Ilang Saglit.

Pang-apat na Kabanata

Well, pwede bang di nalang natin pag-usapan anong nangyari? I'm so freaking frustrated as hell. Gahd, nakakalurky ang everything chorvaness. Pfft -_____-" I'm hating this chapter.

Well, let's say nakapaglunch kami sa KFC, tawa, usap, gala. I was getting very fond of them. Tapos nung halos purrfect na ang lahat, lagi nalang nakaharap sa phone 'tong si Dylan. :/ If he's not yet done with it soon, I'm throwing it out in a fit. Tapos nilapit niya na sa ear niya- tumawag? MALAMANG, Debbs, ano bah?!

"Uh, asan ka na pala? Traffic? Sus, di ka pa nasanay... Tch, sige sige. Ahihi.. :">"

O______________________O WTF?

"Tatawagan kita or tetext ka nalang pagdating mo? Ah, sige..... Okey. Ingat" sabay laki ng ngiti niya. Yeah right.

Dumating na ang makapal ang mukhang, sobrang haba ng hair na si Janice.

"Uyyyyy!!! Future Mrs. Uy! Dumating ka na pala!!" bati nila. Errrr.....

"Hoy hoy hoy! Tumigil nga kayo... mga mokong nga" glare ni Dylan.

Di kayo bagay, FY-f***ing-I. Sana matamaan siya ng isang sakong bigas, o di kaya'y isang plantsang nasa high.

Tiningnan ko nang maayos si Janice....

She looks decent. Sobrang pretty, like flowers and pastels and sh*t. Tapos long flowing brown hair and big eyes. Oh my. Di na ako tatabla nito. Sa freaking ugly face kong 'to? Sa gilid nalang nga para magluksa. Unfortunately, inaakbay-akbay pa ako ng guys at I just rolled my eyes. A***oles. Nang nagholding hands na sina Dylan at paakbay-akbay-slash-hawak sa beywaaang, umatras na ako at tahimik na umalis. Pinatay ko na ang phone ko at lumakad palabas ng mall. How the fudge should I expect him to still feel the same? I bet he's just bearing with this sitch we're in. He's just there cause his dad tells him so. Parang ang sakit naman din ng heart ko. Di ko pinansin yung ibang guys para lang sa kanya. Para lang makabalik sa kanya. Tapos heto lang ang iaabot ko? Ouch naman.

"Debbie?" tinawag ng isang loner guy ang pangalan ko. I turned to him. Ooooh, si Andre model pogi guy pala ah.

I forced a smile, "Uh, hi". Then, I kept walking. Di ko akalain, sinusundan na pala niya ang pace ko, sabay lagay ng palms sa pocket niya.

"Something bothering you?" he calmly asked.

Pinilit ko ulit ngumiti, "Ah, wala. It's nothing". Tumingin siya sa ceiling tapos balik sa akin, and he shook his head. "May problema ka, halata".

I shut my eyes tight, sana di ako madadala ng pagka pogi niya. Please? "I can't go to details" I warned.

He just shrugged.

I took a breath, "Crush ko may... may ibang mahal. Feel ko nang bumalik ulit ng States".

He put an arm around me and pulled me close, "Okey lang yan. Maybe you really weren't meant to be". Then, he just smiled at me. I just pouted at the ground. "Besides, andito naman ako ah" he grinned. Siniko ko lang naman siya dahil wala pa ako sa mood mangasar o tumama nang malakas. He's funny though. I think we'll get along well ^-^. Tapos naglakad lang kami hanggang narating namin ang isang... whatchamacallit?? Karinderya? karenderiya? err..

"Kumain ka na ba?" he asks in worry.

Nagnod lang ako. I think my voice is... resting. Lolz.

"You like coke?" O____O

"I don't do drugs, Andre"

He just chuckled, "Yung softdrinks! Adik!". "Oo! Oo!" Sabay tawa naming dalawa.

