Feng Yin Tian Xia မြန်မာဘာသာပြန် စဆုံး

အပိုင်း (၂၀)

အပိုင်း (၂၀)

ရှောင်ယင် ရပ်တန့်လိုက်တော့သည်။

ဘာကြောင့်ရပ်တန့်လိုက်တာလဲဆိုတော့ သူ ထပ်ချိုးလို့ရမယ့်အဆစ်တွေမရှိတော့လို့ပဲ။ လက်ကလေးဟာလည်း အရင်တုန်းလို ကျောက်စိမ်းကဲ့သို့ဖြူဝင်းပြီးသွယ်လျလှတဲ့လက်မျိုး မဟုတ်တော့ဘူး။ လေပြေလေးတစ်ချက် တိုက်ခတ်သွားရုံနှင့် လွင့်ပါသွားတော့မယ့်အတိုင်း ပျော့ခွေလို့နေပြီ။

အမျိုးသမီးတွေရဲ့လက်က အရိုးတွေမရှိသလိုနူးညံ့ပျော့ပျောင်းလှတယ်လို့ လူတွေအားလုံးဆိုကြပေမဲ့ တကယ်ပဲ အရိုးမရှိတဲ့လက်တွေဟာတော့ တစ်စက်လေးမှ မကောင်းလှဘူး!

ရှောင်ယင်တစ်ယောက် သူမရဲ့အရိုးမဲ့လက်လေးကို ဖြည်းဖြည်းချင်းလွှတ်ချခဲ့တယ်။ ရုတ်တရက်ပဲ သူ အနည်းငယ် ပူလောင်လာသလိုခံစားလိုက်ရတယ်။ သူ ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ သူ့ရဲ့လက်တစ်ခုလုံးဟာ ချွေးတွေနဲ့ စီးပိုင်နေမှန်း သိလိုက်ရတော့သည်။ သူ မတ်တပ်ထရပ်ပြီး ကော်လံစကိုပြန်ပြင်ကာ အသက်ရှုထုတ်ပြီးနောက် စားပွဲပေါ်ကလက်ဖက်ရည်ခွက်လေးဆီ ဖြည်းဖြည်းချင်း လျှောက်လှမ်းသွားကာ သောက်ပစ်လိုက်တယ်။ ရုတ်တရက်ပဲ ဒီခွက်ကို ထိုအမျိုးသမီးသောက်ထားမှန်း သတိရလို့သွားတယ်။ ခွက်ကိုစူးစိုက်ကြည့်ရင်း ဒေါသထွက်လာပြန်၏။ သူမရဲ့ခေါင်းလေးကိုနောက်သို့စောင်းကာ လက်ဖက်ရည်ကို ခမ်းနားကြီးကျယ်စွာသောက်သုံးနေတဲ့ သူမရဲ့ပုံရိပ်ဟာ သူ့ရဲ့စိတ်ထဲမှာ ပြန်ပေါ်လို့လာသည်။ ခွက်ကို အဝေးသို့လွှင့်ပစ်ပြီး ခန္ဓာကိုယ်ကိုပြန်လှည့်ကာ သူ ဟွားကျူ့ယွီ၏ရှေ့သို့ လျှောက်လှမ်းသွားလိုက်တယ်။

နူးညံ့သိမ်မွေ့လှတဲ့သူမရဲ့နောက်ကျောလေးက လေပြင်းတွေ ဘယ်လောက်ပဲတိုက်ခတ်တိုက်ခတ် ဘယ်တော့မှ လွင့်ပါမသွားမယ့်ဝါးလုံးရှည်ကြီးတစ်ချောင်းလိုမျိုး ခပ်မတ်မတ်ဖြစ်နေတုန်းပဲ။

ပိုးသားလိုနူးညံ့လှတဲ့သူမရဲ့ဆံနွယ်လေးတွေက ပြေကျလို့။ နဖူးလေးပေါ်မှာတော့ ချွေးစေးတွေစို့လျက်ရှိသည်။ ချွေးစေးတွေကြောင့် ပါးနီတွေလွင့်ပြယ်သွားပြီမို့ ရှုပ်ပွပေရေလျက်ရှိပေမဲ့ ထိုနေရာလေးတွေမှာ ကြည်လင်ပြီးဖြူဝင်းလှတဲ့ သူမရဲ့ပင်ကိုယ်အသားရည်ဟာ ထင်းခနဲထွက်ပေါ်လို့နေသည်။ သူမရဲ့ညာဖက်ပုခုံးပေါ်က အင်္ကျီစလေးမှာတော့ ငါးမျှားချိတ်မြားစိုက်လျက်ရှိပြီး နီရဲတွတ်နေကာ လူတွေကိုကြောက်လန့်တုန်လှုပ်စေ၏။