Zawgyi
ေပ်ာက္ဆံုးေနတယ္။
သူ႔ဘဝရဲ႕ႀကီးမားတဲ့အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုခုေပ်ာက္ဆံုးေနသလိုပဲ။ ဘယ္အရာလဲဆိုတာတိတိက်က်မသိေပမယ့္ တစ္စံုတစ္ရာလစ္ဟာေနတယ္ဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။
……………
"လင္းအာ ငါျပန္ၿပီေနာ္"
"ေအးေအး မနက္ျဖန္လည္းေစာလာခဲ့ေနာ္။ ငါသြားစရာ႐ွိလို႔"
"ထပ္ၿပီးလား"
"ပါးပါးရဲ႕အလုပ္ကိုနည္းနည္းကူေပးေနရလို႔ပါဟာ နင္ကလည္း"
သူငယ္ခ်င္းမေလး လင္းအာကို မေက်မနပ္ၾကည့္ၿပီး ရိေပၚ ေကာ္ဖီဆိုင္ထဲကထြက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ ဆိုင္ပိုင္႐ွင္လင္းအာက ဆိုင္မကပ္ဘဲ သူနဲ႔လႊဲထားတာ ဒီေန႔နဲ႔ဆို၃ရက္႐ွိၿပီ။ အဲ့ဒါကို မနက္ျဖန္ထပ္ၿပီး ေစာေစာလာဖို႔ေျပာျပန္တယ္။ လစာထုတ္ရင္၂လစာေလာက္ပိုေတာင္းပစ္မယ္ဟုေတြးေတာရင္း 24hours storeကေန ၾကက္အူေခ်ာင္းတစ္ခ်ိဳ႕ဝင္ဝယ္လာခဲ့တယ္။
အိမ္အျပန္လမ္းဟာတိတ္ဆိတ္ေျခာက္ေသြ႔ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ အထီးက်န္စရာေတာ့မလိုဘူး။ လင္းအာေျပာျပတဲ့ဘဝဇာတ္ေၾကာင္းအရဆိုရင္ သူ႔မွာ မိဘေတြမ႐ွိေတာ့တာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုစာေလာက္႐ွိၿပီ။ ခ်စ္သူရည္းစားလည္းမ႐ွိဘူးတဲ့။ သူ႔အတိတ္ဟာ ဒီအေျခအေနနဲ႔ေနသားက်ခဲ့ၿပီးသားပဲ။
"ဟိတ္"
အသံေသးေသးေလးတစ္ခုကိုၾကားလိုက္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ လွည့္မၾကည့္ျဖစ္ဘူး။
"ဟိတ္လို႔"
ဒုတိယေခၚသံမွာ ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕အသံျဖစ္ေၾကာင္း ရိေပၚ အတည္ျပဳႏိုင္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း သူက လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားတုန္းပဲ။
"ဟိတ္ မင္းကိုေခၚေနတာေလ"
ေျခသံတဖပ္ဖပ္နဲ႔ေျပးလာၿပီး သူ႔ေ႐ွ႕မွာပိတ္ရပ္လိုက္တဲ့လူကို ရိေပၚ ေအးစက္စက္မ်က္ႏွာထားနဲ႔ပဲျပန္ၾကည့္လိုက္တယ္။
ၾကယ္ေတြလိုေတာက္ပေနတဲ့မ်က္လံုးေတြမွာ မ်က္ရစ္အစြန္းဖ်ားေလးေတြေကာ့တက္ေနသည္အထိျပံဳးရယ္ေနတာကိုေတြ႔ရတယ္။ ေ႐ွ႕သြားႏွစ္ေခ်ာင္းကလည္း ခပ္ႀကီးႀကီးရယ္။ ဘယ္ဘက္ပါးျပင္နဲ႔ႏႈတ္ခမ္းေအာက္ဘက္မွာ အနက္ေရာင္အစက္ငယ္ႏွစ္ပြင့္႐ွိတယ္။