Nagkuwentuhan lang naman kami doon sa isang table. Tapos we just go to know eachother better. Yun pala kasali din siya sa barkada nina Dylan. Kinakantsaw nila siyang bading, pero minsan hinde. Kase ang daming girls all over the city na adik na adik sa kanya. Like, 5000 likes sa fanpage niya! Lolz. Siya raw nga ang pinakapogi sa kanilang lahat. I told him otherwise tapos nagpout lang siya. Cute... but not so. Haha ;)

Sometimes I think na sobrang lucky ko at napadpad ako sa school na puno ng pogi... bwahahahaha. I'm such a creep, I know. Sinabi ko sa kanyang di pa sigurado kung tatagal ba talaga kami dito sa Pilipinas. Depende rin kase 'to sa akin. I gave mom all my grades and best efforts for this- ayokong masayang lang yun. All I asked for was to be able to see Dylan again. Corny, stupid, I know. Pwede niyo na sabihing napakatanga ko. I can't deny that fact. I let my emotions get to me so much. As in, sobrang sobra. Tapos I go overboard at times. Yung kahit alam kong parang ang layo ng pangarap ko ay susubukin ko parin? Abnormal lang diba??

Pabalik-balik namang hinohaunt ako ng vision ni Janice. Yung tipong sobrang ganda niya, tapos mahiya naman akong lumapit sa kanya sa ubod nang ubod nang ubod ng ganda niya. Yaman din, fashionista pa. Ang laking X ko na sa checklist. Ganda't mukha palang ay wala na ako. For all I hear is, she's smart din. Gah, why? Di ba talaga pwede?!

Fine.

Soon enough, tinawagan na ni Andre si Dylan. Ihahatid na daw ako sa bahay. If only natuto na akong magcommute kahit address nalang man at tataxi nalang ako. I hate being such a baby. Tahimik lang kaming sumakay ng mahiwagang taxi. Walang umimik except sa directions ni Dylan. Pati nga music sa radio, I think nakikiramay dahil ang song nito at yung Teardrops On My Guitar ni Taylor Swift. Dammit.

"Dito lang ho" sabi ni Dylan as we stopped by our gate. Inunahan ko agad siya sa pag-pay sa driver tapos lumakad kami papuntang gate. Tumigil nang konti, and si mamong guard parang weirdo na nakangiti sa amin.

"So thanks-"

"Asan ka pala na-"

Awkward silence... napa-glare ako kay manong guard. Ano ba yaaaaaan?!>.<

"Asan ka pa pala napadpad?" tanong ni Dylan, shoving his hands in his pocket.

Ano ba talagang nasa pocket na yan?! Parang mas masarap ang feeling na maging pocket niya ah? Ako nalang kaya yun? Lagi pa kaming magkasama... malapit lang din saaa..... bwahahahaha.

WTF?

Back to my senses, at tinitigan ko siya sa mata. "Umalis ako. Then I just bumped into Andre. Tapos pumunta kami sa karendereiya" I shrugged.

He held back a smile, "Karenderya".

Tapos ako na ang nagsalita, "Salamat pala ah. Sa pagsama sa akin... tsaka nalang din sa paghatid". Then, awkward silence ulit... tapos lumapit na ako sa gate at tumalikod na din siya, "Bumalik ka na pala sa date mo....". Tapos napajerk yung ulo siya sa akin. Shocked lang.

I raised a brow. Date mo yun diba?

Tapos tumalikod ulit siya na parang may something wrong sa utak niya. Hmmph.

I stalked into our house hoping I don't get caught. Just when paakyat na ako ng stairs, mom just stared at me.

o__o ganyan lang yung eyes niya. And I just stared back like O.O

Then umayos yung mukha niya, "Bakit ngayon ka lang? Young lady?"

I turned to her with a smile, "I-ummm.. Manila Traffic!"

"I saw Dylan by the gate-".

"Mom, I still don't know the way home" I shrugged, cutting her off.

She folded her arms, at bago siya nakasalita ay dumiretso na ako sa room. I do not want to talk about this, and neither will you. Nakakainis. It's seriously annoying. :/

Author, pleaase pleease pleease don't make this sh*t happen again..

Beach, my story, not yours. :P meron pang mas masakit dyan. Don't worry. ;)