başladım. Senem benim birinci sınıftan beri en yakın dostum olmuştur her durumda her sıkıntımda benimleydi. Ama benim hayata bir süreliğine ara vermemle aramız ufak çaplı açıldı ve onunla eskisi kadar sık görüşemedik. Ben bu aradan size bahsettiğim çocuk sayesinde çıktım onu görüp aşık olduğum an artık sessiz ve kimsesiz yerlere gidip saatlerce kitap okuma alışkanlığım kayboldu. Senem ve diğerleri beni karşılarında görünce çok şaşırmışlardı hatta senem ağlamaya başlamıştı. Arkadaşlarım benim için endişeleniyorlardı ve annemde öyle bunu farkındaydım bana söylemiyordu ama gözlerindeki endişeyi farkındaydım işte.

20 Dakika gibi bir süre yürüdükten sonra sonunda herzaman buluştuğumuz mekana gelebilmiştim senem ve diğerleri beni orada bekliyorlardı beni görmeleriyle el sallamaları bir oldu. Bana minik bir çocukmuşum gibi davranıyorlardı ve bu oldukça komik bir hal almaya başlamıştı ve oldukça sıkıcı! Bende onlara yapmacık bir gülümseme ile el salladım yanlarına gitmemle senem hesap sormalarına başlamıştı bile.

"Neredeydin neden karne alır almaz ortalardan kayboldun?"

Anlaşılan yine eski halime dönmemden korkmuştu ama biraz düşünmeye ihtiyacım vardı zaten onuda bölmüştü , bozuntuya vermeden konuşmaya başladım.

"Evdeydim halletmem gereken birkaç iş vardı" Dedim ve senem ikna olmuş bir şekilde başını salladı. Oturup soğuk birşeyler söyledik aslında arkadaşlarımı özlemiştim oldukça sempatik tiplerdi.

10 Dakikadır neredeyse sürekli gülüyordum ozan bize komik anılarını anlatıyordu ve sahile bir yıldız kaydı , hayır hayır öyle yıldızlardan değil. Yıldız kadar güzel parıldayan o suratıyla bir yıldız. Bahsettiğim çocuk geldi ve benim gözlerim otamatik olarak yeri buldu hiçbir zaman gözlerine bakacak cesareti kendimde bulamamıştım benimle birkaç kez okul konuları için konuşmuştu ama ben yarım ağızla cevap verip konuşmanın bitmesi için dua etmiştim. Onu sevdiğimi anlamasından çok korkuyordum biliyorumduki gözlerine baktığımda sadece onda yanan o ışıkları farkedecekti.

Bizim masaya doğru yürüdüğünü anlayabiliyordum ellerim titremeye başlamıştı ve soğuk terler akıtıyordum adeta. 

"Merhaba çocuklar" 

"Merhaba Poyraz"

"Nasılsın Poyraz"

"Selam"

Birtek ben kalmıştım cevap vermeyen ve cevap vermeyecektim. Farketmemesi için dua etmeye başladım neyseki farketmemişti ve kendi arkadaş grubunun olduğu masaya doğru yürümeye başladı koca bir "Sonunda be" Çektikten sonra kafamı kaldırdım o tarafa yarım yamalak bakıyordum ama göz göze geliriz diyede deli gibi korkuyordum.

Mükemmel bir hayatım yoktu , ama onun sevgisini bu kadar zaman karşılıksız taşıyacak mükemmel bir kalbim vardı sanırım.  

Merhaba öncelikle bu ilk hikayem değil. Bundan önce yazdığım hikayeler olmuştu ama konularını bir süre sonra yetersiz bulup sildim , bu hikayenin konusunu önceden tasarladığım için bir aksilik olmayacağına inanıyorum. İlk bölüm olduğu için biraz kısa tuttum ama diğer bölümler uzun olacak