Look at the sky| R.A.B.

7.Bölüm

Hannah odadan gelen ağlama sesleri üzerine annesinin yanına gitti. Elinde duran mektubu masaya koyan Mathilda kızını kucağına aldı ve gözyaşlarını sildi.

"Neden ağlıyorsun anne?"

"Önemli bir şey yok Hannah. Bavulunu hazırlamaya ne dersin?"

"Buradan gidiyor muyuz?"

Mathilda buruk bir ifadeyle başını salladı.

"Seninle daha güzel bir yere gideceğiz söz veriyorum."

Hannah üzüntüyle annesine baktı.

"Ama anne ben buradan gitmek istemiyorum."

"Biliyorum tatlım ama bir şans ver olur mu?"

Mathilda ve Hannah bavullarını toplayıp Gringotts'a doğru yola koyuldu. Mathilda son bir kez büyük malikaneye baktı. Kim bilebilirdi, kocası azkabanda tutsakken ağabeylerinin aile mirası olan malikane üzerinde hak iddia edeceğini. Yine de bunun üzerinde çok durmamıştı, John ile zor zamanları için biriktirdiği galleonlar bugünler içindi.

Büyük kasanın açılmasıyla Mathilda bir kez daha nefesini içine çekti. Cincüceye dönüp bağırdı.

"Paralar nerede?"

"Biraz bekleyin lütfen."

Cincüce elinde tuttuğu evrakları karıştırıp istediği şeyi buldi.

"Mrs. Prewett, birkaç ay önce tüm paranız çekildi."

Mrs. Prewett tüm gözyaşlarını serbest bıraktı o an. Neden yaşıyordu tüm bunları, bir kez daha rüyada olmayı diledi. Fakat kızının kendisine yönelttiği şefkatli ve acı dolu bakışları görünce rüyada olmadığını anladı. Karnına giren saplantıyla yere doğru çöktü. Hannah gözlerini kocaman açarak ağlamaya başladı, annesinin bacaklarında biriken kandı bunun sebebi...

*****
Mathilda düşük yapalı birkaç ay geçmişti ki, sevinçle odanın kapısını aralayarak Hannah'a sarıldı. Hannah'ın yüzüne neşe hakimdi şimdi, annesinin güldüğünü görmeyi özlemişti.

"Ne oldu anne?"

"Bir arkadaşımdan borç buldum, bakanlıktaki işime geri dönüyorum. Her şey daha da güzelleşiyor prensesim. Yalnız, bir süre daha büyükannenle kalacağız."

Hannah onaylarcasına başını salladı, büyükannesi yanlarına gelmelerinden çok hoşnut olmamıştı. Zira sessizliği her şeyden çok seviyordu. Odasında saatlerce kapalı kalırdı, Hannah her zaman ne yaptığını merak etse de annesi asla bu işe burnunu sokmaması gerektiğini söylemişti.

"Anne erkek kardeşim ne zaman gelecek? Hem karnın önceden daha büyük değil miydi, ona bir şey mi oldu?"

Genç kadın yutkunarak kızının saçlarını okşamaya başladı. Artık söylemenin vakti gelmişti belki de.

"Hannah, kardeşin hiçbir zaman gelmeyecek."

"Nasıl yani? Onu başkasına mı verdin?"

"Hayır birtanem, o hiçbir zaman dünyaya gelmemeyi seçti."

"Peki şimdi nerede?"

Mathilda perdeyi aralayarak yıldızları gösterdi.

"İşte tam orada, her zaman seni gözetliyor ve biliyor musun? O seni her şeyden çok seviyor."

Hannah gülümseyerek yıldıza el salladı.

"Ben de seni çok seviyorum canım kardeşim."

Ardından annesine döndü.

"Peki babam? O da mı yıldız oldu?"

"Ben..."

İçeriden gelen seslerle Mathilda kızını yatırdı ve annesinin yanına ilerledi...

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

Üzüldüm kadıncağıza, hayat işte karşına neler getireceğini bilemezsin. Bazen tüm emeklerini bir günde havaya uçurmayı da bilir, tüm dostlarını sana düşman çıkarmayı da. Bazen seni hıçkıra hıçkıra ağlatır, bazense gülmekten karnın ağrır. Bazen sorgularsın, beni gerçekten seven biri var mı diye. Belki de beyaz atlı prensinin gelmesini beklersin. Ama bir gün fark edersin, o masallarda anlatılan ihtişamlı prensin yine sensin. Çünkü hayat işte, bir gün anlamak istemesen de seni senden daha çok düşünen kimsenin olmadığını fark edersin...

❤️Şunu da ekleyeyim, lütfen sevdiklerinizin kıymetini bilin. Birazcık kendimden de bahsedeyim. Benim en sevdiklerim, ailem... Şu hayatta yalnızca ben ve kardeşlerim için yaşadığını söyleyen ve gördüğüm en büyük haksızlığı yaşayan babam. Kendisine söylenen ağır sözlere rağmen içini acıtsa da tüm zorlukları aşmaya çalışan annem. Saç baş dalasım gelse de birkaç gülüşü ve cümlesiyle günümü aydınlatan kardeşlerim. Bense onları her anlarında mutlu etmek istiyorum, bazen kendimden fedakarlıklar yapıyorum bazen de yapamıyorum. Ama onları üzmekten çok korkuyorum, bazen düşünüyorum insanın her şeyi içine atması kötü bir şey yapma şunu kendine diye. Sonra şu satırlara bakıp rahatladığımı fark ediyorum...

Büyük ihtimalle üşenip okumadınız ama xjhxjdjd.

Neyse okuyun bazen böyle şeyler insanın gözünün açılmasını sağlıyor dndjdjdj