Karanlıkta Açan Papatya

24.Bölüm Göz Yaşları

.... yüreğimde yanmayı bekleyen ateşi harlayıp gitmişti....

***
RÜYA'DAN

Bu okuduğum satırlar neydi böyle? Her kelime gözlerimi esir alıyordu her kelime bana bir şok yaşatıyordu.

Ne yani karanlık oy muydu? Beni seviyor muydu? Nasıl giderdi ben onsuz ne yapardım?

Ne yapacağımı bilmez halde elimi kafama koyup derin nefesler almaya başladım.

Göz yaşlarım telefonu ıslatmıştı neden ağlıyordum ki? Neden kalbimde acı vardı? Böyle olmamalıydı kendimi bu duyguya teslim edemezdim hemen.

Emre nefes nefese odaya daldı ikimiz de saniyelerce birbirimize baktık ikimizin gözünde de okunuyordu maalesef çaresizlik duygusu.

"Ne oldu Emre bu ne dingonun ahırına mı burası? " diye çemkirdi babam Emrenin yüzüne.

Emre nefes nefese dudaklarını araladı tekrar "Beni biraz Rüya ile yanlız bırakır mısınız? Konuşmam gerek onunla."

Babam uzun uzun Emreyi süzüp bana bakıp sert adımlarla odadan çıktı kapıyı çarpıp, ne olmuştu bu istek neden ona o kadar dokunmuştu ki?

"Rüya Mert gidiyor."

"Biliyorum Emre bana da mesaj atmış." dedim surat asarak.

"Bak Rüya bir şeyler oluyor ve biz bilmiyoruz ama dikkat edeceğiz ikimiz dışında kimse bilmeyecek konuştuklarımızı baban dahil. Hastaneyle konuştum birazdan seni taburcu edecekler babana bir şey belli etme Mertin gittiğini bile bilmesin. Ben Levent amcalara gidip her şeyi öğreneceğim detaylıca, ondan sonra çözeceğiz olayı tamam mı?"

"Tamam da ona bir şey olmaz değil mi? Geri gelir değil mi?"

"Elimden geleni yapacağım güzelim Elifle ilgili kafamı karıştıran şeyler var Rüya ben bunları hallederken sende onları öğrenmeye çalışacaksın ve biran önce iyileşmeye çalış bir yerlere varmak istiyorsak beraber hareket etmemiz gerek."

"Tamam Elif konusunda yardım ederim ama sen neden bu kadar telaşlısın o adamlar dışında ne var ki tehlikeli bu kadar önlem alıyoruz."

"Güzelim sadece bana güven var bir şeyler bende tam bilmiyorum zamanı gelince tamamen öğreneceğiz lütfen zorlaştırmayalım hiç bir şeyi."

Tamam diyip zoraki de olsa gülümsedim.

Aklım tabiki de Mertteydi yüreğimde yanmayı bekleyen ateşi harlayıp gitmişti.

Çok zordu çok zor şimdiden böyle hissetmem normal değildi. Bu aralar her şeyi sorguluyordum ama hiç bir şey normal gelmiyordu nedense.

İnsana bazı duyguları kimse öğretmez yaşayarak öğrenir ilk başta garipser sonra o duyguyu tamamen benimser, ben şu an tamamen o duyguyu yaşıyordum.

Daha önce hissetmediğim bu duygu çok acıydı ve bir o kadar güzel...

Emre bir şeyler daha söyleyip odadan çıkmıştı bizi neler bekliyordu Allah bilir.

Hiçbir insan kendi hikayesini kendi yazmıyordu çoğu zaman bir şeyler hikayesinin yönünü değiştirmeye çalışıyordu.

Önemli buna izin vermek ya da vermemek di kendi kaderimizi kendimize belirleyebilirdik.

Ama buna halim var mıydı o mechüldü maalesef.

Kendimi hiç bir şeyler için savaşacak kapasitede hissetmiyordum.
Ayaklarım bedenimi taşımıyordu. Ruhum tamamen çökmüştü.