ɪ ᴍᴀᴅᴇ ᴀ ᴡɪꜱʜ | Draco Malfoy ile hayal et

2. Bölüm

Dersler bittikten sonra abimlerle bahçede biraz sohbet ettik sonrasında da yemek saati geldiği için büyük salona gittik. Yemeğimi bitirir bitirmez odama gittim. Siyah eşofmanımı ve siyah dar cropumu giydim. Canım sıkıldığı için astronomi kulesine çıkmaya karar verdim. Çok merak ediyordum nasıl bir yer olduğunu. 

Astronomi kulesine geldiğimde büyülenmiş gibi etrafıma bakmaya başladım. Çok, çok güzeldi... Yıldızları izlemek için kulenin kenarına gidip oturdum ve başımı gökyüzüne çevirdim. Milyonlarca yıldız vardı, hepsi de çok güzeldi. Ben yıldızları seyrederken adım seslerinin gelmesiyle arkamı döndüm. Dracoydu... Beni görünce yüzünü tiksinir gibi bir bakış ifadesi aldı. Takmadan başımı yine gökyüzüne çevirdim.

Draco: Git buradan.

Veronica: Hayır.

Draco: Sana git dedim!

Veronica: Bende hayır dedim! Hem sana karışan yok sende durabilirsin. Bana bulaşma yeter.

Draco: Senin gibi bir aptalla aynı yerde bile bulunmak istemiyorum. Bir zavallının tekisin. Canavarsın sen, canavar!

Canavar... Canavar... Canavar.... Gözlerimin dolduğunu hissediyordum, umursamadan ayağa kalktım ve Draco'nun önünde durdum. 

Draco: Ağlayacak mısın yoksa? :D

Veronica: Umurumda bile değilsin!

Bir şey demesine izin vermeden merdivenlerden indim ve bahçeye çıktım. Bahçede bir ağacın altına oturup yıldızları izlemeye başladım. Gözüme parlak bir yıldız takıldı. Tam o zaman gökyüzündeki parlak yıldıza bakarak bir dilek tuttum. Dilek tutabilmek için yıldızların kaymasına gerek yoktu. Bende herkes gibi normal bir insan olmayı, tuhaf ve benden korkan bakışlara maruz kalmamayı, en önemlisi de bir 'canavar' olarak anılmamayı diledim...

Gözümdeki yaşların ne zaman akmaya başladığının farkında bile değildim. Ama ağlıyordum, deli gibi ağlıyordum... Canavar olduğum için, sevilmediğim için, ailesi ölmüş aptal bir zavallı olduğum için, her şey için ağlıyordum. Boktan bir hayatım varmış gibi hissediyordum. Belki de öyleydi, belki de ben canavardım, sevilmeyen aptal bir kızdım, her gün herkesin tuhaf bakışları altında kaybolan çirkin bir kız...

Hermione: Veronica! iyimisin?

Düşüncelerimi Hermione'nin endişeli sesi böldü. Hızla yanıma geldi.

Hermione: Veronica neyin var?

Şuan gerçekten hiç kimseyle konuşmak istemiyordum.

Veronica: Hermione şuan konuşmak istemiyorum. Sonra konuşsak?

Hermione bana gülümsedi ve sırtımı sıvazladı.

Hermione: Olur :)

Hermione'ye gülümsedim ve içeri girip odama doğru ilerlemeye başladım. Bir yandan da göz yaşlarımı siliyordum. Odama girdiğimde Pansy'nin uyuduğunu gördüm bende dişlerimi fırçalayıp yatağıma girdim ve uyumaya çalıştım...

<><>

Pansy: Veronica kalk! 

Pansy'nin beni dürtmesiyle yatağımdan kalktım ve ruhsuzca banyoya ilerledim. İşlerimi hallettikten sonra çıktım, kıyafetlerimi giydim ve kahvaltıya indik.

Slytherin masasına oturup sessizce yemeğimi yemeye başladım. Draco tam karşımda oturuyordu, göz göze geldiğimizde gözlerimi devirdim. Bir süre sonra yanıma Hermione geldi.

Hermione: Veronica daha iyi oldun mu? Dün bahçede kötü gözüküyordun.

Veronica: Evet daha iyiyim Herm sağol.

Hermione gülümsedi.

Hermione: Her ne olduysa anlatabilirsin...

Veronica: Önemli bir konu değil. Neyse sen kendi masana dön.

Hermione: Tamam. Görüşürüz.

Veronica: Görüşürüz...

Geri önüme döndüğümde Draco'nun bizi dinlediğini fark ettim. Yüz ifadesinden anlaşıyordu. Yüzünde daha önce görmediğim bir ifade vardı. Pişmanlık gibi...

Dersler bittiğinde ders çalışmak için kütüphaneye gittim. Gerekli kitapları aldıktan sonra köşede bir masaya oturup ders çalışmaya başladım... Bir saat çalıştıktan sonra Draco geldi ve dibimde durdu. Sıkıntılı bir nefes verip ona döndüm.

Veronica: Ne var Malfoy?

Draco: Dün benim yüzünden mi kötüydün? Yani sana söylediklerim için mi?

İçimden 'evet' demek geliyordu ama demeyecektim tabii ki.

Veronica: Hayır. Ben seni bana söylediklerini ciddiye alıp üzülmem. Benim için seninde, söylediklerinin de bir önemi yok... Şimdi rahat bırak beni ders çalışıyorum.

Draco göz devirdi.

Draco: Ama bence ciddiye al çünkü öylesin.

Bana dün söyledikleri şeyleri yeniden yüzüme vurmaya çalışıyordu. Bir canavar olduğumu.

Veronica: Seninle uğraşmayacağım.

Önüme dönüp dersimi çalışmaya devam ettim... Biraz daha ders çalıştıktan sonra kitaplarımı alıp odama çıktım. Bir süre sonra odaya Pansy girdi.

Pansy: Selam Veronica!

Veronica: Selam.

Pansy: Yarın bir parti düzenliyorum ortak salonda sadece Sly öğrencileri olacak. Sende gelmelisin.

Veronica: Hiç parti havamda değilim.

Pansy: Hadi ama Veronica! Sende eğlenmelisin biraz.

Aslında gerçekten biraz eğlenmeye ihtiyacım vardı.

Veronica: Imm peki olur, gelirim.

Pansy: Ha şöylee.

Biraz odada takıldıktan sonra canım sıkıldığı için bahçeye çıktım. Abimleri görüp onların yanına gittim...

BÖLÜM SONU🎉

OY SINIRI: 10 OY :))