fietsend op mijn fiets waaien de bomen aan weerskanten van mij. de bomen waaien op de beat van de wind. Het is bijna herfst en bij het minste geringste vallen de bladeren als sneeuwvlokken in de winter. de bruin, rode en oranje gekleurde bladeren vallen drijfnat op de natte grond.
Gedachtes overspoelen mijn hersenen, juist deze herrinneringen wilde ze niet ophalen. Met oortjes in haar hoor fietst ze de weg die ze elke dag fietst. Elk kuiltje is haar bekend en elke stoplicht is als een openboek voor haar. Terwijl de muziek in haar oren schalt, overstemd dat niet haar gedachtes. De regen besluit al snel over te waaien naar een andere stad, schud Jordan haar haar heen en weer, kinderen halen haar in, die zij op haar beurt inhaald, meestal. Ditmaal had ze de kracht noch de energie niet, om haar tempo te versnellen. De wedstrijd is afgelopen, dit was de laatste keer, de aller laatste keer. Al snel ziet ze een jongen die veelste stuntelig aan het fietsen is, genadeloos op de grond valt, Jordan stopt. Het meisje met de lange spijkerstof jas en bruin krullend haar boog zich over de jongen heen, om hem haar hulp aan te bieden. Al snel merkte ze dat haar hulp overbodig is, aangezien er al een stoet ramptoeristen zich om de jongen hebben omsingelt en ontfermt, of toch niet? Jordan fietst door en ziet een flashback van de dag daarvoor terwijl ze haar reis vervolgt.
Lachend, nee spottend had het schilderij haar aangekeken, een schilderij waarop haar zelfbedachte personage is afgebeeld. Het was haar weer niet gelukt, weer was alles weg. Terwijl het snot langzaam zich een wegbaand door haar neusgaten, en haar tranen voorzichtig achter haar oogkassen vandaan komt, lag haar lichaam stil op de oude vertrouwde bank. het kussen vormde zich naar haar hoofd, die tegelijkertijd ook de helft van haar hoofd verborg. Het enigste wat zij zeer liefhad, iets dat zij en zij alleen had gemaakt, was weg. Waarom? Ze had het verhaal op internet gezet, het was niet veilig en gedelete. Toen besloot ze na de tweede gefaalde poging, haar verhaal van meer dan twinitg A4'tjes op haar oude maar-onbreekbaare-vertrouwde- USB -stick te zetten. Die vandaag zijn laatste adem had uitgeblazen samen met haar verhaal. Einde oefening, twee nul voor Sebas het verhaal.
Nog een paar meters, en ze zou op haar plaatst van bestemming zijn, waar haar vriendinnen met vorlijke verhalen zouden aankomen. lopend met benen die aanvoelen als lood, en gebogen hoofd alsof ze elke bakstaan waar ze op liep goed moest bekijken. Liep ze naar haar vriendin toe die haar lachend begroette "Haha ik zie dat je weer last hebt van traanogen, wat een rot weer is het ook! Hoe gaat het met jou?".
Voorzichtig verbrak ze het oogcontact die ze met de grond had gemaakt, met een hand reikend naar haar wang voelde ze inderdaad dat er tranen waren gepasseerd, er bleef zelfs een traan aan haar vinger hangen. Voor de laatste keer sloot ze haar ogen, om het onderwerp af te sluiten, haar betraande wangen voelde koud aan. Ze keek haar vriendin aan en vertelde dat het met haar goed ging, terwijl ze zich betrapte op een leugen, ze had op de fiets gehuild, van verdriet.
