Mr. Trador

Αργεντίνικοι μπελάδες

«Ντιεγκο; Θεε μου τι εκπληξη!»

Ο ψηλος Αργεντινος καλωνος με το μαυρισμενο γεροδεμενο σωμα.. τα πρασινα ματια, τα ξανθα σγουρα μαλλια,τις ελαχιστες φακιδες του και το καζουαλ ντυσημο σηκωνεται και στεκεται μπροστα μου χαμογελοντας διαπλατα.

«Κειτ μωρο μου...!!! Ποσο μου ελειψες.»

Με πλησιαζει και με παιρνει στην αγγαλια του.
Ανταποδιδω σφιγκοντας τον και ακουμπαω το κεφαλι μου στον ωμο του κλεινοντας τα ματια μου.

«Εμενα να δεις καλε μου.»

Ενας γνωριμος ξεροβηχας διακοπτει την στιγμη και απομακρυνομαι απ τον Ντιεγκο!

«Δεσποινις Ρει θα σας παρακαλουσα να μην μπλεκετε την δουλεια με τα προσωπικα σας.Μπορειτε να δειτε το μωρο σας στο διαλλειμα! Ευχαριστω.»

Λεει τυπικα ο Αλεξαντερ σουλουπωνοντας την γραβαντα του και αγριομοιταζοντας τον Ντιεγκο! Φευγει και κατευθηνεται πρως το γραφειο του.

«Ω συγνωμη Κειτ! Θα σε δω μετα; »

«Φυσικα! Και κανενα προβλημα.Θα σε δω στο διαλλειμα στο Ρετουρ απεναντι. Κανει υπεροχα μακαρονια!»

Χαχανιζω ξεροντας την αδυναμια του στα ζυμαρικα και εκεινος γνεφει καταφατικα χαμογελοντας και γουρνωλοντας τα καταπρασινα ματια του.

«Τα λεμε μετα Κειτ!»

Με φιλαει πετακτα στο στομα και φευγει!
Θεε μου! Πρωτη φορα το κανει και πραγματικα νιωθω αβολα! Ωχ ο Αλεξαντερ! Πρεπει να θυμωσε πολυ και ελπιζω να μην το ειδε αυτο!

Γυρναω και βλεπω το ενα φυλλο της πορτας του γραφειου να κουναει ελαχιστα μεσα εξω που δηλωνει πως καποιος βγηκε η μπηκε μολις τωρα!

Τρεχω γρηγορα και μπαινω μεσα!

«Αλεξαντερ....»

«Βγαις εξω τωρα! »
Λεει αργα και βαρια μεσα απ τα δοντια του ενω μου ειναι πλατη και στιριζει τα χερια του μπροστα στο γραφειο του.

«Αγαπη μου... δεν χρειαζεται..»

«Ειπα φυγε γαμωτο μου!»
Στεκεται ορθιος και σφιγκει την γροθια του.

Παιρνω μια ανασα και πλησιαζω! Ακουει τα βηματα μου και απομακρυνεται.

«Για ονομα του θεου Καθριν! Σηκω φυγε!»

«Ασε με να σου εξηγησω! »

«Δεν ειμαι σε θεση να ακουσω τιποτα αυτη την στιγμη! Φυγε για το καλο σου! Πριν ορμιξω πανω σου και σε σπασω στο ξυλο!»

«Δεν φοβαμαι Αλεξαντερ, ξερω πως δεν θελεις με τιποτα να με πληγωσεις.. δεν φευγω!»

Τον πλησιαζω και τον παιρνω αγκαλια απο πισω...

«Ηρεμησε και ακουσε με!»

Με σπροχνει και γυρναει σφιγκοντας τα δοντια του.

«Φυγε! Ελεος φυγε! δεν μπορω να ακουσω τιποτα αυτη την στιγμη καταλαβε το! Το μονο που θελω ειναι να σε δειρω μεχρι αναισθησιας!Γ αυτο φυγε!»

Τον αγγιζω στο χερι,το τραβαει πισω και ριχνει κατω μια γυαλινη μολυβοθηκη με δυναμη που με κανει να ταρακουνιθω απ την θεση μου και να τρομαξω.

«Αλεξαντερ.»

Με κοιταζει με βλεμμα υπερβολικα σκοτεινο... Στ' αληθεια θυμωσαι πολυ..και ειναι απολυτα λογικο ομως δεν ειναι οπως φαινοντε τα πραγματα.Ασε με να σου μιλησω Αλεξαντερ.Δεν θελω να σε χασω...δεν θελω να τον χασω!

«Φυγε! Θα αναγκαστω να φωναξω την προστασεια του κτηριου να σε βγαλει εξω! Γιατι μου το κανεις δυσκολο γαμωτο!»

«Ωραια! Απλα να ξερεις πως θα παω με τον Ντιεγκο για μεσημεριανο»

«Δεν θα τολμησεις!»

«Συγνωμη;»

«Τι δεν καταλαβες; Δεν θα πας!»

«Γιατι;»

«Ρωτας γιατι; »
Με πλησιαζει αργα με θυμο που ξεχειλιζει!
«Γιατι το λεω εγω Καθριν!»

«Θα παω!» Λεω αποφασιστηκα!
Ναι! Ειναι θυμομενος με ολα τα δικια του κοσμου! Ομως αυτο δεν θα πει πως πρεπει να κανω παντα οτι θελει! Δεν με ακουει; Δεν μπορω να κανω κατι αλλο!

«Δεν θα πας Καθριν!»

«Κοιτα με!»

Γυρναω να ανοιξω την πορτα ομως με τραβαει βιαια απο τα μπρατσα!

__________________________
Φωτο εξωφυλλου: Ντιεγκο Παολο