GENÇ BİR KIZIN GÜNLÜĞÜ

HAYALLERİM VARDI

Hiç soruyor musunuz kendinize bu kız neden böyle uzun uzun yazılar yazıyor diye.. açıkçası bende bilmiyorum cevabını. Galiba hayal kurmak yerine artık sadece yazıyorum.

Hem biliyor musunuz benim de eskiden büyük hayallerim vardı. Parise gitmek istiyordum mesela ilerde sevgilim olursa onunla dünyayı gezeceğim en güzel yerlere gideceğiz bence dünyanın en güzel mutluluğu bu derdim.

Ama şimdi öyle değil Şimdi sorsalar bana dünyanın en güzel mutluluğu nedir diye sevdiğim adamın ellerini tutmak gözlerine bakmak derdim.

Hayallerim hiç değişmedi aslında amacım dünyanın en güzel yerlerine gidip en güzel manzaralarına bakmak en güzel şehirleri izlemekti tabi o zamanlar bilmezdim en güzel yer sevdiğim adamın kolları en güzel manzara onun gözleri..

Dünyanın en kötü şey sevdiğimiz bi insanın ölmesi sanardım aslında en kötü şey sevdiğimiz birinin ölmesi değilmiş en zor şey sevdiğimiz adamı içimizde öldürmek zorunda kalmakmış.. ve en güzel şey de sevmek değil sevilmekmiş.

Sevmek çok zor şey bence.. ben hiç beceremedim biliyor musunuz sevmeyi de terk etmeyi de.

Bazen çok düşünüyorum, acaba doğru olan ne? Ben hep seçim yapmak zorunda kaldım. Annemle babam arasında sevdiğim adamla arkadaşlarım arasında en çok da hangi ojeyi süreceğime karar veremezdim keşke hepsini sürebilsem derdim, keşke seçim yapmak zorunda kalmasak hangi kıyafeti seçeceğimi bilemezdim mesela. Keşke hepsini aynı anda giyebilsem derdim bazı seçimler çok basit seçimlerdi, güzellerdi de saçımı kıvırcık mı yapsam yoksa düz mü diye düşünmek kadar saftı bazı seçimler. Ama kimileri ise çok zordu annemi ya da babamı seçmek gibi ikiside olsun isterdim sevdiğin adam yada arkadaşların demeleri gibi ben hep ikiside olsun isterdim.

Aslında sevdiğim adam hiç bir zaman seçenek olmadı benim için hep oydu zaten ilk önce gelen. Ama yanlız kalmak en çok korktuğum şeydi galiba o benden seçim yapmamı istediği zaman ona sen tabikide diyemememin sebebi arkadaşlarım değildi o giderse ya kimsem kalmazsa diye korkuyordum.

Kötü de olsa insanlar olsun yanımda istedim. Ama şimdi sorsalar yanımda yalancı arkadaşlarımın sahte sevgileri olacağına dürüst bir yanlızlığım olsun isterdim.

İçimde her zaman küçük bi kız çocuğu vardı hiç büyümeyen hep küçük kalan ve o benim gerçek yüzümdü. Hemen ağlayan özür dileyen çok seven sevdi mi tam seven hep gülen herşeyle en ufacık şeylere bile mutlu olan kız..

Ağlarken başkası görmesin üzülürler diye gizli gizli ağlayan kızdım ben ama şimdi başkaları üzülmesin diye değil benimle dalga geçmesinler diye gizli gizli köşelerde ağlar oldum.

İnsanları karşılık beklemeden mutlu etmeyi seven ben şimdi beni de sevsinler diye insanların isteklerini yerine getirir olmuştum.

Gerçekten sevgisizlikten bu kadar korkuyor muydum? Peki ya neden? O kadar mutluluğun içinde her istediğimin alındığı bir yerde neden mutlu olamıyordum? Hep sordum bunları kendime eksik ne dedim ama o eksikliği hiç bir zaman bulamadım.

Aslında buldum biliyor musunuz kısa bir anlığına da olsa mutluluğu buldum onu buldum aradığımı buldum. Aradığım mutluluk çok yanlış bi insandaydı; hiç görmediğim tanımadığım sesini hiç duymadığım bir insandaydı ve ben emindin mutluluk tam anlamıyla oydu.

Bi adam çıktı karşıma onu anlatamam zaten kıskanırım kağıttan kalemden bile.. Anlatmak istesem de olmaz harelde ben bile anlayamadım kaç mevsim geçti ondan sonra ben yinede anlayamadım.Rüya gibiydi çok kısa ama çok güzel, rüya gibiydi herşey çok gerçekçi ama bir o kadar da sahte, rüya gibiydi imkansıza yakın ama asla imkansız değil, rüya gibiydi bitecek korkusundan yaşamaya fırsat kalmadan uyandığın bir rüya gibiydi; sonrası sesizlik.. sonrası gözyaşı.. sonrası tükenmişlik.. biraz da vazgeçmişlik...