Red me van de plekken waar ik thuishoor

2.1/Verandering~

Hoofdstuk

2

Verandering

De angst had zich nog steeds diep in Isadora's botten gewrongen.

Ook al was ze niet bij bewustzijn en leek ze juist vredig te slapen, toch hing er een onzichtbaar waas van onrust over haar lichaam heen. Onwetendheid, angst en veel te veel vragen. Niet alleen bij haar, maar ook haar hele familie ervaarde dit.

Prinses Isadora was al drie uren lang buiten bewustzijn. Ze was onder de hardrode dekens in haar grote hemelbed gelegd, nog gehuld in haar luchtige, losse danskleding van eerder deze avond, en sindsdien was ze in een diepe slaap. De Koning en Koningin konden zich slechts met moeite op iets concentreren, vanwege de bezorgdheid om hun dochter, maar ook vanwege de onwetendheid. Want zij wisten net zo weinig als Isadora zelf.

Elke keer dat de ademhaling van hun dochter even haperde of ook maar enigszins van diens vaste patroon afweek, veerden ze een stukje overeind, bekeken ze hun dochter even – maar tot op heden had het niet mogen baten en bleef Isadora in die onderbewuste wereld van de vreemdste dromen.

Jirina moest bekennen dat ze met haar Koning en Koningin meedeed. Ook zij, vanaf haar plek naast de twee hoge deuren van de kamer van de Prinses, reikte ook haar hals ietwat als de twee mensen aan het bed een soortgelijk gebaar maakten omdat ze iets aparts leken op te merken. Al schoten er iedere keer weer zenuwen door haar buik.

Ze vrat zichzelf al drie uren lang op. Wat was er in de naam van de Goden en Godinnen zojuist met haar vriendin gebeurd? Waarom had ze zich zo vreemd gedragen, uit het niets? Het was alsof ze iets zag wat er niet hoorde te zijn. Of misschien ving ze een geluid op van elders, of zoiets dergelijks. Waarschijnlijk was Jirina allang alle mogelijkheden die bestonden, afgegaan. Maar niets klonk logisch in haar oren en bij alles hield ze standvastig vol dat dat echt niet de verklaring voor Isadora's merkwaardige gedrag kon zijn geweest.

Misschien kwam dat ook door het feit dat ze niet wilde geloven dat sommige mogelijkheden wel degelijk juist konden zijn. Ze wilde absoluut niet dat het iets ergs zou zijn – dat kon ze niet aan.

Isadora's borstkas rees. Veel hoger, sneller dan de vele keren tevoren. De drie aanwezigen in de kamer vulden hun longen weer met hoop en deze keer leek die niet zo dwaas te zijn als de vorige honderd keer.

Haar oogleden fladderden – bleven dicht, maar fladderden toch echt lichtjes. Haar borst rees en daalde sneller, dieper dan voorheen en ze liet zelfs een voorzichtige zucht gaan, die door de ruimte zweefde. De kamer gonsde plots van de onzichtbare herlaadde energie.

Eindelijk opende Isadora haar grijsblauwe ogen, knipperde ze en keek ze de wereld in.

'O, ze is wakker... eindelijk,' verzuchtte de Koningin, met een hand op haar hals. Ze boog zich over haar dochter en streek wat verwilderde plukken uit haar gezicht, zoals ze al vaker had gedaan op deze ellelange avond.

De Koning, die schuin achter zijn vrouw op een stoel zat, glimlachte naar Isadora, die haar hoofd tot haar ouders wendde en een stuk minder opgelucht en blij keek dan haar vader.

Ze fronste direct en kuchte. Met veel te veel moeite, besefte ze direct. Haar lichaam leek niet sterk genoeg te zijn voor een beweging als deze. Haar lichaam leek überhaupt niet sterk op het moment. Wat was er met haar aan de hand en waarom lag ze hier? Met haar óúders naast haar, iets wat slechts zeer zelden voorkwam. Wat was er gebeurd? Ze wilde de vragen uitspreken, maar er gebeurde niets. Nogmaals kuchte ze – een rauw geluid, een pijnlijk gevoel kwamen daarbij opzetten. Ze kon zich niets herinneren van wat de opgeluchte maar bezorgde gezichten van haar ouders kon verklaren. Dat werkte haar behoorlijk op de zenuwen, die als bij toverslag weer opvlogen in haar buik en een irritant gonzend gevoel veroorzaakten.