Uyanmak istemiyordu. Artık uyanmak, aptal gülümsemesini yüzüne takmak, onunla dalga geçtiklerinde alttan almak istemiyordu. Güçsüz davranmak, iyi hissetiği konusunda yalan söylemek istemiyordu. İçinde biriken nefret tufanını boşaltmak ve köyünü yok etmek istiyordu. Sürekli bencil olduğunu söyleyenleri haklı çıkarmak ve onların çocuklarını, sevdiklerini öldürmek istiyordu. Emindi, haketmişlerdi. İçindeki haksız olduğunu bağıran ses ve haklı olduğunu bağıran sesin ortasında kapana kısılmıştı. Kendisine zarar vermeyi hiç istememişti, hayat ona göre bir hediyeydi. Ama içinden dilediği şey bu hediyeyi parçalarına ayırmaktı. Herkes onu değersiz olduğuna o kadar inandırmıştı ki doğru yolu kaybetmişti. Kimsenin sevgisine güvenmiyordu ama herkese bağlanıyordu. Bu güvensizlik onu içinden yiyip bitiriyordu. Takım 7'nin ise bunu fark etmesini beklememişti, hatta hiç istememişti. Ya onlarla da bağ kurarsa diye çok korkmuştu. Birine güvenmek demek o kişinin senin canını acıtabilme oranını arttırırdı ona göre. Gözünü kendisi gibi nefretin kapladığı tek bir kişi tanıyordu. Abisi tarafından bir gecede herşeyi elinden alınan Uchiha Sasuke. Emindi o da karanlığa teslim olacaktı. An meselesiydi
Karanlık düşüncelerine dalıp gitmiş olduğu günlerden birinde takımıyla göreve çıkmıştı. Köy dışında ve C seviyesinde bir görevdi. Bu görevi alabilmek için fazlaca aptal davranması gerkemişti, ama değmişti. Artık lanet olası yaprak köyünden kaçıp kaçak ninja olabilirdi. Zamanı geldiğinde ise herkesi gözünü kırpmadan öldürecekti. Uchiha Sasuke'yle takım olmuşlardı. Naruto Sasuke'nin gözlerine bakmayı severdi. O intikam dolu, kimseyi görmeyen buzdan gözlerini. Ama bu sefer onlara baktığında daha önce hiç görmediği bir ışıltı gördü. Karşılıklı bakıştılar hiç bir kelime etmeden. Yavaşça ormana girip beraber şifalı otu aramaya başladılar. Orman tehlikeliydi, bu yüzden Kakashi onları ayrılmamaları konusunda iyice tembihlemişti. Güneş yavaşça batıyordu ama hala bitkiden iz yoktu. Biraz daha ileriye gidince ateş ülkesinin dışına çıkılabiliyordu. Naruto'nun yüzünü hafif bir gülümseme kapladı. 'Sonunda.... 'diye geçiyordu içinden.
Bulundukları yerin yakınında bir uçurum vardı. Sasuke oraya bakmadıklarını söyleyip Naruto'yu kolundan çekip beraberinde sürükledi. Naruto kurtuluş noktasından uzaklaştığına sevinmemişti ama Sasuke'nin bitkiye bakarken kaçabileceğini fark ettiğinde sırıttı. Uçurumun kenarına varmışlardı ve cidden aradıkları bitki buradaydı. Rengarenk parlıyordu ve göz kamaştırıcı gözüküyordu. Sasuke yavaşça bitkiye doğru yürümeye başladı fakat toprak aniden çöktü ve sasuke uçuruma doğru sürüklendi. Naruto biliyordu eğee Sasuke'yi kurtarmazsa hem gelecekte güçlü bir rakipten hem de kabul etmese de kurduğu bağdan kurtulacaktı.
Fakat beklenmedik bir şey oldu ve Naruto'nun ayakları kendi kendine ilerledi ve Sasuke'yi yuvarlanmadan önce kolundan tuttu. Sasuke soğuk terler döküyordu ve irisleri küçülmüştü. Naruto Sasuke'yi tutamıyordu, kendisi de uçuruma sürükleniyordu. Naruto o an düşündü. Acaba hayatında son kez.....kurduğu bağları ısrarla kabul etmemek yerine onalara kucak açabilir miydi? Emin değildi ama o asla kabul etmeyecek olsa bile çok temiz bir çocuktu. Asla söylediği gibi köylüleri incitmeyecekti. Yavaşça dizlerinin üzerine kalktı ve çakrasıyla iyice tutundu. Sonrasında kalan son gücüyle Sasuke'yi geriye doğru fırlattı. Sasuke neye uğradığını şaşırmış bir şekilde Naruto'ya baktı. Naruto ayakları kayıp uçuruma düşmeden son kez Sasuke'ye baktı ve hayatında belki de ilk defa içten bir şekilde gülümseyerek içinde fazlaca şey beslediği oğlana:
"Son kez senin üzerine ışıldayacağım teme. Gerisini sana bırakıyorum."
dedi ve Sasuke'nin gözyaşlarıyla haykırışının sesiyle hayatına gözlerini yumdu.
Uzumaki Naruto'nun hikayesi de burada biter.
(Asla yazım hatası var mı diye bakmadım özürlerimi sunarım)
ŞİMDİ OKUDUĞUN
I'll Leave You Be // One Shot (Sasunaru)
Fanfiction"Son kez üzerine ışıldayacağım teme."
