Red me van de plekken waar ik thuishoor

2.2/Verandering~

2

Verandering

De volgende ochtend, toen Isadora na nogmaals drie uur te hebben geslapen weer wakker werd, kwamen haar jongste zus en jongste broer haar tegemoet – Farahilde en Amadeo. Ook zij waren blij dat hun grote zus eindelijk wakker was en ze eindelijk met haar mochten praten, want nu konden ze éíndelijk al hun vragen op haar afvuren. Isadora doorstond het vragenvuur van haar broertje van zeven en haar zusje van elf met een flauwe glimlach maar met een inwendige frons. Ze vertelde hun niets over de hallucinaties, over hetgeen de aanval had veroorzaakt dus – ze zei alleen dat ze zich gewoon ineens helemaal niet goed had gevoeld. Ze vertelde niemand over de hallucinaties en deed inderdaad keer op keer alsof ze ineens onwel was geworden – hoe oud haar gesprekspartner tegen wie ze dat verhaal ophing ook mocht zijn. De luide gil die Isadora geslaakt had vanwege de wezens, de hallucinaties... die leek iedereen even te negeren, inclusief zijzelf.

Isadora was nu sterk genoeg om haar slaapkamer te kunnen verlaten en ze wandelde door de paleisgangen naar de eetzaal. Zo nu en dan werd ze nog even schichtig aangekeken door wat wachters, maar iedereen leek weer door te gaan met de normale routine in het paleis.

Omdat het al zo laat op de ochtend was, zaten alleen haar oudste zus en diens echtgenoot nog aan de eettafel, die zacht in gesprek waren, met de deur nog op een kier. Isadora wilde hen niet storen, en ze wilde voor de verandering eens níét in het middelpunt van de belangstelling staan als ze nu naar binnen ging en vragen zou krijgen, en ze besloot dus naar de keukens te gaan om daar wat voedsel te kunnen halen – dat er sowieso nog zou zijn. Toen haar zus een diepe zucht slaakte en niet veel later zacht begon te snikken, wist ze dat het écht foute boel was en maakte ze dat ze de gang op liep, de andere kant op. Ze kreeg een rilling van het geluid.

Haar zus Ellenora was inmiddels vier maanden – als Isadora haar rekenvermogen niet was verloren na gisteren – zwanger van haar eerste kind. Ze was pas drieëntwintig jaar oud en dus voor de gewoonten in de Novische Wereld behoorlijk jong om al een eerste kind te verwachten. Als ze aan het huilen was mét haar echtgenoot naast haar... Óf er was iets mis met het kind óf er was iets mis met de regie die ze over twee jaar zou moeten overnemen. Wanneer het oudste kind van het Koningspaar de leeftijd van vijfentwintig jaar had gepasseerd, moest hij of zij de plaats op de troon innemen, met zijn of haar echtgenoot. De voorbereidingen daarvoor begonnen meestal een paar jaar van tevoren al.

Isadora wist niet precies wat er aan de hand was en wilde dat eigenlijk ook niet weten. Ze had juist een vervelende nacht achter de rug en was niet op zoek naar nog meer negativiteit, maar wél naar voedsel. Dus wandelde ze verder de gangen door, op naar de keukens, weg van haar huilende oudste zus.

Onderweg kwam ze de gesloten deur van de vergaderkamer van haar ouders tegen; de privévergaderkamer – een ruimte die alleen bedoeld was voor de gesprekken tussen de Koning en Koningin, en niemand anders.

Ze bleef staan toen ze luid gepraat hoorde – zo luid, dat het te horen was op de gang, wat nooit de bedoeling kon zijn van een privévergaderkamer.

'Je moet haar daar niet zo mee belasten!' Dat was de felle stem van haar moeder. 'Ze is behoorlijk overstuur nu, ik heb haar net gezien aan de ontbijttafel! Pas over twee jaar hoeft ze hier iets mee te doen, en dan zal deze situatie waarschijnlijk allang voorbij zijn. Je moet haar niet opzadelen met zaken waar ze niets aan kan doen, waar ze niets aan heeft!'

'Ze moet toch leren! Ze moet toch weten wat er aan de hand is met het volk!' Ook haar vader had een luide stem, wat niet vaak voorkwam. 'Als Ellenora niet leert hoe je omgaat met een dergelijke situatie bij het regeren van een land, dan zal ze dat ook niet kunnen wanneer zij de regie over twee jaar in handen heeft!'