Feng Yin Tian Xia မြန်မာဘာသာပြန် စဆုံး

အပိုင်း (၁၀)

အပိုင်း (၁၀)

တံခါးခေါက်တဲ့အသံဟာ အရမ်းကိုကျယ်လောင်လွန်းလို့ ကျူရှန်းတောင် နိုးလို့သွားတယ်။ သူမ တံခါးခေါက်သံတွေကို ကြားတော့ ဖယောင်းတိုင်ကိုထွန်းညှိကာ ပုခုံးသားတွေအပေါ်မှာ ဝတ်ရုံရှည်တစ်ထည်ဆင်မြန်းပြီး တံခါးသွားဖွင့်မယ်လုပ်လိုက်တယ်။ အပြင်ဘက်မှလူကတော့ မစောင့်နိုင်တော့ဘဲ တံခါးကိုကန်ဖွင့်လိုက်တော့သည်။

အရပ်ခပ်မြင့်မြင့်ပုံပန်းသဏ္ဍာန်တစ်ခု တဲအိမ်ငယ်လေးထဲသို့ ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်လို့လာ၏။

“အို အမလေး! ဒါက ဒါက … ညာလက်ရုံးအရှင်တာ့ချီ…ရှင်…ရှင်…” ကျူရှန်း၏မျက်နှာပြင်ပေါ်ကအပြုံးဟာ ရုတ်တရက် အနည်းငယ်မာဆတ်လို့သွားပြီး၊ သူမရဲ့စကားလုံးတွေကလည်း အနည်းငယ်ပြတ်တောင်းလို့နေသည်။

အရင်က ကျူရှန်းဟာ သူမရဲ့ဧည့်သည်တွေကို အပြုံးနဲ့ပဲနှုတ်ဆက်လေ့ရှိတာပါ၊ အခုတော့ သူမကိုကြည့်ရတာ ပုံမှန်မဟုတ်ပုံပဲ။

ဟွားကျူ့ယွီ၏မျက်လုံးတစ်စုံဟာ ထိုသူဆီသို့ အေးစက်စွာဖြတ်ခနဲကြည့်လိုက်တယ်။ ချမ်းစိမ့်လွန်းတဲ့ညအချိန်မှာ သူ့ရဲ့ပုခုံးတွေပေါ်၌ ဝတ်ရုံတစ်ထည်တည်းသာရှိနေခဲ့ပြီး၊ တောင်တန်းတွေလိုလေးလံသိပ်သည်းတဲ့ ကြွက်သားအပြည့်ရင်ဘတ်တစ်စုံနှင့်အတူ သူ့ရဲ့ကြေးနီရောင်အတွင်းသားတွေကိုပါ လှစ်ဟလျက်ရှိသည်။ သူ့ရဲ့ညာဖက်မျက်နှာပေါ်ကအမာရွတ်အကြီးကြီးဟာ ဖယောင်းတိုင်မီးရောင်အောက်မှာ အနည်းငယ် ပုန်းလျှိုးကွယ်နေတဲ့ပုံပဲ။ ကျူရှန်းတစ်ယောက် ထိုသူကိုတာ့ချီလို့ခေါ်ပြီး အတော်လေးကြောက်လန့်သွားတာ မထူးဆန်းတော့ဘူး။ အကြည့်တစ်တည်းနဲ့ပင် ထိုသူက ကြင်နာတတ်တဲ့သူတစ်ယောက်မဟုတ်ဘူးဆိုတာ အပ်တပ်ပြောနိုင်လေသည်။ စစ်စခန်းရဲ့ပြည့်တန်ဆာတစ်ယောက်အဖြစ် ယဉ်ပါးနေပြီးဖြစ်တဲ့ကျူရှန်းတောင်မှ ဒီလိုဧည့်သည်မျိုးကိုခစားဖို့ တုံ့ဆိုင်းနေသေးတယ်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ထိုသူက သူမကိုလာရှာတာ သေချာပေါက်ပဲ။

သူမ တဲနီဆီအပို့ခံလိုက်ရကတည်းက တစ်နေ့  ဒီလိုအခြေအနေမျိုးတွေ့ကြုံရမယ်ဆိုတာကို ဟွားကျူ့ယွီ ကြိုသိထားပြီးသားပါ၊ ဒါပေမဲ့ ဒီလောက်ထိမြန်ဆန်လွန်းလိမ့်မယ်လို့ ထင်မထားမိခဲ့ဘူး။ တကယ်ပဲ ဒီလူတွေက သူမကို တစ်စက်လေးမှအသက်ရှုခွင့်ပေးမှာမဟုတ်ဘူး။