Chained Love (El Señorita Series #2)

Chapter 28

"Muntik na akong mahuli ni Raiko!" I said out loud sa mga kaibigan ko. Nangunot naman ang mga noo nila habang nakatingin sa akin.

"Raiko who?" Yuri asked me. Natigilan ako ng dahil doon. Pero muli siyang nag salita. "Ah. Iyong ama ng anak mo. Buti nga hindi ka nahuli" patuloy ni Yuri.

"Iyong secret husband mo. Buti at kinaya mong itago iyang anak mo. Malaki na kaya si Ace" saad ng pinsan kong si Mayumi. Ngumisi siya sa akin noong makita niya akong matigilan dahil doon.

How did she know? Hindi ko sinabi sa kaniya. I look at Yuri who was still shock. Waiting a confirmation from me. Umiwas ako ng tingin sa kanila bago sumandal sa sofa.

Damn it!

"Hoy! Ano yun. Hah! Ako lang ang hindi nakakaalam nun? Grabe naman to! Parang hindi tayo mag kaibigan niyan eh" Yuri said while her mouth is half open.

Mas lalong nag dikit ang mga labi ko at umiwas ng tingin sa kanila. Damn it. Sino ba kasi ang nag sabi. Peste.

"Hoy ano na. Sagot!" Yuri spoke again.

"Oo na. Oo na. Asawa ko siya. Matagal na. Kaso naiinis ako sa kaniya. Ayoko sa kaniya. Salawahan siya!" I said to her. I hear them chuckled before looking at me again.

"Gaga ka. Alam na namin yan. Noong isang linggo pa. Hindi ko nga alam kung bakit hindi mo sinabi sa amin. Mukha ba kaming kaduda-duda?" My cousin Mayumi said bago lumapit sa akin at yumakap.

I hug her back.

I was thankful that I have friends like them. Minsan kailangan mo talaga ng kaibigan. To lean. To learn. Someone who can advice you. Who can hug you. Can be your shield. Your bulletproof. Your family and your soldier. They can be all you want to be with. They are the people I pick to be with me til dawn habang wala pa ang prinsipe kong poproktekta sa akin sa mga darating na panahon. Friends are the people who will understand us even it was the most hard thing to explain.

"I'm sorry. Hindi ko agad nasabi. I'm afraid na baka i-judge ninyo ako" I said to them. They just smile to me bago ako hinalikan.

"We won't. Lagi kang nandyan para pasayahin kami. Your always the positive one in this group so why did you think that way?" Yuri whisper

Bakit nga ba?

Kasi hindi ko na alam ang gagawin ko? Kasi sobrang gulo na ng utak ko. Ni hindi ko nga sila nakausap kahit saglit noong mga panahong iyon. Hindi ko sila  naisip dahil masyadong okupado ang isip ko ng ibang mga bagay. It feels like I don't have someone that time.

Madalas nakakalimutan nating may mga taong aagapay sa atin oras na madapa tayo dahil maraming taong tumutulak sa atin pababa.

"Let's forget it. Masyado na iyong matagal. Let just be happy for the moment. Tagal nating hindi nagkita tapos iyan ang pambungad ninyo. Gandang regalo naman niyan" I commented. Sabay kaming natawang tatlo dahil doon.

MAG HAPON akong nakabantay sa anak ko habang sayang-saya siya sa pag lalaro. Maraming mga bata doon ngunit isa lamang ang laging nginingitian ng anak ko.

"Ilapag mo sa baba" he said to the girl while stamping his feet.

"Hindi. Dapat iakyat natin sa slide" the girl answer

"Shanti. Lapag" my son said again.

"No. Sa slide dapat" the little girl shake her head. My son look at me before giving up.

Sumunod na lamang siya sa batang iyon na may mabigat na paa. I just watch my son the whole day. Ngunit nagulat ako noong pumasok si Raiko at sinalubong siya ng batang kalaro ng anak ko. Ilang beses akong napalunok at sinubukang itago ang sarili sa likod ng cube ngunit sinundot-sundot ng anak ko ang pisnge ko bago tumawa ng matunog.