Yalnızlığımı hep bir kız kulesine benzetmişimdir. Çünkü koskocaman şehrin ortasında tek başınadır. Ama hep kendimi mutlu etmeyeçalıştım. Çünkü bir prenses ağlamaz. Unutmayın! Sindirella ayakkabısını almak için geri dönseydi, bir prenses olamazdı. Eğer başımı dik tutmasaydım tacım düşebilirdi. İşte bende bunun için hep başımı dik tuttum. Belki biraz zaman geçince herşeyi unutabilirim. Ya aslında böyle anlamlı sözler yazmaya ne gerek var, anlamsız bir hayat yaşarken! Ben bir sihirbaz değilim ama yinede bazı şeylerimi kaybettim. Çok yalnızdım. Mutluluğumu özledim.Hep böyle yalnız mı kalıcam?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Derken bir gün o geldi. İlk tefa kalbim birisine yani birilerine ısındı. Bu beni biraz heyecanlandırdı. Fakat heyecanlandığım kadar da korkuyordum. Kendime sordum ya yine eskisi gibi olursa? Yine beni bırakırsa yalnızlıkla baş başa! Pencerenin kenarına oturdum. Biraz düşünmek istedim. Düşünmeye ve dinlenmeye ihtiyacım vardı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bir kere denesem mi? Cesaretimi toplayıp onun yanına gitsem mi? Tüm gerçeklerden kaçmak istedim. Rüyamda onu görmeme sevinmeli miydim? Onu unutmaya çalıştım ama ayda, gökyüzünde, müziğimde, kalbimde hep o vardı. Unutamadım, uyuyamadım hep onu gördüm hep onu duydum. Heryerde o vardı. Her seste her yerde unutmak istedim ama yapamadım. Olmuyordu! Unutamadım...
