Η ιστορία ενός εκαμμυριούχου : Εκδίκηση

Απόγνωση

Άλλη μια μέρα στο νοσοκομείο.. Η μητέρα μου, Sara..ξαπλωμένη στο κρεβάτι του πόνου χωρίς καμία ελπίδα.. Οι γιατροί μου το είχαν πει.. αν δεν γίνει το χειρουργείο στο κεφάλι της δεν θα τα καταφέρει. Πολύ φοβάμαι ότι δεν μπορώ να την βοηθήσω.. οι τσέπες μου άδειες.. ακόμα και το σπίτι που ζούμε ως τώρα χρεωμένο στο ονομα του πατέρα μου.. Τζοβάνι.. Του άθλιου και πάντα μεθυσμένου πατέρα μου... Περνάς από δίπλα του και έρχεται αυτή η μυρωδιά του σταχτοδοχειου και του αλκοόλ. Χρόνια χαρτοπαίχτης και αργόσχολος. Ανεπάγγελτος. Να μας ζήσει εμένα και την μητέρα μου; αδύνατο. Η μητέρα μου τον έθρεφε μια ζωή και αυτός από πάνω σήκωνε χέρι.
Δύσκολες καταστάσεις. Όμως όταν ήμουν μικρός, τον θυμάμαι διαφορετικά. Είχε πολύ αγάπη να δώσει στην μητέρα μου και μένα. Τουλάχιστον έτσι έδειχνε. Καθόταν και έπαιζε μαζί μου ποδόσφαιρο για όσο άντεχε το τρέξιμο. Ύστερα περνώντας τα χρόνια, στην ηλικία των 12 , την εικόνα που είχα σχηματίσει για αυτόν, ήρθε και διατάραξε μια έντονη διαμάχη με την μητέρα μου. Ο πατέρας μου είχε ερωμένη. Δεν ξέρω αν κράτησε πολύ ή ήταν κάτι εφήμερο.. άλλωστε δεν έχει σημασία.. το αποτέλεσμα ήταν ένα.. έντονοι καυγάδες με την μητέρα μου και φαίνεται ότι τον επηρέασε η κατάσταση καθώς άρχισε να καπνίζει και να πίνει τόσο πολύ.. αργότερα ακολούθησε ο τζόγος και ότι οικονομίες είχαμε, όλες χάθηκαν. Μας έκλεβε στο ίδιο μας το σπίτι. Για κάποιο λόγο όμως η μητέρα μου ποτέ δεν του είπε να φύγει από το σπίτι ή να τον χωρίσει. Οι σχέσεις τους όμως έγιναν μετά από όλα αυτά απλα τυπικές.
Η μητέρα μου από την άλλη, ήταν μια κυρία που ενέπνεε τον σεβασμό σε όλους. Ποτέ δεν έδωσε δικαίωμα να γυρίσει κανείς να πει το οτιδήποτε για εκείνη. Εργαζόταν σκληρά για το ψωμί μας. Έκανε πολλές και διάφορες δουλειές.. όμως σχεδόν πάντα δούλευε κάθε μερα από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ήταν αληθινή και πάντα πρόθυμη να βοηθήσει, να τρέξει για το οτιδήποτε.. έτρεχε ακόμα και για τον πατέρα μου, που όμως δεν το άξιζε. Τόση πίκρα, τόση στεναχώρια και να .. βρίσκεται στο νοσοκομείο μετά από τόσα χρόνια με όγκο στο κεφάλι. Σαν μοναχογιός έπρεπε να βοηθήσω την μητέρα μου. Σκέφτηκα να γίνω ληστής. Μια τράπεζα θα μας έσωζε.. όμως δεν ήταν του στυλ μου. Άρχισα να συναντώ φίλους, γνωστούς, συγγενείς και να τους εξηγώ την κατάσταση και πόσα χρήματα χρειάζομαι. Ήλπιζα να βγάλω άκρη με αυτό τον τρόπο. Ο καθένας όμως δεν είχε χρήματα να τους περισσεύουν και λογικό.. όμως όλο και κάτι μου έδωσαν.. ίσως γιατί με είδαν σε τραγική κατάσταση, ίσως πάλι γιατί επέμεινα πολύ περισσότερο απο ότι έπρεπε. Όπως και να έχει συγκέντρωσα κάποια χρήματα αλλά και πάλι δεν ήταν αρκετά. Όλα αυτά συνέβησαν πριν λίγες μέρες στην προσπάθεια μου να σώσω την μητέρα μου.
Τόση ώρα καθόμουν όρθιος έξω από το τζάμι του δωματίου, κοιτάζοντας την μητέρα μου και τον γιατρό με την νοσοκόμα που την εξέταζαν.. Τους είδα να πλησιάζουν προς την πόρτα. Για λίγο κοντοσταθηκε ο γιατρός , με κοίταξε και έγνεψε αρνητικά, ενώ η νοσοκόμα ρυθμιζε τον φλεβοκαθετηρα.
Η πόρτα άνοιξε. Ο γιατρός βγήκε στο διάδρομο ακολουθούσε και η νοσοκόμα..
- " λυπάμαι πολύ. Δεν έχει πολύ χρόνο.. το χειρουργείο έπρεπε να εχε γίνει από χθες.. κουράγιο.. ξέρω δεν είναι εύκολη η κατάσταση σου. Ξερω πως τα χρήματα είναι πολλά και δεν έχεις την δυνατότητα. Αν μπορούσα να βοηθήσω κάπως.. θα το έκανα. Ανθρώπινα πάντα. Λυπάμαι.. " είπε ο γιατρός και έκανε να απομακρυνθεί..μαζί του και η νοσοκόμα.
-" Γιατρέ.. αν κάνει το χειρουργείο πόσες πιθανότητες έχει να ζήσει;" ρώτησα..
- "Είναι 50-50 οι πιθανότητες.. ίσως περισσότερες πιθανότητες να αποτύχει. Μόνο σε ένα θαύμα μπορείς να ελπίζεις.. αλλά θα κάνουμε ότι μπορούμε να την σώσουμε. " αποκρίθηκε.
Χωρίς να το σκεφτώ πολύ... και ενώ ήξερα ότι οι τσέπες μου είναι άδειες πηρα την απόφαση..
-" Γιατρέ ετοιμάστε την για χειρουργείο.. ειναι το καλύτερο για εκείνη. Όσο για τα χρήματα θα τα βρω. Θα κάνω ότι περνά από το χέρι μου.. " είπα και το έσφιξα μπουνιά.
Ο γιατρός κούνησε καταφατικά το κεφάλι του και έφτιαξε τον γιακά του. Σαν να ήθελε να πει πως ήταν έτοιμος να αναλάβει δράση.

