Emanetim

1

Sen kötü biri değilsin. Başına kötü şeyler gelmiş iyi birisin.

Medya > miya şahin. Miral akdemir...

Bölüm 1~

Hayatının baharında kaderim babam tarafından belirlenen, 16 yaşında istemediğim evliliğe zorlanan o küçük kız çocuğu. Ne kadar muğlada yaşasam da aslen asla Muğlalı olamamıştım. benim evim annemin yanıydı çünkü. Almanya dan buraya annem ölünce gelmek zorunda kalan o küçük kız çocuğu aslında benim.. beni alıp Almanya'ya götürdüğünde henüz 8 yaşındaydım. o zamanlar babamin şiddetine maruz kaldığımda minicik bir bedendim. Boşanmayla sonuçlanan dava sonucunda 10 yaşında annemi kaybettim gün asıl cehenneme gelmiştim.

Direndim!

Defalarca direnmeme rağmen başarısız oldum. Ya da ben öyle düşündüm.

Babam bana " evleneceksin! " dediği gün, karanlık hayatıma bir yenisi daha eklendi. 16 yaşında kaderim başkalarının elindeydi. Abim beni birine emanet ettiğinde beni korumak istediğini düşünmüştüm. ya da ben öyle sanıyordum.

" Miya git burdan "

" Olmaz abi " dediğimde içten içe gitmek istediğimi biliyordum. Lakin abimi burda bırakmam onu ölüme terk etme, gibi bişey olacaktı.

" Gitmek zorundasın ! " dedi öfkeyle.

Yanımda duran o arkadaşına döndü.

" Miral onu burdan götür "

" tamam "

yanımdaki adam bana yaklaşarak gözlerimin ta içine bakıyordu. İzin ister gibiydi bakışları. kafamı iki yana salladığımda öfkeyle soludum ona bakarken derin bir nefes alarak,

" İzin verir misin? " dedim.

Kafasını salladığında , koşarak abime sarıldım akmak için direnen gözyaşlarım boşaldı.

" Abi "

Abim saçımı okşarken ağlamam iç çekişlere dönüşmüştü.

" Gitmelisin artık gelmek üzereler! " dedi ciddiyetle.

Sonra abim arkadaşına döndü.

" Sana emanet miral "

" Emanet" dedi kendi kendine mırıldanırken miral.

Yanıma tekrar yaklaştığında kafamı saklarken kolumdan tuttu. Bakışları bendeyken abime döndü anında.

" Gitmeliyiz !"

Gözlerimden düşen son damlayı da sildim ve kendimden emin bir şekilde.

" Gidelim " dedim. gözleri tekrar bana dönerken hızlı adımlarla odadan çıktık.

Arkamda bıraktığım abime bakarken onun da gözleri yaşlıydı.

Kolumu tutarak çekiştiriyordu. Arabaya doğru yönlendirip ön koltuğun kapısını açtığında derin bir nefes alarak son kez abime baktım. Gözü yaşlı bir şekilde araca bindiğimde araç çoktan çalışmıştı.

Yol boyu konuşmuyordu bende ondan fark değildim. Fakat sürekli aynadan arkaya bakarken birşeyler olduğunu sezmiştim. Arkama döndüğümde iki arabanın bizi takip ettiğine şahitlik ettim.