🐉 Chapter 09. 🐉

245 83 7
                                    

"Su කව්ද මේ ඇටිකිත්තෝ හය දෙනා.. මොනාද මෙතන වෙන්නේ. "

"කව්ද යකෝ ඇටිකිත්තෝ.. ලිමිනා තේරුම් කරලා දෙනවකො... "

"ඒක තමා අපි ඇටිකිත්තොලු.... ඒ මොක්කුද.. " 🙄🙄

මං කට පියාගෙන ඉවසගෙන බලාගෙන හිටියා මොකක්ද මෙතන වෙන්නේ කියලා.. කිසිම දෙයක් හරියට තේරුම් ගන්න බැරි අහිංසක මම.. මොනා කරන්නද... 😒

"පියාණනි.... මා ඔබගෙන් සමාව අයැද සිටිනවා.. " එහෙම කියලා ලිමින් දන ගහගත්තා...

මම උඩ බිම බැලුවා... මොකක් පියාණනි.. එතකොට නැති උන කෙනා කව්ද ?????? මොනාද අප්පා මේ වෙන්නේ...
එතකොටම එතන හිටපු සේවකයෙක් ලිමින්ට කතා කරා...

"කුමරුනි 🤴 මොවුන් හය දෙනාව මෙතනින් රැගෙන යාමට අවසර ලබා දෙන්න.. තවත් මොවුන් මෙතන හිටියොත් ඔබගේ පියාගේ කෝපය ඇවිස්සෙනු නිසැකයි.. "

"හරි එයාලව මෙතනින් රැගෙන යන්න... මාළිගයේ තියෙන මගේ කාමරයට මොවුන්ව රැගෙන යන්න. මං එනකං හොඳට බලා ගන්න.... හැබැයි කිසිම හානියක් වෙලා තියෙන්න බෑ.. විශේෂයෙන් අරයට... " එහෙම කියලා එයා මගේ පැත්තට අත දික් කරා...

ඒ සේවකයා අපි හය දෙනාව කොහාටද මන්දා එක්කන් ගියා... ඒ හරිය මාරම ලස්සනයි... කිසි දෙයක් තේරුම් ගන්න බැරි උනත් මේ ලස්සන දැක්කම ඒ සේරම අමතක උනා. .. ඒ තරම් ලස්සනයි. මං කවදාවත් ඒ වගේ ලස්සන ලෝකයක් දැකලා තිබ්බේ නෑ...  මං හිටපු ලෝකේ මං දැක්කෙ අයුක්තිය අසාධාරණ වෛරය පිරිච්ච දේවල්.... මං වට පිට බල බල ආවට අනිත් පස් දෙනා හිටියේ අර අපිට ඇටිකිත්තෝ කියපු මනුස්සයට බැන බැන... 😂😅
අපිව එක්කරගෙන ගියේ ලොකු මාළිගාවකට.. සුරංගනා කතා වල දැක්කට මං කවදාවත් ඒ වගේ තැනක් ඇස් දෙකට දැකලා තිබ්බේ නෑ.... මං ඇස් දෙකත් ලොකු කරගෙන කටත් බාගෙට ඇරගෙන ඒක දිහා බලාගෙන හිටියා... 😳😦 බලපුවාම ඒවා ඇත්තටම තියෙනවද..... මං පියවි සිහියට ආවේ අර සේවකයා එන්න කියලා කෑ ගහපු නිසා.... මායි අනිත් අයයි ඇතුළට ගියා... ඊළඟට ආවේ ලොකු පඩි පෙළක් තරනය කරන්න අවස්ථාවක්..  CJ අකමැතිම වැඩේ.. බොහොම අමාරුවෙන් පඩි පෙළ නැගලා ආවේ ටිකක් ලොකු තැනකට මං හිතන විදියට ඒ තමා මාළිගාවේ උසම තැන... එතන තිබ්බ දොර ඇරලා අපි හය දෙනාව ඒක ඇතුලට දාලා දොර වැහුවා...

Seven Dragons (Non-fiction)✔️Tempat cerita menjadi hidup. Temukan sekarang