သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ Sehunရဲ႕ နာၾကည္းမုန္းတီးမႈကို နားလည္ေပးႏိုင္ေပမ႔ဲ တစ္ဖက္မွာလည္း အသက္ၾကီးမွအခ်စ္ရူးၾကီးျဖစ္ေနသည့္ သူေဌးKimကို Kyungsooသနားမိပါသည္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ တစ္ေနရာေလးမွာမွ ဆုံမွတ္မရိွႏိုင္ေတာ႔ဘူးလား...
''ေနရတာ အဆင္ေျပရဲ႕လား Do Kyungsoo...! လိုအပ္တာရိွရင္ ကိုယ္႔ကိုေျပာပါ...''
မီးဖိုေဆာင္ထဲတြင္ ညေနစာခ်က္ျပဳတ္ရန္အတြက္ ျပင္ဆင္ေနသည့္ သူရိွရာေနရာသို႔ Sehunဝင္လာကာ ေမးေနျခင္းျဖစ္သည္။
''ဒီလိုပါပဲ... ကိုယ္အဆင္ေျပပါတယ္....Sehun...! လိုအပ္တာမရိွေအာင္လည္း သူေဌးKimက ျပင္ဆင္ေပးထားပါတယ္...''
''အ႔ဲဒီအဖိုးၾကီးနဲ႔ မင္းရဲ႕အေျခအေနကေရာ ဘယ္လိုိရိွလဲ..!?''
''သူက မင္းကိုသိပ္ခ်စ္တာ Hun....''
''အဟင္း...! ကိုယ္သိတယ္ေလ.....?''
သူ႔စကားအား ေလွာင္ေျပာင္သေရာ္သည့္ဟန္ျဖင္႔ မ်က္လံုးေလးဝင္႔ကာေမးေနသည့္Sehunေၾကာင္႔ သူသက္ျပင္းေမာၾကီးအား မႈတ္ထုတ္လိုက္ပါသည္။
''ဟူး...... မင္းဘက္က နားလည္ေပးဖို႔ မၾကိဳးစားေတာ႔ဘူးလားSehunရာ..!!''
''အ႔ဲဒီအဖိုးၾကီးရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြကို ငါ့အစားနားလည္ေပးဖို႔ မင္းကိုေခၚလိုက္တာေလ Do Kyungsoo...''
''ငါ....''
''ေတာ္ေတာ႔ Kyungsoo...! အ႔ဲဒီအဖိုးၾကီးနဲ႔ မင္းရဲ့အေျခအေနအျမန္ဆုံးတိုးတက္လာဖို႔ပဲ ငါေမ်ွာ္လင္႔တယ္... သတင္းေကာင္းကို ငါအျမန္ဆုံးၾကားခ်င္တယ္ အ႔ဲဒါမင္းတာဝန္ပဲ...ကိုယ္႔တာဝန္ကို ကိုယ္ေက်ပြန္ေအာင္သာ ၾကိဳးစားပါ တကယ္လို႔ အဖိုးၾကီးရဲ႕ေထာက္ပ႔ံၾကည့္ရႈမႈထက္ လိုအပ္တာေတြရိွလာရင္ ကိုယ္႔ကိုေျပာပါ..! ကိုယ္သြားျပီ...''
ေျပာခ်င္တာေျပာျပီး Sehunက သူ႔အနားမွ ျပန္ထြက္သြားခ႔ဲပါသည္။
''Do Kyungsoo~~~''
မထင္မွတ္ပဲ တံခါးအကြယ္မွထြက္လာသည့္ သူေဌးKimေၾကာင္႔ ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားမ်ား ေအးစက္ေတာင္႔တင္းသြားျပီး ေနရာမွာတင္ Kyungsoo ေက်ာက္ရုပ္ၾကီးလို ရပ္ေနမိပါသည္။
