Tagpuan 1995

Kabanata 2

Sa Abandonadong Gusali, Sa Kalsadang Palengke sa Gabi.

Inabot ko ang 85 pesos bilang bayad sa taxi driver bago tuluyang linisanan ang sasakyan. Sa pagbungad ng pamilyar na abandonadong gusali, hindi ako sigurado kung pagkasabik pa ba o pangamba ang nararamdaman ko sa sobrang lakas ng pagtibok ng aking puso.

Umihip ang sariwang hangin kasabay ng pagtama ng aming mga mata na animo'y nagsasaya mula sa mga kwentuhang walang saysay ngunit nagkakaroon ng diwa basta ba siya ang nagsasalita. 

Hindi ko inakalang posible pala 'yon? Na minsan kahit na mga walang kwentang bagay ang pinag-uusapan basta ba kayo ang nag-uusap ay masaya pa rin kayo.

Mga ngiting walang humpay, mga tawang imposible nang maging malumanay, mga halakhak na may hampas na sumasabay.

"Hindi na tuloy ako takot sa kasaysayang sinasabi nila." sambit ko sabay patong ng kanang kamay sa balikat niya. Ngunit parang wala lang iyon sakanya dahil hindi niya pinuna.

Year 1911-1913 daw kasi nang naipatayo ang hotel na 'to at nang nangyari ang World War II, the place became the hideout and refugee camp for those who escaped Japanese Army but eventually, siya ring sinalakay. Kempeitai, the Japanese secret police had committed murder, rape, and even decapitated nuns and priests na namamalagi rito sa panahong iyon.

 Mayroon din yung kwento ng isang nurse na nagpakamatay from jumping in the rooftop. Perhaps for the reason of saving her body and dignity even if it means her own death, just like what the lady from a famous novel did.

The place was full of heinous crimes committed before which made it haunted. 

"Dapat lang na hindi ka matakot  sa sinasabi nilang multo, mas matakot ka kung hindi mo na dama ang presensiya ko." sagot ni Khiel na siyang ikinatawa ko, ngunit nanatili siyang seryoso.

Dahan-dahan naming pinuntahan ang bawat pasilyo. Mula sa mga banyo, kwarto, at maging sa salamin kung sa'n daw madalas magpakita 'yong multo. Bigla tuloy tumaas ang balahibo ko.

Naramdaman ko ang pangingilabot ngunit kahit na sa sobrang takot, nais ko paring magpakuha ng litrato naming dalawa nang magkasama mula sa isang turista. 

"Thanks, miss." Khiel  said to the lady while she hands back the camera used for taking pictures of us. 

"No worries." she then left to the other rooms.

I was glad that the pictures turned out well even the candid ones.

Mayroon pang kuha habang tumatawa ako at siya'y nakatingin saakin na para bang sa'kin siya nasisiyahan.

We spent almost an hour and a half being at the rooftop enjoying the breeze while the sun's out. 

He suddenly gave me his white cap and then dressed me his leather jacket.

He reasoned out baka raw kasi umitim ako but then I knew he just doesn't want me to be seen by the others with this bit-revealing top I am wearing, especially now that a bunch of boys are starting to show up beside us.

Those little things that I noticed, I kept reminding myself not to fall in any of those no matter how it affect my inner peace.

Wala lang naman iyon, normal lang. Really.

I don't want to be trapped.

Ilang segundo pa ang pinalipas ko bago tuluyang bumitaw sa ala-alang nagbabalik tanaw.

Pagkatapos ng ilang oras ng pagfe-feature sa iba't ibang parte ng lumang gusali ay natapos na rin ako sa aking pagvlo-vlog.

Iku-kwento ko na lamang sa video ang kasaysayan dito. 'Yon naman madalas ang content ng aking mga travel vlogs.