Elizabeth June Smith (H.S) (დასრულებულია)

თავი ოცდამეოთხე

-აქ რას აკეთებ?- ვკითხე,რაც აშკარად არ ესიამოვნა,სახეზე შეეტყო ეს.
-ასეთ დროს სხვა ვინმეს ელოდი?
-ჰო..ჰარის და არა..არა..-სანამ ავტირდებოდი მისკენ მივიწიე და მთელი ძალით ჩავეხუტე.
-დაბადების დღეს გილოცავ,ჩემო პატარა ბედნიერებავ.
-ჰენრი..ასე ადრე ჩამოხვედი? აღარ წახვიდე, გთხოვ.. შენთან მინდა,თავს მარტოსულად ვგრძნობ აქ ხანდახან, შენთან საუბარი მინდა, მაგრამ აქ არ ხარ..- მის კისერში დავიწყე სლუკუნი, უეცრად ხელში ამიყვანა და წელზე შემომისვა.
-არსად ვაპირებ წასვლას.- შინ შემიყვანა,როცა ავიხედე ჰარი შევნიშნე,გაბღვერილი იყურებოდა.
-რას ნიშნავს მარტოსულად გრძნობ თავს?- მკითხა ჰარიმ.-ესეიგი საკმარისს ვერ ვაკეთებდი,არა?
-ჰარი..ნუ დაიწყებთ ახლა.
-ეგ არ მითქვამს, უბრალოდ ჰენრი ყოველთვის სხვა იყო,არის და იქნება კიდეც.ამას ვერ შეცვლის ვერავინ.
-ჩემშია პრობლემა? ჩემთან კამათი რატომ მოგდით სულ,რას ვერ იყობთ?
-შენ თავს.. მაგრამ არ იცის რომ შენ მხოლოდ ჩემი ხარ.- ჰენრის ვუთხარი და მოვეხვიე.
-კარგი,ელისაბეტ, ხმაზეც გეტყობა რომ დაღლილი ხარ, ოთახში ავიდეთ.- ჩამომსვა მისგან და ცოტახანი გაჩერდა.
-დილით ვილაპარაკოთ, კაი? მთავარია გნახე დაძინებამდე.
-მეშინია, მგონია არ დამხვდები შინ.
-ნუ ღელავ,აქ ვიქნები,გავიდა ერთი წელი და წასვლას არ ვაპირებ.-მივიწიე და ლოყაზე ვაკოცე, შემდეგ დავწექი.
-შენ დაძინებამდე აქ ვიქნები თუ გინდა.
-როგორც გინდა, როცა სანათი ანთია არ მეშინია.
-თუ რამე,იცი,რაც უნდა ქნა.
-კარგი.

***
ჰენრი დაბრუნდა, ძალიან მიხარია,ახლა ისევ ძველებურად ვიქნებით. მის მონატრებაში დრო ნელა აღარ გავა, ჩემთვის სახლი ცარიელია მის გარეშე.როცა დრო მოვა და მომიწევს საკუთარ ბინაში დაბრუნება,როგორ უნდა გავუძლო უიმისობას? ჩვიდმეტი წლის გავხდი,ეს კიდევ შემდეგ ერთ წელში იქნება.
რომელი საათია არ ვიცი, ალბათ იქნება დილის რომელიღაც წითები,ოთხის ან ხუთის, ზუსტად არ ვიცი,გამოღვიძების შემდეგ თვალი ვერ მომიხიჭავს, მიშტერებული ვარ პეპლის სანათს და ვცდილობ მისი დახმარებით ისევ ძილს დავუბრუნდე.
ფეხზე წამოვდექი, ოთახი ჩუმად დავტოვე და სხვა დაძინებელს მივუახლოვდი.
"თუ რამე,იცი,რაც უნდა ქნა." ამ სიტყვებმა გამიელვა გონებაში დეჟავიუსავით, ამიტომაც სხვა ოთახის სახელური ჩამოვწიე. სახლში სამარადისებული სიჩუმეა,რაც მაგიჟებს.
-აქ რას აკეთებ?
-ვერ ვიძინებ.
-მერე ჰენრი რისთვის გყავს?
-ისევ ნაწყენი ხარ?
-ნაწყენი რაზე?
-შეიძლება შენთან დავიძინო?
-რატომ?
-ტკბილად დამეძინება.
-როგორ?
-თუ დამაწვენ გეტყვი.
-ჯერ მითხარი.
-ჰენრი ამას ვერ იზამს ჩემი მშვიდი ძილის გამო,- მივიწიე და ტუჩებზე ვაკოცე.- თანაც,იუ..არ მინდა.- სახე დავმანჭე. უეცრად ქვედა ტუჩზე ჩამასო კბილები და თავისკენ მიმწია.
-პატარავ, ძალიან მაცდური ხარ.- ხელი წელზე შემომხვია და საწოლზე დამაწვინა. ტუჩებზე წამიერ კოცნებს მიტოვებდა,რაზეც გამეღიმა.
-გააგრძელე, უფრო კარგად დამეძინება.- ხელი ფეხზე ჩამიცურა, თუმცა ბარძაყები შევატყუპე და ხელი გავუკავე.
-ძილინებისა.- მოთენთილმა ვუთხარი და შეხსნილ ტუჩებზე კიდევ ერთი ნაზი შეხება დავუტოვე.
-ძილინებისა.-გაიმეორა და ბარძაყებზე დამიწყო ფერება. სხეულში ტაოს დაყრის მიუხედავად მაინც გავინაბე.