"Seni ilk defa öptüm." dedi az önce yaşananların farkına varırcasına.
"Daha önce öpüşmedik zaten saçmalamasan mı?"
Üstümden kalkıp yanıma yattığında birkaç saniye soluklandı ardından konuşmaya başladı.
"Aslında öpüşebilirdik ama ben istemedim."
"Ne? Böyle bir şeyin yaşanmış olma ihtimali dünyada yok zaten! Bir de gelmiş ben istemedim diyor ya!"
"Aslında var. Ben de tam anlayamadım ama oldu işte yıllar sonra karşımda capcanlı duruyorsun."
Dediklerini bir süre düşünüp kafamda tarttığımda sadece daha fazla meraklanmama neden olmuştu.
"Ne ne demek capcanlı duruyorum? Öldüm mü ben?"
Sorduğum soruyu hiç duymak ister gibi bir hali yoktu. Bu yüzden tekrar sorup onu zorlamak istemedim. Bir süre gözlerini kapatıp bekledi. Sadece bekledi. Gözleri kapalıyken bir damla yaş akmıştı gözlerinden. Akan yaş kirpiklerini ıslatmıştı.
"Bilmiyorum. Aslında öldün hem de gözlerimin önünde..." Konuşurken bir anda hıçkırarak ağlamaya başladı ve göz yaşları arasında tekrar konuşmaya çalıştı.
"Hem de benim yüzümden. Ben çok kötü biriyim. Senden uzak durmak istedim ama başaramadım. Bunca yıl aklıma gelmediğin bir tek gün olmadı. Sadece seni düşündüm. Öleceğim günü sabırsızlıkla bekledim ama olmadı. Ölmeyi bile beceremedim. Engel oldular."
Ağlamaya devam etti bir süre. Ama nasıl ağlıyordu? Ağlamasına rağmen hala bir şeyleri içine atıyordu sanki.
Üstümdeki tişörtün kollarını çekiştirerek elimle göz yaşlarını sildim. Ardından ona sarıldığımda içini çekti.
"Jungkook..." Kollarımın arasından kafasını kaldırıp bana bakarak konuştu. "Jungkook ben seni tam iki yüz kırk sekiz yıldır görmüyorum. Seni o kadar özledim ki tahmin bile edemezsin. Şu an senin burada olman bile tanrının varlığını kanıtlıyor. Sana kavuşabilmek için o kadar dua ettim ki. Ya ben ölecektim ya ben ölecektim. Ama olmadı sen geldin." Duraksadı...
"Sevgili seni çok özledim."
Ardından kollarını belime doladı.
Konuşması kalbimi o kadar ısıtmıştı ki... Gördüğüm rüyaların tek açıklaması buydu.
Dünya'ya tekrar gelmişim. Hem de aynı kişi olarak. Önceki hayatımdan kalan pişmanlıklarımla gelmiştim. Ama bu sefer pişmanlıklarımla tekrar ölmeyecektim.
Gördüğüm rüyalarla Taehyung'un konuşmaları yapboz parçaları gibi uyumluydu.
Bunlar sadece buraya taşındıktan sonra gördüklerimden ibaret değil; şu ana kadar olan, hayatım boyunca gördüğüm rüyalarımın da yakasını bırakmamıştı.
Aslında hep özel bir insan olduğumu düşünmüştüm. Demek ki bu yüzdenmiş.
Aramızdaki bağ bizi tekrar birleştirecek kadar güçlüymüş, hatta hiç kopmamış.
"Taehyung bir dakika. Ben hayatım boyunca bu anı beklemiş gibi hissediyorum. Ben yeniden doğdum değil mi? Şimdi bütün parçalar yerine oturuyor. Tüm yaşamım boyunca hep eksik hissettim kendimi. Şimdi tamamlanmış gibiyim."
Kollarını belimden çekip vücudunu benden ayırdı. Gözlerime baktı ardından gülümseyerek yattığımız yerde ellerimi tuttu.
"Bu elleri..." dedi. "Bu elleri bir daha asla bırakmayacağım."
Konuşmasının ardından iç çekerek avuçlarımı öptü. Ardından doğrulup saçlarımı daha sonra yanaklarımı...
Gecenin bir vakti olduğundan tekrar yattım. O ise ellerimi hiç bırakmadan yanımda uyuyakaldı.
*
Knklar bu bölüm kısa oldu üzgünüm ama olayları açıklamak istedim artık çünkü sıktı yani.
Tytye çalıştığımdan çok fazla yb atamıyorum üzgünüm :')
Umarım anlamışsınızdır neler olduğunu daha çözümlenmesi gerek çok fazla karakter var çok heyecanlıyım bu konuda ama üstümde çok fazla sorumluluk var. Boş vakit buldukça gelmeye devam 😎
Bir dahaki bölüm var ya üf aksiyon dolu olacak çok heyecanlıyım daha şimdiden neyseee bys.
He bu arada pazartesi okul açılıyor 😿 çok heyecanlıyım.
Bir de bazı sağlık sorunları yaşıyorum umarım korona değilimdir nefes alamıyorum çünkü ☺️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🙂🥵
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