Τα επόμενα λεπτά που ακολούθησαν ένα κρύος ιδρώτας έλουζε το σώμα μου.. πανικοβλημενος πλέον ξέροντας όμως ότι πρέπει να κάνω κάτι δραστικό για να αποκτήσω αυτά τα χρήματα.. ήταν τώρα ή ποτέ..

Έτρεξα.. όσο πιο γρήγορα μπορούσα.. εφτασα στο σπίτι, άνοιξα την πόρτα και έτρεξα στο δωμάτιο μου. Είχα ένα σκουφάκι που κάλυπτε το λαιμό
, το πηγούνι και την μύτη αν ήθελες. Το άρπαξα και έτρεξα στην έξοδο..

- "Με συγχωρείς" ακούστηκε η φωνή του πατέρα μου..

-" Βιαζομαι" απάντησα..

Ήμουν έτοιμος να ανοίξω την πόρτα όταν χτύπησε το τηλέφωνο.. από τύχη..

Έπιασα το κινητό μου. Ο αριθμός στην οθονη απορρητος.. διστακτικά απάντησα στην κλήση μόνο που δεν πρόλαβα να αρθρώσω λέξη όταν η άγνωστη φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής.. είπε κάτι που δεν ήξερα αν ήταν απλά η τύχη μου που μου χαμογέλασε ή ένα άσχημο παιχνίδι που θέλει να μου παίξει η ζωή.

-" Στις 1 θα παραλάβετε το χαρτοφυλακα.. όλα όπως τα συννενοηθηκαμε. Στην οδό που θα λάβετε με μήνυμα." Είπε η φωνή και κλήση αποτομα τερματιστηκε.

Εγω δεν συννενοηθηκα τίποτα με κανέναν.. σκεφτηκα. Πρόκειται για λάθος.. όμως ήρθε την στιγμή που έπρεπε.. την κατάλληλη όπως λένε στιγμή.. το κατάλληλο timing.
Η ώρα ήταν ήδη 12μιση και περίμενα με ανυπομονησία το μήνυμα με την διεύθυνση, ώσπου εμφανίστηκε στην οθόνη μου..

Έβαλα το σκουφάκι μου στην τσέπη και έφυγα τρέχοντας για την "συνάντηση ". Είχα σκοπό να μην γίνω φυσικά αντιληπτός.. τουλάχιστον να μην δουν τα χαρακτηριστικά μου. Το σχέδιο είχε ως εξής.. να κλέψω τον χαρτοφύλακα. Και θα το έκανα πάση θυσία ότι και αν μου κόστιζε. Ελπίζοντας πάντα το περιεχόμενο να ειναι η σωτηρία μου.