Harry's POV:
Περιμενα την Irene να ερθει με ανυπομονυσια. Ισως συναντηθηκαμε χθες, αλλα ηδη μου εχει λειψει παρα πολυ. Ειναι κατι σαν ναρκωτικο: Καθε φορα που βλεπω το χαμογελο της και τα ματια της, θελω περισσοτερο. Καθε μικρη ατελεια της που παρατηρω, ισως τυχαια καμια φορα, με κανει να την ερωτευομαι περισσοτερο. Αυτη μου εχει μαθει τι θα πει ερωτας, τι θα πει να εισαι πραγματικα ερωτευμενος, να αγαπας πραγματικα. Απο τη στιγμη που παραδεχθηκα τα αισθηματα μου για αυτη, καταλαβα ποσο μεγαλο ηταν το λαθος μου να την πληγωνω και να την ειρωνευομαι. Ποτε δεν ηθελα και δε μου αρεσε να την πληγωνω. Οταν βρισκομουν κοντα της, ενιωθα τοσο χαρουμενος και ευτυχισμενος, αλλα δεν ηξερα πως να εκφρασω τα συναισθηματα μου, μεχρι που καταλαβα οτι αυτο ονομαζεται "αγαπη". Λοιπον την αγαπη μου για την Irene την εκφραζα με τον χειροτερο τροπο, ειρωνευοντας την.
Κοιταξα ακομη μια φορα προς την εισοδο του μαγαζιου και τοτε την ειδα να μπαινει μεσα. Τα καστανα ματια της "ταξιδευαν" μεσα στο μεγαλο πληθος ανθρωπων, με σκοπο να με βρουν και εγω σηκωσα το χερι μου και το κουνησα στον αερα για να με καταλαβει. Χαμογελασε και ηρθε προς το μερος μου.
"Καλημερα!" με αγκαλιασε, ενω τα απαλα χειλη της ακουμπησαν το μαγουλο μου και μου εδωσε ενα υπεροχο φιλι. Της χαμογελασα και εκασε απεναντι μου.
"Καλημερα, αγαπη μου!" ειπα και επιασα τα χερια της. "Θελεις να παρεις κατι?" συνεχισα και αυτη καθισε βολευτηκε καλυτερα στη θεση της.
"Ισως μια πορτοκαλαδα" απαντησε σηκωνοντας τους ωμους της, κατι το οποιο την εκανε ακομα πιο χαριτωμενη. Η Irene παρηγκειλε την πορτοκαλαδα της, ενω εγω ενα hamburger. Ολη την ωρα της ελεγα τι καναμε συνεχεια με τον Liam, τον Louis, τον Zayn και τον Niall, με αποτελεσμα να την κανω να γελαει αρκετα πολυ και αυτη μου ελεγε πως περνουσαν τη ωρα τους αυτη και ο Arthur οταν διαβαζαν μαζι. Μετα απο περιπου μιαμιση ωρα, αποφασισαμε να φυγουμε απ'τα Mcdonalds. Βγηκαμε απο το μαγαζι και τυλιξα το χερι μου γυρω απο τους ωμους της, ενω περπατουσαμε.
"Που παμε?" με ρωτησε η Irene μετα απο λιγα λεπτα. Ειχα ηδη σκεφτει που θα πηγαιναμε και ημουν σιγουρος οτι θα της αρεσε πολυ. Θα πηγαιναμε στο μερος οπου την ειδα για πρωτη φορα, οπου τη γνωρισα.
"Θα δεις!" της απαντησα και κουνησε το κεφαλι της καταφατικα. Για την υπολοιπη διαδρομη, δε μιλησε κανενας, απλα μειναμε αγκαλιασμενοι.
Μετα απο περιπου, δεκαπεντε λεπτα φτασαμε μπροστα απο αυτο το παγκακι. Χαμογελασα στην αναμνηση δυο μικρων παιδιων να κανουν τη γνωστη χειραψια οταν γωριζετε ενα ατομο με ενα αλλο. Την κοιταξα και ειδα οτι στο προσωπο της ειχε σχηματιστει ενα τεραστιο χαμογελο και επιασε το χερι μου.
"Ελα εδω!" μου ειπε ενω κυριολεκτικα με τραβουσε για να παμε να καθισουμε εκει και εγω την ακολουθησα.
"Θυμασαι?" ρωτησα χαμογελωντας και αυτη εγειρε το κεφαλι της στον ωμο μου.
"Φυσικα!" απαντησε και εγω χαιδεψα απαλα τα μαλλια της. "Αλλα απο τοτε εχουν αλλαξει τοσα πολλα πραγματα." προσθεσε ενω τα ματια τηε αρχισαν να βουρκωνουν.
"Μην τα σκεφτεσαι αυτα τωρα!" προσπαθησα να την παρηγορησω και σηκωσε το κεφαλι της για να με κοιταξει.
"Ακομα κι αν θελω, δε μπορω να μη τα σκεφτομαι. Δεν ξερω καν αν ειμαι ακομα φιλη με τον Arthur!" ειπε και με καποιο περιεργο τροπο μπορουσα να την καταλαβω. Καταλαβαινα ποσο πολυ πονουσε. Καταλαβαινα ποσο πολυ πονουσε να καταστρεφεται μια φιλια τοσο πολλων χρονων. Ηξερα οτι εχει δικιο, οποτε αντι να πω κατι, προτιμησα να τη φιλησω. Επιτελους χαμογελασε και εγω της ανταπεδωσα.
"Λοιπον, παμε?" προτεινα και αυτη μου εγνεψε καταφατικα. Σηκωθηκαμε και αρχισαμε να περπαταμε. Σε ολη τη διαδρομη, η Irene ηταν αρκετα σκεφτικη και αυτο με ανησυχουσε πολυ, αλλα δεν εδωσα σημασια, γιατι δεν ηθελα να την πιεσω. Οταν φτασαμε μπροστα απο το σπιτι της, την αποχαιρετησα με μια αγκαλια, ενα φιλι και λεγοντας της οτι ολα θα πανε καλα ελπιζοντας οτι θα την καθησυχασω. Ομως θα πανω οντως ολα καλα? Πραγματικα, δεν με νοιαζει το μελλον. Θελω απλα να "ζω" την καθε μου στιγμη ξεχωριστα με το κοριτσι μου.
.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
The annoying boy// Harry Styles fanfiction
Hayran KurguΚανένας δεν μπορεί να ελέγξει τα συναισθήματά του για κανέναν και μερικές φορές αυτό είναι επικίνδυνο, μετατρέποντας όσα έζησες σε ένα λάθος....
