Since We Met That Night

CHAPTER 55

My jaw dropped when Ivan said that. Hindi ko alam ang gagawin ko, I want to dissapear infront of him. Hindi ko siya maintindihan kung bakit kailangan pa talaga dito sa bahay namin pag usapan ang tungkol saamin dalawa? My family and his friends are here. Hindi ba siya natatakot na marinig ang pinag uusapan namin?

"I-ivan, anong pinagsasabi mo riyan?" Naguguluhan kung tanong sa kaniya.

"Stop acting like you damn don't know what am I talking about. Sinabi na saakin ng mommy mo pero hindi pa rin sapat 'yon para makuntento ako, para mapanatag ang loob ko. Gusto ko marinig mula sa labi mo na wala talaga kayo ni Minjae!" Seryosong tugon niya saakin. "Angelica, please!"

I looked away. "N-not today, Jidaro. I'm tired!"

"E, tangina! Kailan?!" Pigil inis niyang tanong saakin. "Pagod na pagod na ako kaka hintay sa 'yo, Angelica. I fucking waited you for three years but you lied to me without trying me to help you to solve that damn problem and now I waited you for one year again and you are telling me these?"

"G-give me some time, Ivan!" Nag simula na tumulo ang mga luha ko kaya naman tumayo ako at lumayo sa kaniya ng bahagya para punasan ang luha ko.

"A-ano bang problema?" His voice cracked. "I just need your explanation, Angelica. That's all I want kasi hanggang ngayon hindi ko alam kung bakit mas pinili mong lumayo saakin kaysa tulungan ka."

I wiped my tears again. Why are you so weak infront of him? Bakit sa tuwing nasa harap ko siya ay palagi na lang ako umiiyak? Give yourself a humiliation, Nayoung! Ang tanda tanda mo na napaka iyakin mo pa rin.

"D-don't!" Pigil ko kay Ivan ng maramdaman kung lalapitan niya ako. Pa ulit ulit ako umiling, "j-just don't!"

"A-angelica..." he called me softly.

"Ginawa ko iyon hindi para saakin, Ivan!" Tumalikod ako sa kaniya para punasan ang luha ko. "Ginawa ko 'yon para sa inyo, para sa ikakabuti ng lahat. Nadadamay na 'yung mga tauhan ko sa Korea na wala naman kasalanan sa nangyayari. Nadamay ko pa ang pangalan mo baka iyon pa ang maging rason para bumagsak ang banda niyo."

Nanatili siyang tahimik. Patuloy lang ako umiyak ng umiyak, hindi ako makapag salita ng ayos dahil sa hikbi ko. Ngayon lang ulit ako umiyak ng ganito nang ganito ka sakit! Gustong gusto ko na tapusin 'tong sakit na nararamdaman ko ngayon. Ilang taon ko 'tong kinimkim, walang nakaka alam dahil natatakot akong makadagdag sa isipin nila.

"I don't need anyone's help," huminga ako ng malalim. "Hindi ko kailangan ng tulong niyo, tulong nila! Tulong niyong lahat. Ayokong... ayokong dumagdag pa sa problema niyo! Ayokong maging pasakit sa ulo niyo, ayokong magkaroon ng utang na loob."

"Mali ka ng iniisip mo, Nayoung!" Mariin niyang tugon saakin. "Hindi ka pasakit sa ulo namin, huwag kang mag isip ng ganiyan. Kailan 'man ay hindi ka naging ganoon saamin."

"Kung sinasabi mo lang 'yan para gumaan ang loob ko, itigil mo na!" Humarap ako sa kaniya. Ang mga mata niya ay pulang pula, ang mga luha ay nangingilagid sa kaniyang mata. "M-minjae and I are not dating. It was just all for show, to stop the issue! Jairus is not also our child. Kay Kiko na anak 'yon. Ngayon, ok na ba lahat ng sinabi ko? Mapapanatag na ba ang loob mo? Lalayuan mo na ba ulit ako?"

"L-lalayuan?" Tumulo ang luha niya habang nakatingin saakin, "iyon ba ang gusto mo? Layuan kita?"

Hindi agad ako naka sagot sa tanong niya. Gusto ko sabihin na hindi at bumalik na lang siya ulit saakin pero sa tuwing naalala ko 'yung sinabi niya kanina sa hapag kainan ay hindi ko mapigilan hindi masaktan. He's getting married at hindi ko kakayanin na makasama siya na makita siyang mas masaya sa iba.