Love From The Rain

Prologue ♥️

  

"I'm here at the hospital waiting for the result. Nakita ko na lumabas na ang doctor at habang papalapit ito ng papalapit sa amin ay para akong mawawalan ng ulirat.

"it's confirmed that she is three weeks pregnant" The doctor announced.

Ako ay kinakabahan ngunit ang lalaking mahal ko ay halatang masaya. As the doctor approaches us and tells us that Niccolai will be a father soon. Namanhid ang buong katawan ko at napaupo nalang sa pinakamalapit na upuan.

Dali dali naman siya pumasok sa loob ang kwarto. Nanghihina ang buong katawan ko ngunit siya mas inuuna ang babaeng naanakan niya.

Dinalunan ako ni Harold at pinainom ng tubig. 

"Are you okay?" He asked with a worried voice. I just smiled at him.

"I"m not okay" Napahagulgul ako sa bisig niya at niyakap niya lang ako. Hinagod niya ang aking likod upang pagaanin ang loob ko but I think its not enough, I'm hurt so bad.

"It hurts so bad" Mas lalong lumakas ang pag-iyak ko hindi alintanana ang mga taong tumitingin sakin. For the past year, no one saw me crying you know why? Because I don't want to be little by others, I don't want them to see me being broken.

But now I don't care about their opinion iiyak ako hanggat kaya ko. I want them to see how miserable I am.

"Ivory tama na iuuwi na kita sa inyo" Tatayo na sana siya ngunit pinigilan ko siya. Ibinalin ko ang aking paningin sa pinto na pinasukan ni Niccolai.

Wala na ako binitawang salita at tumakbo na papunta sa hospital room ngunit bigla akong natumba dahil nakaramdam ako ng matinding pagkahilo. I tried to stand up but I can't I heard other people's voices including Harold who is now running and suddenly everything became black.

Nang iminulat ko ang aking mata ay siya agad ang aking nakita. Dali dali siyang tumawag ng doctor. Inilibot ko ang aking paningin sa kabuuan ng paligid nasa hospital bed na pala ako.

"babe are you okay?" He asked as he holds my hands.

"Panaginip lang ba ang lahat?" Nagulat siya sa aking itinanong at iniwas niya ang kaniyang tingin sa akin.

Ipinikit ko ang aking mga mata at huminga ng malalalim. I look at his eyes but those eyes are lying. He look straight at me with teary eyes.

"I'm sorry" Yun lang ang kaniyang sinabi at patuloy na iniwasan ang aking mga tingin sa kanya.

"Ngayon nahanap mo na ang babaeng magugustuhan ng mga magulang mo. Ang babaeng pwedi mong ipagmalaki" Napangiti ako kahit nanasasaktan ako. I look at his tattoo. Nakasulat sa wrist niya but sadly he's not mine anymore.

"At hindi lang yun magkakaanak pa kayo" And my voice broke. habang binibigkas ko ang mga salitang yun ay parang sasabog ang dibdib ko hindi lang sa sakit kundi dahil sa galit.

"Sabi mo mahal mo ako" I still tried my best not to cry. 

"Yes I loved you but you are not the woman I want to marry. I'm not sure if you are the person I wanna spend my life with" Malamig niyang sabi. Hindi maiwasan ng aking mga mata na pakawalan ang luhang kanina pa nag babadya.

"Fvck! so why did you stay by my side for the past two years? Why did you promise that you will marry me but you are not sure?" I am frustrated I know sino ba naman ang hindi magagalit.

"Bakit ganon? inalay ko sayo ang buhay ko pero bakit? Bakit mo ako sinaktan!" Halos pa sigaw kong sabi. Napalitan ng malamig na ekpresyon ang kaniyang mukha.

"Ikaw ang unang nagloko, hindi ako" Napakunot ang aking kilay.

He saw me sleeping in Harold's house that is why. That day his feeling for me changed. Madalas niya narin akong sinisigawan ngunit tiniis ko yun. I tried to explain myself to him but he did not let me. Until he got his ex pregnant. Looks like we turn back into strangers.

"Is this your revenge?" Tiningnan niya ako at nakikita ko sa mga mata niya ang galit.

"Yes!" Galit na galit na sigaw niya kaya pumasok na ang mga magulang niya sa silid at tahimik na pinapakinggan ang aming pag uusap, I look at them seeing them pathetically making me feel that I ruined their lives .

 I did not expect that answer from him but I think the man that I love will never come back.

"Yes! I regret those years that i spend with you. I loath you for turning me into this. Tama ka gusto kitang masaktan, Ano ka ba sa buhay ko? You are nothing. Ikaw ang babaeng dumumi sa pangalan ko. Bakit sa dinami dami ng babae ikaw pa ang minahal ko? bakit ba ikaw pa ang pinangakuan ko ng kasal? I regret loving you!" And his words broke me into pieces.

Tahimik lang ako habang patuloy na umaagos ang aking luha.

Niccolai is very gentle with his words iniisip niya mo na kung ang mga sasabihin niya kung makakasakit ba ito sa iba o hindi. Ang lalaki sa harapan ko ngayon ay napakalayo sa lalaking minahal at mahal na mahal ko.

"So now we're even" Nanghihina kung wika tinuyo ko ang luha sa aking pisngi at tumayo na. Lumabas na ako ng hospital. I left him speechless. I left him first because I cannot imagine him leaving me while hurting.

He promised me that we will have a happy ending. He promised me that he will stay by my side no matter what. Pero parang haharapin ko ang lahat ng problema ng mag isa. I think I will feel the pain alone.

As I go outside it suddenly rained heavily and I started reminiscing about the first time we met.

Habang inaalala ko lahat ng masasayang alaala ay hindi ko maiwasang umiyak. Good memories are more painful than the bad ones.

"At least we met"

  

                                                                                            3>>>

A/n: Hi stormies welcome to my first story I'll do my best every day to be a better writer. My Characters are not perfect they also have flaws and imperfections please bear with them. I'll update every Tuesday and Friday.  Stay safe and please love yourself more than others could give. Remember it's okay to take a rest but giving up is not an option. I hope you guys doing great. ♥️