Aşkın Müziği

0.1.

Medyayı açıp dinleyerek okuyun daha güzel oluyor🧡

Hayatım mahvolmuştu. 12 yaşındaydım. Daha küçük bir çocukken bu iğrenç hastalığa yakalanmıştım. Boynumdaki şişlik yüzünden hastaneye gitmiştik. Yapılan testler sonucu Tiroid kanseri olduğumu öğrendim. Annemin hıçkırıkları, babamın kendini sakin tutmaya çalışması, abimin şok oluşu -bunların hiçbirisini unutamıyorum

                                                           🕊 🕊

" Ölü gibiyim. Hayatta olmak bile yaşadığımın kanıtı değil. Yavaş-yavaş kendi içimdekilerle ölüyorum ve yaşamak denilen hastalık çoktan son vermişken, ölmek eylemi tekrarlıyor kendini, ölüyorum."

                                                            🕊 🕊 

Sabah erkenden abim Emirin bağırmasıyla uyandım.                                                                                     

"KALK HADİ ALMİRAA! ANNEM SENİ ÇAĞIRIYOR! KAHVALTI HAZIR!"                                                               

Sonra annemin sesini duydum.                                                                                                                                       

"Geri zekalı oğlum benim, istesem ben de buradan bağırırdım değil mi? Ben senden gidip uyandırmanı istedim, buradan bağırıp kulaklarımızı sağır etmeni değil."

Annem birden içeriye daldı.

"Almira hadi kah- Kızım bu odanın hali ne böyle?"

"Dün istediğim kitabı ararken biraz dağılmış işte oda. Toplarım ben."                                                          

"Tamam, tamam sorun yok. Ben hallederim hadi sen git kahvaltını yap."                                                  

Kafamla onaylayıp, lavaboya elimi-yüzümü yıkamaya gittim. Aynada kendime baktım. Resmen çökmüştüm. Saçlarım kısa, gözaltlarım mosmor, dudaklarım çatlak. Kendime çeki düzen verip, aşağıya-mutfağa- indim.

"Günaydın kızım. Nasılsın?" dedi gazetesinden kafasını kaldırarak içten bir şekilde gülümseyen babam.                                                                                                                                                                        

"İyiyim, baba." dedim ciddiyetle.                                                                                                                                    

"Hadi ama Almira! Kaç kere konuştuk senle bu meseleni? Kızım, biraz gülümse, biraz mutlu ol." dedi merdivenlerden inen annem.                                                                                                                                

Sahte bir şekilde gülümseyip anneme baktım sonra eski ciddiyetime döndüm ve bir sandalye çekip oturdum.

Ailem gazetedeki haberleri tartışıyordu. Bu "mükemmel" (!) sohbete daha fazla dayanamayıp odama çıktım. Kulaklığımı takıp telefonumdan "Favoriler" isimli oynatma listemi açtım. Mükemmel bir sanat eseri olan Evgeny Grinko - Valse çalmaya başladı. 

Bu melodini kanser olduğumu öğrendiğim gün hastaneden eve geldiğimizde kafam dağılsın diye açmıştım ama sonra kafam öyle bir dağıldı ki toplayamadım. Bu melodini piyanoda çalmayı ve dinlemeyi çok seviyorum. Şuan 16 yaşındayım ama sanki bu şarkıyı dinlediğimde 36 yaşına gelmiş, kanseri yenmiş, istediğim her şeyi elde etmiş ve yeni hedeflere ulaşmak için çabalamaya başlamışım gibi hissediyorum. Sanki şimdi hissettiğim gelecek kaygısı bir anda yok oluyor.

Hey, darlings! Nasılsınız?  Yeni kitaba başladım umarım beğenmişsinizdir. Bu hikaye biraz dramatik çünkü dram'a bayılıyorum. Lütfen oylamayı unutmayın sizi çoooook seviyorum❤❤❤