Feng Yin Tian Xia မြန်မာဘာသာပြန် စဆုံး

အပိုင်း (၂၂)

အပိုင်း (၂၂)

ရှောင်ယင်တစ်ယောက် ဘာမှမပြောတော့ဘဲ ဝိုင်တစ်ခွက်ထပ်ငှဲ့ပြီး အကုန်လုံးသောက်ချလိုက်တယ်။ တစ်ဖန် အေးစက်တဲ့အပူချိန်က တဖြည်းဖြည်းချင်း မြှင့်တက်လာတော့သည်။

သူမမှာ ဘာတစ်ခုမှဖြစ်ပျက်မသွားသလိုမျိုး ဘာကြောင့်အေးအေးချမ်းချမ်း နေနိုင်နေရတာလဲ?

“ကြည့်ရတာ မမလေးသန်းဟုန်က ပြည့်တန်ဆာအရမ်းဖြစ်ချင်နေတဲ့ပုံပဲ!” ရှောင်ယင် ဝိုင်တစ်ငုံစာကို ဖြည်းဖြည်းချင်း သောက်လိုက်တယ်။ ဒီဝိုင်က အရင်နေ့ညကပို့လာတဲ့ ရီဝေပန်းဝိုင်ပဲဖြစ်သည်။ တကယ့်ကို ကောင်းမွန်လွန်းတဲ့ဝိုင်မို့ အနံ့လေးက အရမ်းကိုနှစ်လိုဖွယ်ကောင်းပြီး အရသာလည်း ရှိလှ၏။ သို့သော် အခုချိန်အခိုက်အတန့်လေးမှာတော့ ထိုအရသာကို ရှောင်ယင် တစ်စက်လေးမှမခံစားနိုင်ခဲ့ဘူး။ သူ့ရဲ့နှလုံးသားဟာ အကြောင်းပြချက်တစ်ချို့အတွက် ထူးထူးခြားခြား ငြိုငြင်နေခဲ့တယ်၊ “ဖြစ်နိုင်တာက မင်းက တောင်ပိုင်းမြို့တော်မှာလည်း အစေခံမဟုတ်ဘဲ ပြည့်တန်ဆာများလား ဖြစ်ခဲ့လေမလား? ငါကိုယ်တော် ခန့်မှန်းကြည့်မယ် မင်း ယောက်ျားဘယ်နှယောက်ရဲ့ လက်မောင်းကို ခေါင်းအုံးအဖြစ်အုံးအိပ်ဖူးပြီလဲ? ဟွားမုလား? ယင်ဆူးရှဲ့လား? ယင်ဆူးရှဲ့ရဲ့ကိုယ်ရံတော် လေးဖော်များလား? ဒါမှမဟုတ် ဟွားအိမ်တော်ရဲ့စစ်သူကြီးတွေအားလုံးလား?” မေးခွန်းတိုင်းက သူမရဲ့နှလုံးသားကို ဓါးနဲ့မွှန်းနေသလိုပဲ။

ဟွားကျူ့ယွီ အနည်းငယ်စိတ်ပျက်သွားပေမဲ့ ဒေါသတော့ထွက်မလာဘဲ ယဲ့ယဲ့လေးပြုံးပြလိုက်တယ်။

သူမကို သူဘယ်လိုမြင်မြင် အရေးမကြီးဘူး။ အရေးကြီးဆုံးတစ်ခုက ပြည့်တန်ဆာတွေကို ဘယ်တော့မှမထိဘူးလို့ သူ တစ်ခါပြောဖူးတာကို သူမ အမှတ်လို့ရသွားတယ်။ ဒါဆို ဟုတ်တယ်လို့ဖြေလိုက်မယ်ဆိုရင် သူမကိုယ်တိုင်အတွက် အကာကွယ်တစ်ခုဖန်တီးလိုက်တာ မဟုတ်ပေဘူးလား။

“ဟုတ်တယ် အရာအားလုံးက အရှင့်သားထင်ထားတဲ့အတိုင်းပဲ ဖြစ်နိုင်တာက သန်းဟုန်ကို အရှင့်သား လိုက်ပါစေခိုင်းခဲ့မိတာကို နောင်တရနေတာများလား? အခုချိန်မှနောင်တရသွားရင်လည်း သိပ်နောက်မကျသေးပါဘူး အရှင့်သားရဲ့မျက်လုံးတွေ မညစ်ညမ်းသွားစေဖို့ ဘာကြောင့် ကျွန်မကိုအခုပဲ ထွက်သွားခွင့်မပြုတာလဲ?” နက်မှောင်နေတဲ့မြင်းလှည်းထဲမှာ သူမရဲ့အပြုံးကသာလျှင် တောက်ပပြီးကြည်လင်နေတဲ့ပုံပဲ။