Ο Κομης Λουσιο ητανε το πρωτο θυμα της καταρας της Κοκκινης Πανουκλας των σκαθαρίών , τα εως τοτε πρασινα του ματια χασανε παντελως το ζωηρο χρωμα τους το οποιο αντικατασταθηκε με ενα αψυχο θαμπο σκουρο γκρι και το λευκο του ματιου βαμμενο ενα αρρωστο κοκκινο ... Το κατεθεν ενδοιγμα οτι καποιος ειχε κολλησει την κοκκινη πανουκλα ... ειρωνικο ποσο τα ματια μας παντα μας προδίδουν .
Στο προσκεφαλη του σκυμμενη η πιο πιστη του συμβουλος η μαγισσα του παλατιου , Κοραλίν , ανυσηχη για την καταστάση του Κόμη ... η οποια καθε ημερα χειροτερευε . Παρατηρουσε το ταλαιπωρημενο προσωπο του το οποιο εμοιαζε να ειχε γερασει 10 χρονια μεσα σε αυτες τις 3 εβδομαδες . Τα μαγια της δεν ηταν αρκετα δυνατα να τον γιατρεψουν οσο και αν προσπαθουσε , μα ητανε αρκετα για να κρατησουν την ιδια υγειης . Ετσι δεν εφευγε απο το πλαι του μήτε την ημερα μήτε την νυχτα ... Ξαπλωνε αγρηπνη σιωπηλα στο πλαι του πνιγωντας τις σκεψεις και τις ανυσηχιες τις οι οποιες ητανε τοσο δυνατες στο μυαλο της που φανταζε πως θα τον ξυπνουσαν .
Περα απο την θεση της στο παλατι ως συμβουλος , Τον αγαπουσε ... μονόπλευρα... Κιας ηξερε πως δεν ητανε μια πλουσια κομμισα στην οποια θα μπορουσε να υποσχεθει τον κοσμο και μια θεση στο πλαι του η τιποτα απολύτως εκεινη τολμουσε να αγαπαει τον εκκεντρικο Κομη .
Στις τρομαγμενες σκεψεις τις γλιστρησε μια περιέργως γαληνια αναμνηση του Λουσιο να της μαθαινει τα βασικα της ξιφασκιας κατω απο το φως του ηλιοβασιλεματος σε ενα ομορφο ξεφωτο της Γαλλιας και νομιζωντας πως ενιωθε τις ακτινες του ηλιου ζεστες στα ματια της αποκοιμηθηκε στον ηχο των σπαθιων και του υπεροπτικου του γέλιου ... Μοναχα για να ξυπνησει μερικες ωρες αργοτερα απο την μυρωδια και την αποπνοιχτικη αισθηση καπνου στα πνευμονια της . Στο πλαι της εκει που ητανε πριν λιγο ο Κομης υπηρχε μονάχα σταχτη και καπνος και η μόνη ενδοιξη φωτιας ενα κουρελιασμενο καμμενο υφασμα απο τα ρουχα του Λουσιο .
Ενιωσε την γη να καταρρει κατω απο τα ποδια της και την καρδια της ετοιμη να πηδηξει απο το στηθος της , η φωνη της Κοραλίν πνιγμενη απο το σοκ και τον καπνο αδύναμη για να φωναξει βοηθεια . Μα δεν χρειαστηκε καθως ο μαυρος καπνος ειχε ταξιδεψει σε ολα τα δωματια του παλατιου στελνωντας το σημα κινδυνου . Οι πορτες ανοιξαν διαπλατες και μεσα εσπευσαν στρατιωτες και ο αρχηγος της φρουρας , ο δοιηκητης Βαλεριους.
Εφωσων η αρχικη σοκαρισμενη εκφραση εσβησε απο το αγριο , χαρακωμενο προσωπο του εριξε μια σκεπτικη , αναλυτικη ματια στην σκηνη ... στην φωτια ξεκαθαρα μαγικης προελευσης στην πλευρα του κομη η οποια δεν εκαψε μητε το σκαλισμενο κρεβατι μητε τα λινά σκεπασματα η οποια εσβησε οσο γρηγορα και δυνατα αναψε... και επειτα στην Μαγισσα Κοραλίν . Τα μακρια μαυρα μαλλια της ανακατεμενα , μια μανια στα ανυσηχα ματια της και ... ενα καψιμο στο χερι της εκει που γλυκα ξαπλωμενη διπλα του βρηκε και την ιδια η μαγικη φωτια .
