Anıların Defteri

1.Bölüm bakışma

Sabah yine o saatlerde camın kenarında iki katlı evimin penceresinde her zamanki gibi oturup boş boş dışarıyı seyrediyorum yalnızlığa küçüklüğümden beri alışmıştîm ailemden kalan büyük miras bütün hayatımın en derinlerine kadar dokunmuştu bu miras meselesi...
Karşı evde anladığım kadarı ile benimle ayni hayatı süren bir çocuk vardı bakmayın çocuk dediğime yan yana gelsek ben yanında çocuk gibi kalırım çocuk yıllardır benim gibi pencere kenarına geçip öylece dışarıyı izler,günlük yazmayı ihmal etmezdi adını bile bilmediğim bu çocuk fakat ayni zamanda yıllardır bakıştîğîm bu çocuk "hâlâ çocuk diyorum çok komik değilmi ? " yüzündeki karanlık ifadeden kötü bir geçmişi olduğunu anlamak çokta zor değildi aslinda bu bakışlar bendede vardı çünkü ben böyle bir hayat geçirmiştim ailemi bir trafik kazasında kaybetmiştim en sonunda bir karar aldım bugün en sonunda bir Merhabam bile olmayan çocuk için cesaretimi toplayıp kapısına gidecektim yarım saatlik bir hazırlanmanin ardından merdiveerden aşağı yönelerek kapıya ulaştım ve sonunda bu çocuğa çocuk demekten kurtulayacagim diye mutluluk sevinci ile o sarı eve doğru yöneldim..

Anıldan;
Yıllardır ailemin geçirdiği trafik kazasının taranvasini anlatmış değilim bu nedenle kendimi odama kapatmış bir twk Günlüğüme açılmış ve bakışlarimi pencereden dışarı mahkum etmiş bulunmaktayım bunca yaşadığım kötü anılara karşı karşıda yıllardır bana bakan olgun gözlerini üzerinden esirgemeyen adını bilmediğim mavi gözlü kıza bakarken,Günlüğümü yazdıktan sonra anılarımi canlandıriyorum tıpkı küçük kiz kardeşimin gözlerinde gördüğüm solgun ama umut kirintilarini ayni onun gözlerinde görüyorum. ..                                      ☆ ☆ ☆

SarahSwan9