Küçük bir çocuk gibi oturdum bir köşeye
Kapattım kulaklarımı, hayır dedim kendime
Bu an gerçek değil...
Bedenim can havliyle seslendi bedenine;
O gün bugün değil!
İnsan kaç kareyi hafızasında tutmak ister?
Kaç anı dondurmak orda kalmak ister?
Kaç sondan kaçar?
Ve kaçına yakalanır?
Bir çok vedaya rastladım,
Zamanla vedalara alıştım.
Ama benim için dünyanın her yerinde zamanın durduğu
Etraftaki her hareketin bulanıklaştığı
Kulağıma ilişen seslerin şiddetli bir sessizliğe büründüğü
Derin soluklu bir vedam oldu.
Anın telaşında aklıma düşen ihtimallere inat etrafı inceledim
Sonu ne olursa olsun unutmak istemediğim bir gün olduğunun eminliğiyle
Zihnimin bir köşesinde biriktirdim gözlemlediğim her şeyi.
Korku sararken tüm bedenimi, gülümsemek zorunda kaldığım anlarım
Uzun süreli bekleyişlerim
Küçükte olsa mutlu sona inandığım oldu.
Sonrası mı
Önce saçlarım kısaldı,
Sonra göz yaşlarım dur duraksız akıp geçti çehremden
Şehrime yaz geldi içime kış doğdu
Fotoğraflar en yakınım oldu
Daha sonrasında;
Sevdiklerim için güçlü durmak zorunda kaldığım,
Dışa vurmadan canımdan can giden acımı,
Yaşamak zorunda kaldığım günler geldi.
Zaman onu benden alırken acımadığı gibi
Acımı yaşamam içinde durmadı.
Şimdi söyler misin bana tüm bu olup bitenlere rağmen;
Uzatsam elimi toprağına ulaşabilir mi elim tenine
Eğilip usulca öpsem toprağını hisseder misin sana olan sevgimi
Koklasam toprağını senin kokunla mest olur muyum yeniden
Peki ya gel desem gelebilir misin hiç tereddüt etmeden
...
Her şey için artık çok geç olsa da
Bil isterim ben her an seninleyim
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Bir KELEBEK Kadar Mutlu Musun?
PoezjaBilinen bir gerçek vardır ki yara yarayı tanır. Belki daha önce hiç tanımadığım sizlerin yarasına dokunabilecek belki de biraz olsun hayatınıza yön verebileceğim. Ben buraya yazdığım her bir cümle sizin sesiniz olsun istiyorum. Umarım yaranızı tanı...