Δεν αργεισε πολυ να στρεψει το δαχτυλο κατηγωρηματικα προς το μερος της .
- " ΣΥΛΛΑΒΕΤΑΙ ΤΗΝ ΜΑΓΙΣΣΑ "
Δεν αντισταθηκε. Προσπαθουσε μοναχα να συνηδητοποιησει εαν ακομα κοιμαται , εαν ειναι ενας τρομερος εφιαλτης και αυριο θα ξυπνησει διπλα του ξανα να δει τον ηλιο να λαμπηριζει πανω στα χρυσα μαλλια του . Μα ο πονος στο κορμι της απο την αγρια μεταχειρηση των φρουρων και το γδαρμενο δερμα της απ την αχαρη πτωση της στο σκοτεινο κελι του παλατιου δυστηχως δεν φανταζε ονειρο . Περασε αρκετες ωρες σιωπης εκει κατω ... καταλαβε πως ο ηλιος ειχε βγει μοναχα απο μια αταχτη ηλιαχτιδα που γλιστρησε μεσα απο τα καγκελα του μικροσκοπικου παραθύρου μα εκεινη ακομα κοιμωτανε... Η οχι. Η συνηδητοποιηση της τραγωδιας την χτυπησε σαν ενα κυμα παγου σε ολο το κορμι της που σκληρηνε και εσπασε σε χιλλια κομματια οταν το σωμα της κατερρευσε τελικα απο το κλαμα .
- "Τον σκοτωσες , εκανες το εγκλημα που καποιος θα εκανε αργα η γρηγορα εαν δεν υπεκειπτε τελικα στην αρρωστια, τωρα αποδεξου το και συμπεριφερσου με λιγη αυτοεκτιμηση. Σηκω πανω και σταματα να κλαις σαν μωρο. "
Η ειρωνευτικη χροια του δοιηκητη Βαλεριους αντοιχησε εξω απο την βαρια πορτα του κελιου.
- "ΒΑΛΕΡΙΟΥΣ ΔΕΝ ΤΟΝ Σ... "
Μη μπορωντας να ολοκληρωσει την λεξη αλλαξε τελειως σταση σωματος χαμηλονωντας και βαρενωντας την χροια της φωνης της
- " Γνωριζεις πολυ καλα ποσα εχω κανει τοσα χρόνια για εκεινον , για το παλατι ...και για ΕΣΕΝΑ. δεν θα δρουσα ποτε με υπουλο τροπο εναντια στο στεμμα. "
- " Εκτος κιαν ξάφνου αποφασισες πως ΗΘΕΛΕΣ το στεμμα.... Πολυ Δυστηχως - ειπε με εναν δραμματικο τονο στην προσπαθεια να ακουστει ταραγμενος- το βαρρος του Στεμματος μετα απο την τραγικη δολοφονια του κομη και την δικη σου προδωσια θα πεσει στην πλατη μου , και η αποφαση του τι θα απογινει σε εσενα , ειναι δικη μου . "
Το δωματιο ητανε σκοτεινο μα μπορουσε να ενστανθει το σατανικο του χαμογελο και η πλατη της αναρρυγισσε .
Με εκεινην εξω απο την μεση , δεν θα τον σταματουσε τιποτα απ το να παρει το παλατι στα χερια του .
Ηταν εκεινος ο αληθινος προδωτης ?
Ο βαλεριους δεν γνωριζε το παραμικρο πραγμα για την μαγεια ποσο μαλλον ενα ξορκι τοσο δυνατο και τοσο ακριβεστατα εκτελεσμενο οσο αυτο , οχι , κατι δεν ειναι σωστο σε αυτην την εικονα . Ειναι μοναχα ενας αγροίκος αννοητος που ειδε την ευκαιρια που περιμενε εβδομαδες , μηνες ισως και χρόνια τωρα και την αρπαξε διχως σκεψη για τις συννεπιες , τα ματια του θολομενα απο την εξουσια που ποθουσε παντα. Συνεχισε να μιλαει .
