AMAIA

DIECIOCHO

Pero bago pa ako makalakad palayo ay may humawak na sa aking braso.

I looked at the wrinkly hand that was holding me.

"Iha.. may kapamilya ka rin ba dito?"may malungkot na mga matang tanong nito.

Nahabag ako sa kanyang itsura. She looked delicate and gentle. Siya yung matandang sinundan ko.

Iginala ko ang paningin sa loob ng chapel. Kaming dalawa lang ang naroroon.

Nang maglakad siya papasok ay napasabay ako. I still felt uncomfortable.

Parang feeling ko, masusunog ako..

"Marami na ngayon sa atin ang hindi naniniwala sa Diyos. Pero kahit ganoon pa man, hindi siya nagsasawang tulungan tayo at dinggin." Untag ng matanda habang naglalakad kami ng dahan dahan papunta sa pinakaharap.

"Bakit hindi mo subukang lumapit muli sa kanya anak?"Hinila niya ako para makaupo at tinitigan ang altar.

"Ilapit mo ang iyong problema at dalahin. Hindi mo man siya nakikita. Hindi mo man siya nararamdaman. Pero palagi siya sa tabi natin para pakinggan lahat ang hinaing natin. Hindi siya napapagod. Hindi nagsasawa."

"Come to me all you who are weary and burdened and I will give you rest." She said while still looking at the altar.

I remembered that verse from the bible.

Napayuko ako at pinisil pisil ang aking mga daliri.

I felt something hit my chest. I couldn't speak. I felt guilty for some reason.

Dahil sa aking nakaraan ay itinulak ko na ang Diyos.

Dahil sa aking nakaraan, kinalimutan ko na siya.

At sa lumipas na panahon, tinanim ko sa aking puso ang galit para sa kanya.

Pero..

Tama nga bang magalit sa isang Diyos?

Tama bang idamay siya sa galit ko sa mga devotees niya?

Was he really to be blamed?

At ngayon, was I too late to repent for my sins?

"Maraming dahilan kung bakit bumibitaw ang mga tao sa paniniwala sa Diyos." Muli akong napalingon sa matanda.

Nang magtama ang mga mata namin, parang nakaramdam ako ng mainit na bagay na humaplos sa aking puso.

Suddenly I felt light. My racing heart became slow and steady beating in my chest.

Her eyes showed love and hope. It was radiating into me. I remembered my mother..

"Tandaan mo iha.. lahat ng tao ay nagkakamali." Muli niyang sabi.

Napaluha na ako at yumuko muli. Nagsisisi na ako sa lahat ng mga sinabi ko patungkol sa Kanya.

"Tahan na.. unburden yourself iha. Come back to him. He would welcome you again." She whispered.

For the first time ever.. magmula ng mamatay ang mga magulang ko..

I felt myself calm and at peace.

Hindi ko alam kung gaano katagal akong nakayukyok pero nang mag angat ako ng mukha at nilingon ang matanda sa aking tabi ay wala na ito.

That night, Tatay's operation was another success. I went back to the apartment to deliver the good news.

Then after a week, as if God heard my prayers, Tatay has finally woken up.

Bumilis ang mga oras magmula ng magising muli si Tatay.

He got transfer to the ward after he woke up.