PROLOGUE

127 7 3
                                    

PROLOGUE

Nakatayo sya sa harapan ko ng diretsyo intense smile of his, and my heart lodges in my throat. "your time is nearly up, jane."

Pero hindi, hindi maaari. tumakbo ako papalayo sa kanya hanggang sa makita ko ang hagdan pababa. I race down the stairs so fast. grabbing the banister para sagipin ang sarili ko. Pero noong huminto ako, my body swings around my shoulder slams into the wall. lumingon ako sa hagdan sa likuran ko and rush down the last few, to the first landing, but he's on me, grabbing my hair and yanking me back. sinubukan kung alisin ang kamay nyang naka sabunot sa buhok ko pero hindi ko magawa.

"you bitch."he grinds out.

He's blocking the stairs. habang nakatayo nanaman, anger blazing in his eyes, I whirl around and run back up the steps. I hit the top step, skidding on an area rug, barely saving myself. malapit na ako sa empty bedroom, para tumalon sa bintana just as he darkens the doorway. nasa kalahati na ang katawan ko ng may biglang humila sa paa ko, yanking hard. Sumigaw ako at pumapalag. Tumalikod ako at sinipa ko sya, nang hina naman sya at nag karoon ako ng pag kakataon para tumakbo. There's no way to stop myself. habang tumatakbo ako hindi ko na malayan na may butas pala, at doon na ako nahulog habang rumaragasa ang malakas na ulan.

I blink, trying to see through the raindrops, searching the roofline for his shadow.

"you're gonna regret that."he says, spitting the words as he steps into view, looming high above me. umatras ako at tinakpan ko ng kamay ko ang mga bibig ko ng makita ko ang patay na natapakan ko. tinignan ko sya ang mga mata nya ay puno ng emotion and lifeless eyes. Dead, pinatay nya ang uncle nya, he killed his uncle. Pero nitong araw lang, umalis lang sya para asikasuhin ang business nya, pero makikita ko nalang syang patay na. The horror building in my chest, threatening to suffocate me, na nag tutulak sa akin para umiyak, pero hindi ko kaya. wala ng panahon.

I climb to my feet, nausea swelling as i take off again,desperate, frantic for a savior, a safety net, something.

Kahit ano.

The rain drips down to my face, papunta sa mga mata ko, making it hard to see where i'm going. He's getting closer with every second. umatras ako ng dahan dahan kahit na madulas at maputik dahil sa ulan. hindi na ako makakaabot sa kalsada, para sa isa pang bahay. He lives so far away from anything. I have to hide or outsmart him or. . . .

Or he'll kill me

Lightning cracks across the sky, for the first time in many minutes, kumulog ng malakas, slow and quiet at first, and then building until it drowns out everything else. Binilisan ko ang pag takbo kahit na kumikirot ang aking braso, pero huli na, na realize ko ano ba tong nagawa ko. Ahead and below, the green river rages. There's a cliff. It must be two hundread feet ang taas nito, towering over the valley. A beautiful vantagepoint for him to catch up, corner me. Lumapit sya out of the tree line just a half-dozen feet away from me, smilling, his hair plastered to his face and his eyes dark. Tears swim in my vision, mingling with the raindrops sliding down my skin. It can't be this way.

It can't end like this.

***

He Is Dangerous ManTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon