sevda çiçeği | altay bayındır

⁵

yüzyüzeyken konuşuruz - ölsem yeridir

[🌸]

Genç adam her ay uğradığı ve artık tanışıklığı olan çiçekçi kadının yanından elinde iki sarı lale ile ayrılmış, yakınlardaki mezarlığa varmıştı. Yerlerini ezberlediği mezarların yanına gelince kenara oturup ceketine daha sıkı sarıldı. Hava soğuktu, önünü kapatmasa Güneş kendisine çok kızardı. Bunların eskide kaldığını bilse de alışkanlıklarından kolayca vazgeçemiyordu Altay.

"Sonunda cesaretimi toplayıp yazdım ona." Elindeki çiçekleri narince çevirerek konuştuğu mezar taşına baktı. Sevdiği kız gittiğinden beri ondan geriye kalan tek şey olan bu mezar taşlarıyla konuşmaya oldukça alışmıştı.

'Selma Çelik 21.08.1970 - 17.12.2018'

"Güneş'e yazdım Selma Teyze..." Derin bir nefes alıp etrafına baktı. İnsanların duygularını duymasından çekinen biri olmuştu hep. Her şeyini rahatça anlattığı tek kişi sadece fiziksel değil, duygusal olarak da kilometrelerce uzaktaydı artık.

"Bazen ona kızarak yanlış yaptığımı düşünüyorum. Sonra kendi kendime diyorum ki Selma Teyze ve Ayhan Amca kızlarının böyle üzgün olmasını istemezdi, sen doğru şeyi yapmaya çalıştın Altay..." Titrek bir nefes verdi ve boğazını temizledi. "...En azından orada mutlu bir hayatı var."

Elindeki laleleri iki Çelik'in mezarlarına bıraktı, ayağa kalktı ve çalı çırpı olmuş üstünü silkeledi. Telefonunu çıkarıp rehbere girdi. Eli Güneş'in ismine gittiğinde birkaç saniye duraksadı. Sesini duymayı o kadar çok özlemişti ki kızın rahatsız olmayacağını bilse arayıp saatlerce dinleyebilirdi onu.

Fakat artık istediği zaman ne arayabiliyordu ne de dokunabiliyordu Güneş'e.

Bugün muhtemelen kendini herkesten soyutlayacaktı Güneş. Cevap vermeyeceğini bilerek mesaj atmaya karar verdi. Uzakta ve ayrı bile olsalar onu bu günde yalnız bırakmak içine sinmiyordu Altay'ın.

altay: iyi misin diye sormayacağım

altay: laleleri bıraktım

altay: biliyor musun çiçekçi abla her gittiğimde seni soruyor bana

altay: artık benimle değil diyemiyorum, uyduruyorum bir bahane

altay: okulunun son senesi, ondan gelemiyor diyorum

altay: çiçekçiyi hatırlayıp hatırlamadığından emin değilim ama o bile biliyordu birbirimizi ne kadar sevdiğimizi

altay: her neyse, saçmalıyorum

altay: sakinleştiğinde yaz olur mu?

altay: iyi olduğunu bileyim.

İletildi, 21:39

Genç adam telefonunu kapatıp cebine attı ve yavaş adımlarla tanıdık sokakları izleyerek evinin yolunu tuttu. Her sokakta, her kaldırım taşında onu görüyordu sanki. Bu şehrin her köşesinde anıları vardı ikisinin.

Düşüncelere dalıp bolca zaman geçirerek ve geçmişini kazıdığı sokaklarda oyalanarak saat gece yarısını bulurken evine vardı. Kapıyı açmak için anahtarını ararken telefonuna gelen bildirimle aramayı bıraktı.

güneş: çiçekçiyi unutmam mümkün mü?

güneş: o gün aldığın gül hâlâ defterimin arasında.

[🌸]

multideki şarkıyı bilmeyeniniz varsa dinlemenizi şiddetle tavsiye ederim ama ağlamanız, duygulanmanız gibi durumlardan müessesemiz sorumlu değildir ;) yorumlarınızı bekliyorum <3