YALNIZ PRENSES

Onu seviyordum ama o benimle aynı görüşü paylaşmıyordu. Bunun için onu unutmak istiyordum. O benim içimdeki çöle yağmur olmuştu. Zaman böyle geçti.
..........

Bunu kendim için yaptım artık onu unuttum. beni tutsak eden yalnızlık artık beni özgür bırakmış gibiydi.
Artık ondan korkmuyordum. Aksine ondan nefret ediyordum. Ben onu unutmuştum ama o beni hatırladı. Artık çok geçti. Bir zamanlar unuttuğu kişi artık onun herşeyiydi. Önceden beni bir oyuncak zannetmişti. Benim ile oynamaktan keyif alan bir çocuk gibiydi. Ama elbet birgün bir çocuğun oyuncağı kırılır ve unutulurdu. Benimde sonum böyle oldu. Onu çok seviyordum. Ama hayat bana onun nasıl biri olduğunu gösterdi. Artık aşktan korkuyorum. Ama onu unuttuğum içinde çok mutluyum.
Sonra birgün o geldi. Özür diledi. Agladı karşıma geçip. Ben ise hiç üzülmedim sadece ona sinirli bakışlar atıyordum. Ona
"Şimdi mi aklına geldim şimdi mi yanıma geldin şimdi mi düşündün beni" dedim ağlayarak. O ise sadece sustu. Tam konuşacakken susturdum, sus sadece sus şimdi beni yalnızlığımla tek bırak ve git yine git. Hemen evden uzaklaştım. O ise evde öylece kaldı. Ben ise tüm gerçeklerden yine kaçmak istedim. Koşar adımlar ile ilerledim. Bir kafede oturdum. Sessizce ağlıyordum. Etrafımdaki insanları izliyordum. Hepsi sevdiğiyle mutlu bir şekilde oturuyordu. Benim ne suçum vardı diye sordum kendime bu soruyu. Evet benim birtek suçum vardı oda sevmek. Sevmek bana haramdı....

Ben neler yaşamışım be!
Sevgili okurlar
Bu kitabımı yarıda kesiyorum. Çünkü hiç hoşuma gitmedi. Sizi seviyorum. Hepinizi buradan çok öpüyorum😙 Hoşçakalın...