- " εκτιμω το ποσα εχεις κανει για το παλατι και θλιβομαι που εσπευσες να πεσεις τοσο χαμηλα καλο μου κοριτσι , μα εγω τωρα κουβαλαω το μεγαλυτερο αθλο και πρεπει για παραδειγματισμο ... να πεθανεις. Μολις τα νεα φτασουν τον λαο , θα καεις στην πλατεια. "
Η κοραλιν εμεινε σιωπηλη και συγκρατημενη . Ηξερε πως η μαχη ηταν ματαιη και μοναχα θα εκανε την κατασταση της πιο οδυνηρη . Η μονη επιλογη της φανταζε να ειναι να εμπιστευτει τις ικανοτητες της στην μαγεια και η ελπιδα πως ο θεος που την κοιτουσε απο ψηλα θα της επετρεπε να ζησει εστω αρκετα ωστε να φερει στο φως την αληθεια ... Μια καθαρη εκφραση ενωχλησης σχηματιστηκε στο προσωπο του Βαλεριους που ειλπιζε να την δει να τον ικετευει για την ζωη της η εστω να τον καταριεται και να βρυχαται σαν καποιο αγριο ζωο.
- " Καταλαβαινω." Ηταν η μονη λεξη που αφησε να πεσει απ τα χειλη της για να σπασει την σιωπη .
Πρεπει να περασανε 2 ημερες αναμονης στο κελι ...οχι, τρεις . Δεν ητανε πια σιγουρη διχως τροπο να μετραει την ωρα . Ο ηχος απο πανωπλια και αλυσηδες ηρθε προς το μερρος της και 2 στρατιωτες με βλεμμα κενης απαθειας τραβηξαν εξω την μαγισσα η οποια δεν αντισταθηκε για ακομη μια φορα . Τα ματια της για λιγο τυφλωμενα απο το φως που ειχε ηδη ξεσυνηθισει , εως να προσαρμοστει το σκοτεινο της βλεμμα , ειχε ηδη φτασει , δεμενη - και με το στομα της κλειστο ωστε να μην ονομασει καποιο ξορκι - στην πλατεια της πολης.
Αριστερα και δεξια χωρικοι ανταλλαζαν σχολια και εριχναν βρωμικες ματίες στην Κοραλιν . Αλλοι ειχανε ενα ύφος δυσπηστιας...Μερικοι θλιψης ...και μερικοι χαράς. Φωνες και γνωμες καθε λογιων ειχανε γινει μια βαβουρα σαν σμηνος απο μελλισσες.
- " ΝΤΡΟΠΗ ΣΟΥ ΦΟΝΝΙΣΣΑ. ΠΡΟΔΌΤΡΑ"
- "...Αυτος ο κομης ποτε δεν ειχε κανει τιποτα για εμας παρα μονο να ξοδευει τον πλουτο της γης μας , μπραβο της που ειχε τα κοτσια και τον σκοτωσε !"
-" τι κριμα τοσο νεα κοπελα , χαμενα νιατα ..."
- " Ο θεος να την συγχωρεσει γιαυτο!"
Ηταν μερικα απο τα σχολια που καταφεραν να ταξιδεψουν ως τα αυτια της . Πριν το καταλαβει ειχε φτασει στα ποδια του ξυλινου στηλου οπου αρχισανε να την δενουν ... Ενας παππας διαβαζε λογια συγχωρεσης και προσευχες , ενα δακρυ στα ματια του νιωθωντας στη καρδια του αυτο που θεωρησε αθωοτητα για το εγκλημα το οποιο την κατηγωρουσαν ... η ιδια καταλαβε και του εδωσε ενα πικρο χαμογελο .
- "ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΛΕΞΕΙΣ ΜΑΓΙΣΣΑ?"
- " Μοναχα αυτο... ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΑΞΙΖΕΙΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΘΡΟΝΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΒΑΛΕΡΙΟΥΣ!" Φωναξε τοσο δυνατα που σκεπασε τις κραυγες του πληθους και η φωτια στα ματια του νεου Κομη ελαμψε τοσο θανασιμη που αρπαξε τον πυρσο απο τα χερια του εκτελεστη και το πεταξε ο ιδιος πανω της εφωσων φροντισαν να ξανακαλυψουν τα χειλη της .
Το μαυρο φορεμα της αρχισε να πιανει στην φωτια και το δερμα της να ζεσταινεται υπερβολικα , ιδρωτας να σταζει στο κορμι της ...εψαξε στην ψυχη της σε μια μοναδικη στιγμης ηρεμιας για μια λυση και ενιωσε να την τραβαει γαληνιο , καθαρο νερο. Πριν προλαβουν οι φλογες να τυλιξουν το κορμι της , απ το σημειο της καρδιας της αρχισαν να τρεχουν και να την τυλιγουν ορμητικά νερα τα οποια παλεψαν τις δυνατες φλογες προκαλωντας ενα συννεφο πυκνου καπνου πανω απ το πληθος δινωντας της αρκετο χρονο να αναλογιστει την διαφυγη της ....
