"မင္း အခုဘယ္မွာလဲ ႆရ"
"ဘာလဲ ငါပို႔ထားတဲ့Mailေတြ႕မွငါ့ဆီဖုန္းဆက္ဖို႔သတိရတာမလား၊ကမာၻ ျပန္လာခဲ့ေတာ့ကြာ၊ငါမင္းကိုလြမ္းလွၿပီ"
ဖုန္းထဲမွာၾကားေနရတဲ့သူ႔အသံဩရွရွေၾကာင့္ ၿပံဳးမိရ၏
'မင္းကိုလြမ္းလွၿပီ၊ျပန္ခဲ့ေတာ့'ဆိုတဲ့mailတစ္ေစာင္ျမင္ရံုနဲ႔တင္ ခ်က္ခ်င္းထျပန္လာရေလာက္ေအာင္က်ေနာ့္ဘဝအတြက္သူကအေရးပါ၏
"ငါ ျပန္ေရာက္ေနၿပီ"
"ဘာ!မင္း တစ္ကယ္၊တစ္ကယ္ႀကီးျပန္ေရာက္ေနတာလား၊ေဟ့ေကာင္ မင္းငါ့ကိုညာေနတာေတာ့မဟုတ္ဘူးမလား ဟမ္!"
ဒီတစ္ခါေတာ့သူ႔အသံသည္ တစ္ကယ္အံ့ဩဝမ္းသာသြားတာမွန္းသိသာေန၏က်ေနာ္ေနာက္တစ္ႀကိမ္နွစ္နွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ၿပံဳးလိုက္မိကာ
"မင္းအခုဘယ္မွာလဲ၊အသံႀကီးကဘယ္လိုႀကီးလဲ၊မင္းမူးေနတာလား"
"နည္းနည္းပါ၊ငါ ဟိုေကာင္ေတြနဲ႔barမွာ"
ေျပာၿပီးမွ က်ေနာ့္ကိုအားနာသြားသလိုသူ႔အသံကေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့။
"ေျပာေတာ့ငါ့ကိုလြမ္းလြန္းလို႔ပါဆို barေတာ့ေရာက္ေအာင္သြားနိုင္တယ္ေပါ့"
"ဟား ဟား! မင္းသာအရင္ဆံုးငါ့ကိုလာေခၚစမ္းပါ၊ၿပီးမွဆက္ေျပာမယ္"
"ေအး"
သူကက်ေနာ့္ရဲ႕အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းလည္းျဖစ္သလိုငယ္ငယ္ေလးကတည္းကက်ေနာ္တိတ္တခိုးျမတ္နိုးရတဲ့သူလည္းျဖစ္သည္။ၿခံခ်င္းကပ္ရပ္အိမ္နီးခ်င္းေတြျဖစ္ခဲ့တာေၾကာင့္လည္းပါလိမ့္မည္။က်ေနာ္သိတတ္စအ႐ြယ္ကတည္းကေက်ာင္းၿပီးတဲ့အထိသူနဲ႔တစ္ခါမွၾကာၾကာမခြဲဖူးခဲ့။အခုတစ္ေခါက္ကသူနဲ႔က်ေနာ္ခြဲဖူးတာအၾကာဆံုးျဖစ္သည္။
က်ေနာ္အထက္တန္းမၿပီးခင္မွာပဲ က်ေနာ့္မိသားစုကAussieကိုအၿပီးေျပာင္းသြားေတာ့က်ေနာ္ကဒီမွာပဲအေဒၚျဖစ္သူနဲ႔အတူက်န္ရစ္ခဲ့လိုက္သည္။က်ေနာ့္ဘက္ကသူနဲ႔ေဝးျပီးမေနနိုင္ဘူးဆိုတာ အဲ့အခ်ိန္ကတည္းကေသခ်ာေနခဲ့တာျဖစ္၏
ဒီတစ္ေခါက္က်ေနာ့္မိဘေတြဆီအလည္သြားရင္းAussieမွာနွစ္လေလာက္ၾကာသြားသည္။ေမေမတို႔ကဟိုမွာေက်ာင္းဆက္တက္ဖို႔ေျပာေပမယ့္ က်ေနာ္သူနဲ႔အတူဒီမွာပဲအလုပ္အတူလုပ္ဖို႔ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ့္မိဘေတြဆီကခြင့္ျပဳခ်က္ရဖို႔အတြက္ကို နွစ္လေလာက္ေနေပးခဲ့ရ၏
